Διχόνοια ανάμεσα στα θύματα τους, σπέρνουν …

Της Τ.Γ.

“Θέλουμε πίσω τα νησιά μας, θέλουμε πίσω τις ζωές μας” γράφει πανό της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, που τοποθετήθηκε σε κεντρικό σημείο της Μυτιλήνης, στα πλαίσια κινητοποιήσεων για το προσφυγικό- μεταναστευτικό, στις 22 Γενάρη.

Τα γραφόμενα τους, ότι πιο ρατσιστικό, άθλιο και συνάμα και προβοκατόρικο. Οπως ακριβώς και η πολιτική τους…

Οχι, κανείς κατατρεγμένος πρόσφυγας, κανένας δυστυχισμένος μετανάστης, δεν μου “πήρε” τη ζωή. Δεν κουτσούρεψε τον μισθό μου, δεν μετέτρεψε σε φιλοδώρημα την σύνταξη μου, δεν μου αφαίρεσε εργατικά δικαιώματα, κερδισμένα με αγώνες και αίμα…

Δεν φταίει ο βασανισμένος συνάνθρωπος μου, για τη διάλυση της παιδείας μου, ούτε για την εξαθλίωση της δημόσιας  υγείας μου…
Δεν φταίει για την ανεργία, ούτε για τον εργασιακό μεσαίωνα, που τα παιδιά μου έσπρωξαν στη μετανάστευση…

Ο χαροκαμένος πρόσφυγας, ο φτωχός μετανάστης, δεν εκμεταλεύτηκε ποτέ την εργατική μου δύναμη, ούτε ζει σε βάρος μου, όπως οι γνωστές πολιτικές ακρίδες, που εδώ και δεκαετίες, τον πλούτο της χώρας μου, λυμαίνονται…
Και τα λίγα ψίχουλα που του πετούν, ίσα να φυτοζωεί, και τούτα από την “πολιτισμένη” Ευρώπη προέρχονται, απ’ αυτήν που πρόσφυγα και μετανάστη, τον κατάντησαν…
Οπως σήμερα, μαζί με τα ντόπια τσιράκια τους, και το παιδί μου, μετανάστη, έκαναν. Οπως αύριο, αν το συμφέρον της τούτο ορίσει, ίσως πρόσφυγα να κάνουν και μένα…

Ναι, θέλω και διεκδικώ πίσω, τη ζωή μου, και την αξιοπρέπεια μου, και το δίκιο μου. Οπως τα ζητούσα και χτες, όπως θα τα ζητώ αύριο και για όσο ακόμα τον αγέρα ανασαίνω…
Μα όχι σε βάρος του αδικημένου αδελφού μου, που οι δρόμοι της ελπίδας, στην γειτονιά μου τον έφεραν.
Τα ζητώ από ‘κείνους που με δόλο τα πήραν και για τούτο τη διχόνοια ανάμεσα στα θύματα τους, σπέρνουν, και τα αποπροσανατολίζουν, τον κοινό τους θύτη, να μη βλέπουν…

Υ.Γ. Με σεβασμό και κατανόηση στέκομαι δίπλα στους κατοίκους της Μόριας, που η εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση του κέντρου κράτησης, βίαια και άδικα, την καθημερινότητα τους, ανέτρεψε. Τρομακτικό, πραγματικά, να ζεις δίπλα σε 20.000 εξαθλιωμένους ανθρώπους, που οι συνθήκες διαβίωσης τους τη ζωή υποβαθμίζουν σε έσχατα επίπεδα.
Μα ‘μεις οι υπόλοιποι κάτοικοι του νησιού, τη ζωούλα μας συνεχίζουμε, στα πλαίσια της “κανονικότητας” που οι έχοντες την εξουσία, καθορίζουν…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *