Εμείς τον κάναμε μάγκα. Ο χώρος, τα Εξάρχεια. Κληρονόμος ενός βιβλιοπωλείου/εκδοτικού οίκου στην Μεσολογγίου από τον πατέρα του την εποχή που η Μεσολογγίου ήταν ακόμα ένας άσημος πεζόδρομος γεμάτος επαγγελματίες κυρίως από τον χώρο των εκδόσεων, η φήμη του Γεωργιάδη ήταν αυτή ενός γραφικού βλάκα. Γραφικός ναι, βλάκας όχι και αρκετά φασίστας όχι τόσο με την πολιτική αλλά με την ψεκασμένη εκδοχή του όρου. Μέχρι που άρχισαν τα καψίματα.
Ένα βιβλιοπωλείο στα Εξάρχεια που μοστράρει στην βιτρίνα του βιβλία της 4ης Αυγούστου, και –κάπου ανάμεσα στον 4ο και τον 5ο εμπρησμό μέχρι και το Αγών μου του Χίτλερ σε περίοπτη θέση στην βιτρίνα, δεν έχει μέλλον στην περιοχή. Όλοι το ξέρουν αυτό, και βέβαια και ο Γεωργιάδης.
Αναμενόμενη η αντίδραση ενός κόσμου. Και έγινε το πρώτο κάψιμο… Και μετά το δεύτερο… Και μετά το τρίτο… Κι από κάψιμο σε κάψιμο ο Γεωργιάδης έχτιζε το ατομικό του προφίλ. Έπαιξε υποδειγματικά το παιχνίδι της δημοσιότητας, όσο υποδειγματικά μπορεί να το παίξει ένας ακροδεξιός ψεκασμένος που όμως βρίσκει συμπάθεια – ως θύμα των συμμοριτών – από τα ΜΜΕ. Αλλά εκτός από δημοσιότητα υπήρχε και μαρουλάκι. Ασφαλισμένο στην Εθνική Ασφαλιστική, το μαγαζί του λάμβανε υπέρογκες αποζημιώσεις.
Η φωτιά σε ένα βιβλιοπωλείο είναι περίεργο πράγμα. Η μεγαλύτερη ζημιά δεν γίνεται από τις φλόγες αλλά από τα νερά που ρίχνει η πυροσβεστική, όπως και από τα ντουμάνια που μεταφέρονται από τα κανάλια του κλιματισμού. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, παρά μόνο ο εκδότης, αφού ανοίξει μία-μία τις κούτες του στοκ ποια είναι η ζημιά, και να θυμίσω ότι το μαγαζί του εκτός από το τεράστιο ισόγειο (είναι καφετέρια σήμερα ιδιοκτησίας ενός «πρώην») έχει και αντίστοιχο υπόγειο που φύλαγαν το στοκ του εκδοτικού οίκου.
Φτάσαμε αισίως στους 8 εμπρησμούς ώσπου η ασφαλιστική να παρανοήσει και να του πει ότι πλέον δεν τον ασφαλίζει. Στο σημείο αυτό ο αγωνιστής του έθνους έκρινε ότι πλέον δεν μπορεί να βαστάει Θερμοπύλες και έφυγε, ανοίγοντας νέο μαγαζί στην Σόλωνος, εκεί που οι ασφαλιστικές δέχονταν να το ασφαλίσουν… Αλλά δεν ήταν μόνο τα ασφάλιστρα… Ανάμεσα σε πολλά που έμαθα όταν μια περίοδο ήμουν κάθε μέρα στην περιοχή ήταν και η φάση με τα κειμήλια. Ζόμπι γεροφασίστες έρχονταν στο βιβλιοπωλείο για να αγοράσουν μισοκαμμένα και μουσκεμένα βιβλία, σε τιμή κειμηλίου φυσικά, από το ηρωικό θύμα των αναρχοκομμουνιστών που βαστάει τις Θερμοπύλες που προανέφερα…
Γενικά είμαι παλαιών αρχών στην πολιτική ηθική. Δεν μου αρέσει η ιδέα να καίγονται βιβλιοπωλεία. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να γίνονται στόχοι τα ντουβάρια ή τα χαρτιά όταν υπάρχουν οι άνθρωποι. Θα μπορούσε άνετα οποιος/α ήθελε να τον περιμένει στο σχόλασμα και να κάνει μαζί του δημοκρατικό διάλογο και εθνική συνεννόηση. Και με έναν τέτοιον διάλογο, που να θυμίσω ότι καμία ασφαλιστική εταιρεία δεν ασφαλίζει, ο Αδωνις σίγουρα θα είχε πειστεί είτε να μην βάζει επιδεικτικά τον φασισμό στην τζαμαρία του (με έναν τρόπο που κάποιος κακοπροαίρετος θα έλεγε ότι το έψαχνε το κακό) είτε θα είχε πειστεί να φύγει από την περιοχή αν οι ιδέες του ήταν τόσο αδιαπραγμάτευτες (αν και το αντίθετο αποδείχθηκε στην συνέχεια της διαδρομής του).
Γενικά ως κίνημα έχουμε την κακή συνήθεια να θεωρούμε πως ότι είναι πολιτικά ή ηθικά δικαιολογημένο είναι και σωστό τακτικά. Σφάλμα, μεγάλο σφάλμα. Ο χώρος έκανε μάγκα αυτό το νούμερο. Να μου πεις, αυτά είναι κενές θέσεις στην αστική δημοκρατία και το καθεστωτικό πολιτικό σκηνικό και άρα αν δεν έμπαινε ο Αδωνις σε αυτή την θέση θα έρχονταν άλλος, μα και πάλι… εμείς κάναμε μάγκα αυτό το νούμερο.
Πηγή: Σπύρος Δαπέργολας – f/b
Αφήστε μια απάντηση