Τα «Πολιτικά τραγούδια» κόντρα στο ρεύμα
Το 1975 ο Αλέκος Πατσιφάς δίσταζε να μας δώσει την άδεια να οργανώσουμε μια παρουσίαση για τα «Πολιτικά τραγούδια» του Θάνου Μικρούτσικου που η «Λύρα» μόλις είχε θέσει σε κυκλοφορία. Κατά τη γνώμη του οι συνεντεύξεις Τύπου ήταν περιττές.
Τελικά, παρ’ όλο που αρνήθηκε να διαθέσει κάποιο ποσόν για τα έξοδα, η επιμονή μας τον έκαμψε, γιατί είχαμε πρωτοστατήσει με μεγάλο ενθουσιασμό στην έκδοση του συγκεκριμένου δίσκου. Μάλιστα, τον είχαμε πείσει να είναι διπλό το εξώφυλλο, κάτι που δεν συνηθιζόταν για πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες. Τα ατού του δίσκου ήταν εμφανή: η «γραφή» των τραγουδιών ήταν πρωτότυπη και δεν έμοιαζε με κανενός άλλου συνθέτη.
Οι στίχοι ήταν εξαιρετικοί, από δύο δημιουργούς που ήταν ανεκμετάλλευτοι, μεταφρασμένοι από τον Γιάννη Ρίτσο, τον Γιώργο Παπαλεονάρδο και τον Δημοσθένη Κούρτοβικ.
Η Μαρία Δημητριάδη ανήκε στο δυναμικό της εταιρείας και είχε μόλις την προηγούμενη χρονιά διακριθεί για τη δύναμη της ερμηνείας της στους δίσκους του Γιάννη Γλέζου «Αντόνιο Τόρρες Χερέδια» σε ποίηση Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και του Νίκου Μαμαγκάκη «Σκλάβοι πολιορκημένοι» σε ποίηση του Κώστα Βάρναλη. Τα τραγούδια του Θάνου ταίριαζαν στο ύφος της Μαρίας και την εξέφραζαν πλήρως.
Και το βασικότερο ήταν ότι σε μια εποχή που η ζήτηση για πολιτικά τραγούδια ήταν στην κορύφωσή της, τα τραγούδια του Θάνου δεν ήταν μόνο στρατευμένα, αλλά και εντελώς σύγχρονα σε αντίθεση με τους δίσκους του Θεοδωράκη που μεσουρανούσαν μεν, αλλά στην πλειονότητά τους ήταν ανατυπώσεις παλιότερων εκδόσεων ή περιλάμβαναν τραγούδια που αναφέρονταν στη δικτατορία που ήταν ήδη παρελθόν. Τα τραγούδια του Θάνου δεν ήταν απλοϊκά ούτε εμμέσως πολιτικά.
Ηταν κόντρα στο ρεύμα. Ο Ναζίμ Χικμέτ έλεγε «Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται, με τη στρατιά που κατεβαίνει προς το Κίτρινο Ποτάμι» και ο Βολφ Μπίρμαν, αριστερός αντικαθεστωτικός τραγουδοποιός στη Δημοκρατία της Ανατολικής Γερμανίας, κατήγγειλε χωρίς περιστροφές «των γραφειοκρατών τη φάρα» και ανήγγειλε κατηγορηματικά ότι «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη»!
Στίχοι που με το πάθος του Θάνου και τη ρυθμική του πίεση στα ύψη αναδείχτηκαν με εκρηκτικό τρόπο ανατρέποντας τις φόρμες με τις οποίες δεχόμασταν τα πολιτικά τραγούδια. Κι αυτές οι επιλογές του Θάνου ήταν συμβατές με την πολιτική του στράτευση στο Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας (ΕΚΚΕ) μαζί με όλη του την «οικογένεια», δηλαδή τη Μαρία, τον αδελφό του Αντρέα και την Αφροδίτη Μάνου, αδελφή της Μαρίας, υπέρ της επανάστασης και κατά της γραφειοκρατίας των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Γι’ αυτό, τα «Πολιτικά τραγούδια» δεν υιοθετήθηκαν, τουλάχιστον τότε, ούτε από το ΚΚΕ ούτε από το ΚΚΕ εσωτερικού. Αλλά για μας, που ήμασταν ομοϊδεάτες, ήταν λυτρωτικά και εμψυχωτικά και καμαρώναμε για τον σύντροφο Θάνο και τα τραγούδια του που βρήκαν απήχηση σε πάρα πολλούς ανήσυχους πολίτες διψασμένους για κάτι νέο, ποιοτικό και πραγματικά ριζοσπαστικό.
Η παρουσίαση έγινε στο Καλλιτεχνικό Πνευματικό Κέντρο «Ωρα», σε ένα ωραίο νεοκλασικό κτίριο στην οδό Ξενοφώντος, στο Σύνταγμα, που μας διέθεσε χωρίς ενοίκιο ο εξαίρετος καλλιτέχνης και αγωνιστής της Αριστεράς Ασαντούρ Μπαχαριάν. Μαζί με τον Τάσο Φαληρέα όχι μόνο καλέσαμε όλους τους γνωστούς δημοσιογράφους για να συνομιλήσουν με τον Θάνο και τη Μαρία και να πάρουν τα «Πολιτικά τραγούδια», αλλά, ως επαναστατικό καθήκον, αγοράσαμε και τα σοκολατάκια και τις πορτοκαλάδες που τους κεράσαμε!
Αφήστε μια απάντηση