Τα δικαιώματα στον κόσμο και η προοπτική του διαβάτη

Βία, καταστολή, απαξίωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων γεννούν εκτεταμένες εξεγέρσεις και κοινωνικές αντιστάσεις

Γράφει ο Κώστας Παπαδάκης, δικηγόρος, συνήγορος πολιτικής αγωγής των Αιγύπτιων ψαράδων στη δίκη της Χρυσής Αυγής – Hotdoc

Η κατάσταση στα ανθρώπινα δικαιώματα στον πλανήτη τα χρόνια που διανύουμε φθίνει καθώς αναιρούνται διαρκώς βασικές κατακτήσεις των εργαζομένων και του λαού όσον αφορά τόσο τους υλικούς όρους επιβίωσής τους όσο και τα δικαιώματα και τις ελευθερίες.

Κορυφαίο και μαζικότερο παράδειγμα η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, οικογένειας, εργασίας, κατοικίας, ασύλου και δικαιωμάτων που αντιμετωπίζουν περί τα 60 εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες που βρίσκονται υπό αναγκαστική μετακίνηση σε όλο τον κόσμο, καθώς οι πόλεμοι, οι περιβαλλοντικές καταστροφές, η φτώχεια και η εκμετάλλευση καθιστούν αβίωτη ακόμη και την ίδια την επιβίωσή τους στον τόπο τους.

Η ισλαμοφοβία και ο ρατσισμός δημιουργούν σοβαρά ιδεολογικοπολιτικά εμπόδια στην οικοδόμηση της κοινωνικής αλληλεγγύης και ψεύτικους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε λαούς που υφίστανται την οικονομική και κοινωνική καταπίεση από τις άρχουσες τάξεις και τους φορείς εξουσίας των χωρών τους.

Η αμοιβή της εργασίας απαξιώνεται καθημερινά προς όφελος του κεφαλαίου που εξακολουθεί πιεσμένο από τον νόμο της πτωτικής τάσης του κέρδους να αναζητά απεγνωσμένα διέξοδο στις χρηματιστηριακές επενδύσεις παράγοντας ψεύτικους τίτλους, που ακόμη και σήμερα, ύστερα από δέκα χρόνια παγκόσμιας κρίσης, η αξία τους αγγίζει το δεκαπλάσιο του παγκόσμιου παραγόμενου ΑΕΠ. Ενώ το παγκόσμιο χρέος ξεπερνάει το διπλάσιο του παγκόσμιου ΑΕΠ. Πράγμα που σημαίνει ότι για να μην επωμιστούν οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου το χρέος, πρέπει να δουλέψουν δωρεάν σχεδόν δύο χρόνια. Και καλούνται να το κάνουν… σε δόσεις: όχι από καλοσύνη, αλλά γιατί για να δουλέψουν και να βγάλουν το χρέος πρέπει να ζήσουν.

Οκτάωρο, πενθήμερο, αργία της Κυριακής γίνονται ολοένα και παρελθόν στις εργασιακές σχέσεις, όπως επίσης η αμοιβή της υπερεργασίας και υπερωρίας. Για την κοινωνική ασφάλιση, που και αυτή υποχωρεί απέναντι στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, απαιτούνται όλο και περισσότερα σε εισφορές ενώ παρέχει όλο και λιγότερα. Το κοινωνικό κράτος μικραίνει και όπου δεν πρόλαβε να κατακτηθεί σε ευρύτερη έκταση ιδιωτικοποιείται ή καταργείται κατά περίπτωση. Το δικαίωμα στο περιβάλλον υποχωρεί απέναντι σε ρύπους, εξορύξεις, υπερθέρμανση, κλιματική αλλαγή, ιδιωτικοποιήσεις, τουριστικοποίηση, εμπορευματοποίηση.

Το δικαίωμα στην κατοικία γίνεται πανάκριβο και επίσης υποχωρεί απέναντι στις βραχυχρόνιες μισθώσεις που τείνουν σε πολλές περιοχές να εξαφανίσουν την προσφορά μόνιμης στέγης. Η εκπαίδευση αποκτά όλο και περισσότερο τον χαρακτήρα κατάρτισης περιορισμένης χρονικής χρήσης που απαξιώνεται σύντομα μετά την παρέλευση και υπέρβαση του αντικειμένου της. Η υγεία παραδομένη στις αδηφάγες ορέξεις φαρμακευτικών και ασφαλιστικών εταιρειών ιδιωτικοποιείται, τα συστήματα δημόσιας υγείας υποβαθμίζονται ή διαλύονται και αμεσότητα στην παροχή ιατρικής περίθαλψης υπάρχει μόνο όπου αυτή είναι ανταποδοτική.

Η καταστολή εντείνεται και οι τηλεοπτικές εικόνες ειδικών αστυνομικών δυνάμεων που ξυλοκοπούν βάναυσα διαδηλωτές και τους ραντίζουν με χημικά μοιάζουν απελπιστικά σε κάθε γωνία του πλανήτη. Η καταπίεση των γυναικών, η σεξιστική και έμφυλη βία κυριαρχούν στις περισσότερες κοινωνίες.

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

Αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα εξακολουθούν να βρίσκονται εκτός νόμου σε δεκάδες χώρες, ενώ (τραγική ειρωνεία) το μεγαλύτερο εργασιακό κάτεργο του πλανήτη, η Κίνα, διεκδικεί την πρωτοπορία στην εντατικοποίηση και εκμετάλλευση της εργασίας με σύμβολο το σφυροδρέπανο δήθεν στο όνομα του κομμουνισμού. Αλλά και όπου δρουν αδυνατούν να ασκήσουν τα καθήκοντα της πρωτοπορίας που επαγγέλλονται έτσι ώστε να οδηγήσουν την εργατική τάξη στην απελευθέρωση από τα δεσμό της και την κοινωνία στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Την ώρα που πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες υποχωρούν, νέα δικαιώματα που δεν διεκδικήθηκαν ποτέ από κανέναν, όπως τα «προσωπικά δεδομένα», επιβάλλονται άνωθεν για να αποτελέσουν άλλοθι για την απαγόρευση πρόσβασης στην πληροφόρηση και ελέγχου της δημόσιας διοίκησης και εξουσίας. Ταυτόχρονα νομιμοποιείται με τη συναίνεση των χρηστών η επέλαση διαφημιστικών και επικοινωνιακών εκστρατειών στα κινητά και στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τους.

Η απειλή ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου διεκδικείται από ολοένα περισσότερες εστίες στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο. Εκατομμύρια εργαζόμενοι κινδυνεύουν να δώσουν τη ζωή τους για τα συμφέροντα καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ο ανταγωνισμός των οποίων απειλεί τη Μεσόγειο με χερσαία και θαλάσσια οικολογική καταστροφή, τους γειτονικού λαούς με πόλεμο και εθνικιστικό δηλητήριο, τις θάλασσες με σύνορα μέχρι τον βυθό και τους πρόσφυγες με θάνατο.

ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Στη μεταμνημονιακή Ελλάδα το βομβαρδισμένο τοπίο της δεκαετούς οικονομικής κρίσης έχει μετατρέψει σε σωρούς ερειπίων ό,τι κατακτήθηκε δεκαετίες με λαϊκούς αγώνες και ιδιαίτερα την περίοδο της μεταπολίτευσης που δίκαια αναφέρεται ως ιστορική περίοδος μισητή από τους κονδυλοφόρους του συστήματος, γιατί ήταν μια περίοδος που ο λαός και η Αριστερά κατακτούσαν και η εξουσία βρισκόταν σε υποχώρηση.

Και δεν χορταίνουν, αν και είναι πολλά πλέον τα χρόνια που συμβαίνει το αντίθετο. Μισθοί και συντάξεις αποτελούν ένα βοήθημα και όχι αμοιβή για την παρεχόμενη εργασία. Η μέχρις εσχάτων αυτοαπασχόληση και η πολλαπλή απασχόληση εξακολουθούν να αποτελούν τη βασική διέξοδο για την επιβίωση. Η πρώτη κατοικία δοκιμάζεται σκληρά τόσο από τους χιλιάδες πλειστηριασμούς που διεξάγονται ανεμπόδιστα με μόνο τους πρόβλημα την έλλειψη πλειοδότη όσο και από την αδυναμία αγοράς ή ακόμη και μίσθωσης λόγω έλλειψης προσφοράς στις περιοχές κυριαρχίας του Airbnb.

ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Η έξαρση της αστυνομικής καταστολής και ιδίως η απροκάλυπτη νομιμοποίησή της από την κυβερνητική εξουσία απελευθερώνουν τις αστυνομικές δυνάμεις όχι μόνο για να χτυπούν στις διαδηλώσεις, αλλά ακόμη και να ξεγυμνώνουν διαδηλωτές, να εισβάλλουν σε κινηματογράφους και μπαρ, να μπαίνουν σε σπίτια και ταράτσες και να αιχμαλωτίζουν τους κατοίκους τους. Το πανεπιστημιακό άσυλο, κατάκτηση αιώνων, καταργείται. Η ένταση της αστυνομοκρατίας δεν αποσκοπεί καν στην αναίρεση της έλλειψης αστυνόμευσης, αλλά αντίθετα αποκαλύπτει τα προσχήματα της εξουσίας.

