Υψωμένη γροθιά, βαριά σαν Ιστορία

Η πιο βαριά τιμή που κατατέθηκε σήμερα στο Πολυτεχνείο ήταν η υψωμένη γροθιά της Κατίνας Μανιτάρα.

Βαριά σαν την Ιστορία, γιατί δεν υπάρχει πληρέστερος και ακριβέστερος τρόπος να δει κανείς την εξέγερση του Πολυτεχνείου, παρά ως την «ουρά» του μετεμφυλιακού κράτους.

Από το 1949 μέχρι το 1974 ζήσαμε σε ένα κράτος «εκτάκτου ανάγκης». Αντικομμουνιστικό νομικό και θεσμικό πλαίσιο, καθημερινότητα υπό το βλέμμα του αστυφύλακα, πολιτικοί εξόριστοι και Γιούρα, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, όλα γεννήματα της μετεμφυλιακής Ελλάδας.
Ναι, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τα γεγονότα, αλλά είναι πιο σημαντικό να τα εντάσσουμε στην ιστορική τους περίοδο.

Σε μια εποχή που υποβόσκει μια συλλογική απώθηση ή –ακόμα χειρότερα- μια στρέβλωση για στην Ιστορία του Εμφυλίου, σε μια εποχή που θεωρούμε Ιστορία τις αποσπασματικές πληροφορίες, δίχως πλαίσιο, δίχως συνοχή, είναι σημαντικό να διαβάζουμε ολοκληρωμένα. Τούτος εδώ ο τόπος δεν είναι άλλος από την Ελλάδα του πολέμου, του Εμφυλίου, της Χούντας.

Τούτοι εδώ οι άνθρωποι δεν είναι αλλιώτικοι από εκείνους που βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν στην Ασφάλεια, στη Μπουμπουλίνας ή νωρίτερα στη Μακρόνησο και τα Γιούρα.

Εκείνο το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» έχει σήμερα την ίδια δύναμη που είχε τότε και που θα έχει για όσο οι άνθρωποι παλεύουν για το ψωμί τους, λαχταράνε για την μόρφωσή τους και θυσιάζονται για την ελευθερία τους.

Πηγή: Σοφία Χουδαλάκη – f/b

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *