Πήγα να βγω χτες απ’ την πόρτα, φορώντας τη λαιμουριά ευτελισμού και υποτίμησης, μέσα από αντικρουόμενες, διαμετρικά αντίθετες και δίχως κανένα ειρμό και λογική απαγορεύσεις για έναν ιό που μεταλλάσσεται, όπως βολεύει το think tank των διαχειριστών της εξουσίας, σε υδρόβιο και αερόβιο και νυχτόβιο και αιωνόβιο.
Πήγα να βγω και με τράβηξε πίσω το πτυσσόμενο λουρί της λαιμουριάς, όπως τραβώ το σκύλο μου μην πέσει στις ρόδες του διερχόμενου γκαζαρισμένου καμικάζι.
Ενάμιση μήνα στο γύψο, όχι για να φτιαχτούν τα νοσοκομεία, αλλά για να ταϊστούν οι κλινάρχες, να μπουκωθούν οι δημοσιοκάφροι, να μειωθούν οι μισθοί, να σχηματοποιηθει μια νέα, αφόρητη φτήνια κι ένας μόνιμος ρουφιάνος στα σχολεία, να πεινάσουν οι καλλιτέχνες, να γεμίσουν οι οθόνες χαρδαλιές, επιστημονικοφανείς αγιαστούρες και λοιμοξιολόγους με εξαπτέρυγα που έχουν πάθει στερητικό της θείας κοινωνίας.
Ενάμιση μήνα στο γύψο, για να στηθούν τα εργοστάσια των μασκών για να τσεπώσουν λησταρχαίοι και ναζίδια, να περάσουν τα νομοεκτρώματα που βιάζουν τη φύση και τσακίζουν την αγροτική παραγωγή και βγαίνοντας με τη λαιμούρια και το πτυσσόμενο λουρί, να ξαναδώ τους φασίστες να κυνηγάνε μετανάστες.
Ενάμιση μήνα στο γύψο, γουστάρω πιο πολύ να πάθω ιδρυματοποίηση, παρά ισόβια και ολοκληρωτική μαλάκυνση.
Θα βγω, ορίζοντας τη λευτεριά όπως γουστάρω, ανυπόταχτη, αστοίχιστη και ατιθάσευτη.
Θα βγω όταν γουστάρω δίχως μάσκα ή με τη μάσκα που γουστάρω.
Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου – f/b
Αφήστε μια απάντηση