Την ίδια ώρα η δημοκρατική κοινή γνώμη προκαλείται βάναυσα με μια εισαγγελική πρόταση που ετοιμάζεται να αποδώσει λευκή και ατιμώρητη στην κοινωνία την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή και κινδυνεύει να επιβεβαιώσει όλους όσοι υποστηρίζουν ότι η δικαστική εξουσία αντιλαμβάνεται τους εχθρούς της έννομης τάξης αποκλειστικά και μόνο στο άλλο άκρο του πολιτικού χάρτη.

Οι κυρίαρχες πολιτικές δεν είναι νομιμοποιημένες στη συνείδηση των μαζών ούτε στην Ελλάδα ούτε στον υπόλοιπο κόσμο. Επιβάλλονται με τη βία και την καταστολή και αντέχουν όσο δεν υπάρχει το αντίπαλο δέος, η προοπτική για την υπέρβαση δηλαδή του σημερινού κοινωνικού σχηματισμού και τη μετάβαση σε νέο κοινωνικό μοντέλο χωρίς εκμετάλλευση. Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, έστω και απομυθοποιημένου εδώ και πολλά χρόνια από κάθε στοιχείο κοινωνικής και πολιτικής αξιοπιστίας, απελευθέρωσε τη νέα τάξη πραγμάτων και συγκρότησε το ιδεολόγημα της TINA (There Is No Alternative – Δεν Υπάρχει Εναλλακτική).

Ωστόσο η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση δημιούργησε νέες κοινωνικές και εθνικές αντιθέσεις, υποδαύλισε τις θρησκευτικές, εκτόξευσε την κρίση και την εκμετάλλευση και παρήγαγε φτώχεια, περιβαλλοντικές καταστροφές, πολέμους, πραξικοπήματα, τρομοϋστερία και τρομονόμους. Και φυσικά μαζί με αυτά γέννησε και τις αντιστάσεις τους. Η Ιστορία δεν τελειώνει και όσοι βιάστηκαν να διατυπώσουν το τέλος της είναι τόσο πειστικοί όσο και οι εμπνευστές του πύργου της Βαβέλ.

Ετσι είδαμε και φέτος σε πολλές μεριές του πλανήτη (Χιλή, Βολιβία, Ισημερινός, Αργεντινή, Γαλλία, Λίβανος, Ιράκ, Χονγκ Κονγκ) εκτεταμένες εξεγέρσεις και κοινωνικές αντιστάσεις. Παντού οι λαοί βρίσκονται στους δρόμους ή για να αποκρούσουν την υποβάθμιση των υλικών όρων διαβίωσής τους ή για να προστατεύσουν και να αποκρούσουν πραξικοπήματα. Αντέχουν τις δυνάμεις καταστολής που σε μερικές από τις παραπάνω περιπτώσεις έχουν προκαλέσει δεκάδες νεκρούς και ακρωτηριασμένους, αλλά η προοπτική της αντίστασης θα κριθεί από το αν από εξεγέρσεις θα εξελιχτούν σε επαναστάσεις.

Το πρόβλημα της μετάβασης είναι αναμφισβήτητο, ωστόσο άλλο τόσο φαίνεται ότι και ο δρόμος προς τα πίσω κλείνει. Και όπως επισημαίνει ο υπέροχος στίχος του Αντόνιο Ματσάδο: «Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος – τον δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας».

Μία απάντηση στο “Τα δικαιώματα στον κόσμο και η προοπτική του διαβάτη”

  1. […] Την ίδια ώρα η δημοκρατική κοινή γνώμη προκαλείται βάναυσα με μια εισαγγελική πρόταση που ετοιμάζεται να αποδώσει λευκή και ατιμώρητη στην κοινωνία την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή και κινδυνεύει να επιβεβαιώσει όλους όσοι υποστηρίζουν ότι η δικαστική εξουσία αντιλαμβάνεται τους εχθρούς της έννομης τάξης αποκλειστικά και μόνο στο άλλο άκρο του πολιτικού ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ […]

Γράψτε απάντηση στο Τα δικαιώματα στον κόσμο και η προοπτική του διαβάτη – info newstime Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *