«Ο πλεονάζων πληθυσμός… είναι αναπόφευκτο χαρακτηριστικό γνώρισμα της καπιταλιστικής οικονομίας, η οποία δεν θα μπορούσε ούτε να υπάρξει ούτε να αναπτυχθεί δίχως αυτόν». Β.Ι. Λένιν
Λίγες μέρες νωρίτερα δημοσιεύθηκε από σωματείο στην Ρόδο και τελικά αναπαρήγαγαν όλα τα αστικά μέσα ενημέρωσης την λιποθυμία από πείνα μιας εννιάχρονης μαθήτριας έξω από έναν φούρνο. Το γεγονός συζητήθηκε στα ΜΜΕ, στα ΜΚΔ, πήραν θέση δημοσιογράφοι, κοινωνιολόγοι και τελικά ο κυβερνητικός Γιώργος Σταμάτης, γενικός γραμματέας κοινωνικής αλληλεγγύης, βρήκε μια θέση εργασίας (!) στην άνεργη μητέρα της οποίας η κόρη λιποθύμησε. Η μητέρα της 9χρονης ήταν εποχική εργαζόμενη στον τουρισμό ως ξενοδοχοϋπάλληλος – γρανάζι και αυτή του «στρατηγικού κλάδου» της ελληνικής οικονομίας.
Οι αστοί δεν θα πουν ποτέ ανοιχτά πως για να αυγατίσουν τα κέρδη τους θα σακατέψουν στον μέγιστο βαθμό την εργατική τάξη, αυτό – έστω και μέσα από την καθημερινότητα – το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που το ζουν στο πετσί τους. Η εκμετάλλευση και η ανεργία ως μέρος αυτής, είναι η κανονικότητα του καπιταλιστικού συστήματος και όχι μια εξαίρεση, όπως εξάλλου παρουσιάζεται και το συγκεκριμένο περιστατικό με την εργαζόμενη μητέρα και το παιδί της.
Τα αφεντικά, σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης, για να ξεπεράσουν την μείωση ή την στασιμότητα της κερδοφορίας τους, θα οξύνουν περισσότερο την επίθεσή τους στους εργάτες και στις εργάτριες. Η εντατικοποίηση στα κάτεργα της παραγωγής παίρνει μεγάλες διαστάσεις και μαζί με αυτό μεγαλώνουν κατά πολύ και οι ουρές των ανέργων.
Με την ανεργία σχηματίζεται η εργατική εφεδρεία- οι «περισσευούμενοι». Ο φόβος και το άγχος για τα δεινά που φέρνει η ανεργία στην εργατική τάξη, που μόνο την εργατική της δύναμη έχει για να ζήσει, θα γίνει όπλο στα χέρια του Κεφαλαίου. Ειδικά η νέα εργατική βάρδια και λόγω των ταξικών συσχετισμών που έχουν διαμορφωθεί την τελευταία δεκαετία της καπιταλιστικής κρίσης, θα συναντήσει μπροστά της την λυσσαλέα επίθεση των αφεντικών που θα παλεύει με τον βούρδουλα να διατηρηθεί.
Με βάση τα στοιχεία του ΟΑΕΔ μέσα σε ένα χρόνο – από τον Μάη του 2019 έως και τον Μάη του 2020 – η ανεργία στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 25,13%. Μόνο οι εγγεγραμμένοι άνεργοι και φυσικά χωρίς να υπολογίζονται οι ημιαπασχολούμενοι, οι εργαζόμενοι με εκ περιτροπής εργασία κτλ. φτάνουν τους 1.162.955! Για αυτές τις στατιστικές και κυρίως τα αποτελέσματά τους με το συνολικό τσάκισμα της εργασίας δεν θα βγάλουν κιχ τα διάφορα φερέφωνα του Κεφαλαίου και οι πολιτικοί εκπρόσωποί του.
Επίσης, από τα όσα ανακοινώνει η διεθνής οργάνωση εργασίας (ILO) περίπου 1 δισεκατομμύριο 600 εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο κινδυνεύουν να χάσουν τα προς το ζην.
Ο Covid-19 θα χρησιμοποιηθεί από τις αστικές τάξεις όλων των χωρών για να περάσουν τα αντεργατικά μέτρα. Όσα δρομολογούνται για το άμεσο μέλλον είναι στα σκαριά για εφαρμογή πάνω στις πλάτες μας χρόνια τώρα.
Για να επιστρέψουμε στο γεγονός της Ρόδου. Πως τελικά ήταν η ζωή της και πως «βοηθήθηκε» η εργαζόμενη μητέρα από τους ίδιους τους διαχειριστές του εκμεταλλευτικού συστήματος; Αρχικά, χάνοντας την δουλειά της από τον τόσο «κερδοφόρο κλάδο» που όπως φάνηκε δεν την βοήθησε να αποταμιεύσει καμιά περιουσία ώστε να ζήσει τα παιδιά της!
Ποιος άραγε πιστεύει πως οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου (μικρού ή μεγάλου δεν έχει σημασία), στο οποίο δούλευε η μητέρα, θα έχουν βιοποριστικό πρόβλημα; Δεύτερον, η δουλειά που βρήκε από τον κυβερνητικό διαμεσολαβητή Γιώργο Σταμάτη είναι σε μια εταιρεία ενέργειας που εδρεύει στην Αθήνα και στην οποία θα δουλεύει σε καθεστώς τηλεργασίας με τον κατώτατο μισθό.
Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια για τους αστούς διαχειριστές. Βάζουν μπρος την προπαγάνδα της διαχείρισης της φτώχειας ενώ ταυτόχρονα στέλνουν μια εργαζόμενη σε έναν άλλον κλάδο της οικονομίας που τα κέρδη του τα καρπώνονται είτε ντόπια είτε ξένα μονοπώλια, τα οποία θα ρουφήξουν την υπεραξία της. Όσο για το καθεστώς τηλεργασίας που θα αναγκαστεί να δουλέψει η εργαζόμενη μητέρα, ο αστικός τύπος βάζει πονηρά τον πλαγιότιτλο: Θα μπορεί να δουλεύει και να φροντίζει παράλληλα τα παιδιά της! Ο νοών νοείτω για αυτά που μας ετοιμάζουν…
Ένα είναι το σίγουρο: Το πρόβλημα και οι αγωνίες για την ίδια της την επιβίωση και των παιδιών της θα συνεχίσει να υπάρχει, όπως θα υπάρχει και για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους/ες. Αν δεν χτιστεί η οργάνωση των προλεταριακών μαζών που με την πάλη της, όχι μόνο θα αλλάξει τους δυσμενείς για την εργατική τάξη συσχετισμούς, αλλά θα θέσει και το κύριο ζήτημα για τις ζωές μας, την ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τότε τα φαινόμενα φτώχειας και πείνας θα πολλαπλασιαστούν.
Πηγή: Prolet Connect
Αφήστε μια απάντηση