Παρά την ηρωική πάλη του λαού στην Αθήνα και στον Πειραιά, όλος ο αγώνας ήταν μια πολιτικά απροετοίμαστη και στρατιωτικά πρόχειρη και σπασμωδική προσπάθεια, που έφερε στην ήττα. Γεγονός που πρέπει να μάθει σήμερα το κόμμα, είναι ότι το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δεν προείδε, δεν προετοίμασε, δεν οργάνωσε και δε διεύθυνε τη μάχη του Δεκέμβρη. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ανέχτηκε κατά τρόπο απαράδεχτο και ακατανόητο τη μονοπωλιακή διαχείριση του Δεκέμβρη από το Γ. Σιάντο. […] Αυτά όλα μόνο σαν προδοσία μπορούν να χαρακτηριστούν. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έμενε ξένο και αμέτοχο απ’ όλ’ αυτά, που ούτε και κατοπινά τα συζήτησε, ούτε τα καταδίκασε, όπως δε συζήτησε ούτε καταδίκασε την άλλη προδοσία, τη συμφωνία της Γκαζέρτας.
Νίκος Ζαχαριάδης Δέκα χρόνια πάλης, 1950
Δε χρειάζεται να σταθούμε εδώ πολύ στη λαθεμένη γραμμή στην πρώτη κατοχή. Βασική διαπίστωση είναι τούτη: Είχαμε στην περίοδο εκείνη πλήρη ολοκληρωτική υποταγή στους άγγλους ιμπεριαλιστές. Την υποταγή αυτή την εφάρμοζε συνειδητά ο Σιάντος. Εχουμε τώρα αρκετά στοιχεία, ώστε να μπορούμε να το πούμε στη Συνδιάσκεψη. Και την υποταγή αυτή την αποδέχτηκε όλη η καθοδήγηση του ΚΚΕ. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Παρά το γεγονός ότι μπορούσαμε να νικήσουμε, η λαθεμένη πολιτική μας μας έφερε στην ήττα, στη συνθηκολόγηση της Βάρκιζας, στη νίκη των Αγγλων. Αυτά σχετικά με την πρώτη κατοχή.
Ν. Ζαχαριάδης
Εισήγηση στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, 1950
Τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα ήξεραν να κάνουν ανελέητη κριτική στα λάθη τους, ιδιαίτερα όταν αυτά τα λάθη είχαν ιστορικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό επιλέξαμε να παραθέσουμε στην αρχή αυτού του μικρού αφιερώματος στον Κόκκινο Δεκέμβρη του 1944, την ανελέητη κριτική που έκανε ο Νίκος Ζαχαριάδης για την πολιτική του κόμματος την περίοδο της Κατοχής. Μπορούσαμε να νικήσουμε, αλλά η λαθεμένη πολιτική μας μας οδήγησε στην ήττα, λέει ο ηγέτης του ΚΚΕ, αναλαμβάνοντας συλλογικά την ευθύνη (μολονότι ο ίδιος εκείνη την περίοδο ήταν μακριά από το κόμμα, αιχμάλωτος στο κολαστήριο του Νταχάου).
Το ξεκαθαρίζουμε από την αρχή, γιατί έχουμε γεμίσει από «μετά Χριστόν προφήτες». Δεν αναφερόμαστε στους φορείς της μαύρης αντίδρασης, την κάλπικη ιστοριογραφία τους και τη γεμάτη ψέματα προπαγάνδα τους, αλλά σε διάφορους «αριστερούς» κριτικούς που προσπαθούν να κόψουν και να ράψουν την Ιστορία στα μέτρα τους. Ενέργεια που γίνεται πιο προκλητική, όταν αναλογιζόμαστε ότι οι πολιτικοϊδεολογικοί τους πρόγονοι ήταν απόντες (ορισμένοι και εχθρικοί) στην αντιστασιακή εποποιία, την οποία σήκωσαν στις πλάτες τους οι κομμουνιστές, ερχόμενοι από διωγμούς, φυλακίσεις, εξορίες, θαλάμους βασανιστηρίων. Εποποιία που την πλήρωσαν με ποταμούς αίματος, καθώς δεν έμειναν σε κάποια σκοτεινά υπόγεια να παριστάνουν τους στρατηγούς χωρίς στρατό, αλλά μπήκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης, στις πόλεις και στα βουνά.
Γι’ αυτό και η αυτοκριτική του κόμματος για τα πολιτικά του λάθη, δεν αμαυρώνει, ούτε μειώνει την ηρωική δράση του στη διάρκεια της ναζιφασιστικής κατοχής και της αγγλοκρατίας που τη διαδέχτηκε. Οι κομμουνιστές πιστώνονται την αντικατοχική αντίσταση, όπως και τον Κόκκινο Δεκέμβρη. Κι ήταν τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ που όρθωσαν τα στήθη τους στο στρατό των Αγγλών, των μοναρχοφασιστών και των δωσιλόγων, εκείνες τις 33 μέρες που κράτησε η σύγκρουση στην Αθήνα.
Μια σύγκρουση στην οποία, από στρατιωτική άποψη, αντιπαρατέθηκαν ο Δαβίδ με τον Γολιάθ. Το Α’ Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ με 6.500 άνδρες και η ΙΙ Μεραρχία με 3.500 άνδρες αντιμετώπισαν 60.000 άγγλους στρατιώτες, με 80 αεροπλάνα, 200 τανκ, πολυβόλα και όλμους, υποστηριζόμενους από πολεμικά πλοία που κανονιοβολούσαν τις ΕΛΑΣίτικες θέσεις, συν 6.000 στρατιώτες της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, συν τους Χωροφύλακες και τους Χίτες, συν 12.000 Ταγματασφαλίτες, που οι Αγγλοι τους έντυσαν με δικές τους στολές εντάσσοντάς τους και επίσημα στον «εθνικό κορμό» της ελληνικής αστικής τάξης, από τον οποίο ουδέποτε είχαν αποκοπεί.
Οταν μπροστά στους κομμουνιστές και τις εαμικές δυνάμεις τέθηκε το δίλημμα «τις αλυσίδες ή τα όπλα», μετά τη σφαγή του ειρηνικού συλλαλητήριου του ΕΑΜ στις 3 του Δεκέμβρη, δεν υπήρξε κανένας δισταγμός: τα όπλα ήταν η απάντηση. Οσα ακολούθησαν επί 33 μέρες εγγράφονται στις πιο ηρωικές σελίδες της νεοελληνικής Ιστορίας. Κι εκεί θα παραμείνουν, όσο κι αν προσπαθήσουν οι δυνάμεις της αντίδρασης και οι αναθεωρητές ιστορικοί, που έχουν επινοήσει τη θεωρία της «κομμουνιστικής ανταρσίας», όση θολούρα κι αν σκορπίσουν οι «λαθολόγοι», με την αριστερίστικη-βολονταριστική προσέγγιση, που την αναπτύσσουν σε πλήρη απόσπαση από το ιστορικό πλαίσιο της εποχής, τμήμα του οποίου αποτελούσε και το στάδιο ανάπτυξης που περνούσε το ΚΚΕ, ένα νεαρό επαναστατικό κόμμα που ξαφνικά «βρέθηκε» να έχει την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Πηγή: “ΚΟΝΤΡΑ“
Αφήστε μια απάντηση