Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου – f/b
Στον παππού μου, Γιώργο Κουρμούλη Γεωργιάδη, που άφησε τα τέσσερα δάχτυλα του δεξιού του χεριού στις αμερικάνικες σιδηροτροχιές.
Στον παππού μου Νικόλα Χούλη, που ταξίδευε σφουγγαράς στη Μπαρμπαριά, συνάντησε τους Βερβερίνους πειρατές και τους βάφτισε το “μαύρο χέρι της θάλασσας”.
Στον αδερφό του Γρηγόρη, που θάφτηκε ακέφαλος στην ξενιτιά γιατί έσκασε στον πάτο της θάλασσας και το κεφάλι σφήνωσε στο σκάφανδρο.
Στη μαμά μου, που έζησε δυο παιδικά της χρόνια, πρόσφυγας στο στρατόπεδο Νουσεϊράτ στη Γάζα της Παλαιστινής.
Ακόμη και στον πατέρα μου. που ήταν όμορφος και ξεχασιάρης τυχοδιώκτης κι έβαψε άπειρες γέφυρες της αμερικάνικης επικράτειας,
Στη θεία Μαρία, που έστελνε τα μεγάλα αμερικάνικα δέματα, με ό,τι περίσσευε η φτώχεια της, μέχρι και δυο κουτάλια από το Youngstown hospital.
Στο θείο Σακελλάρη που ξενιτεύτηκε στα 14 του χρόνια για τις αλυκές της Γαλλίας, με αποσκευές ένα παντελόνι κι ένα καρβέλι ψωμί στο πεσκίρι.
Στις αναχωρήσεις όλων των ξενιτεμένων, που κατέβαζαν στα λιμάνια της Καλύμνου και της Αστυπαλιάς όλη τη γειτονιά και γέμιζε η προβλήτα με δάκρυα και άσπρα μαντήλια.
Σε όλους τους σημερινούς κυνηγημένους, που έφτασαν ως την πόρτα μας, με πρησμένα πόδια και φοβισμένα βλέμματα.
Στο νεαρό Φαρχάντ, που ήρθε τυφλός όλο το δρόμο κι όταν ρωτήθηκε πώς, είπε, “κρατώντας χέρια άλλων”
Θυμάμαι, παππού, “Ο μετανάστης κυνηγά τη ζωή που φεύγει. Να μισείς την ξενιτιά και ν’ αγαπάς το μετανάστη.”
Είμαι παιδί αποδημητικών χελιδονιών και δεν ξεχνώ.
Αφήστε μια απάντηση