Σαν σήμερα, στις 3 Μαΐου πριν από εννέα χρόνια, ο Θανάσης Βέγγος, ο πολυαγαπημένος Θου-Βου, o καλός μας άνθρωπος, είπε το τελευταίο αντίο.
Μια ζωή γεμάτη δυσκολίες, πολλή δουλειά, φυλακίσεις λόγω πολιτικών φρονημάτων, απόλυτη αποδοχή από το κοινό, μπόλικο γέλιο, αλλά και μια παιδική, αγνή ψυχή.
Αυτή ήταν η ζωή του Θανάση Βέγγου. Ήταν ένας πόλεμος, μια μάχη, ένας διαρκής αγώνας, «γεννηθήκαμε για να τρέχουμε», συνήθιζε να λέει. Τη ζωή την αντιλαμβανόταν όπως έδειχνε, χωρίς πολλά λόγια. Ζούσε σιωπηλά. Μιλούσε μόνο μέσα από τη δουλειά του.
Το έργο του ήταν το Νο 1 μέσο και ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούσε με το κοινό του. Καλοκάγαθος και κατατρεγμένος, αεικίνητος και πρόθυμος, ένας βαθιά λαϊκός ήρωας που συμπύκνωνε το πρότυπο του μεταπολεμικού Έλληνα με πολλά χιλιόμετρα πάνω του:
Πέθανε στα 84 χρόνια του έχοντας ήδη εγγραφεί ως μύθος στην ιστορία του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Πρόσφερε ατελείωτο γέλιο και ανθρωπιά. Ο Θανάσης ήταν μια Ψυχή Βαθιά.
Π. Μ.
Αφήστε μια απάντηση