Ο Μανώλης Αναγνωστάκης, αυτός ο εγκάρδιος γίγαντας

Tης Π. Μ.

Ο Μανώλης Αναγνωστάκης, αυτός ο εγκάρδιος γίγαντας με τη διττή σημασία της λέξης, με τα τεράστια γυαλιά και το τεράστιο μουστάκι,την χαρακτηριστική βραχνή φωνή του σαν γρέζι, έχει υπάρξει άπειρες φορές το καταφύγιο μου.

Με ξάφνιασε κάποτε το μικρό σαν τεφτέρι ολιγοσέλιδο βιβλιαράκι που το εξώφυλλό του ήταν από το ίδιο ακριβώς χαρτί που είχαν και οι σελίδες του.

Με τίτλο μόνο δυο γράμματα στην κάτω δεξιά γωνία: Υ Γ. Στο οπισθόφυλλο έγραφε: Ιδιωτική έκδοση σε 100 αντίτυπα εκτός εμπορίου, 1983 . Ένοιωσα ότι κρατούσα στα χέρια μου κάτι πολύτιμο, για αυτό και αργότερα, όταν κατά λάθος έκοψα άγαρμπα μια σελίδα, στη βιασύνη μου να το διαβάσω, είχα στενοχωρηθεί πολύ θυμάμαι.

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από εκείνη τη μέρα. Από τότε έχω επανέλθει πολλές φορές στο Υστερόγραφο κι αυτό είναι εμφανές. Η φθορά της χρήσης συναγωνίζεται αυτή του χρόνου, ειδικά στο εξώφυλλο. Και αν τα υστερόγραφα, που ο Αναγνωστάκης χαρακτήρισε απόσταγμα της ποιητικής του εμπειρίας, οι λιτές αυτές φράσεις με τα μεγάλα κενά-ανάσες ανάμεσά τους, προϋποθέτουν την ύπαρξη μιας επιστολής, σχεδόν κάθε φορά που επανερχόμουν μια άλλη εκδοχή αυτής της αθέατης επιστολής, διαφαινόταν.

Είναι ιδιαίτερης σημασίας και αξίας για εμένα προσωπικά. Κάθε στίχος του ανεξαιρέτως. Σκέφτηκα να το μοιραστώ απόψε.

Στην μνήμη του.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *