Κανένας μας δεν απολύθηκε ποτέ.
Θάλαμος, καραβάνα, αγγαρεία και καψόνια. Μια ζωή.
Λοχίες, καραβανάδες, στρατόκαυλοι και γερμανικά νούμερα.
Παρουσιάσου και αναφέρσου, απ’ το σχολείο ως τα γεράματα.
Και μια ζωή επ’ ώμου, λαχτάρες, χρέη, γραμμάτια, δόσεις, χαράτσια, φακελάκια.
Και πάντα ανεξόφλητα.
Οι λίγοι ανυπόταχτοι, άλλοι χαμένοι για πάντα κι άλλοι μαντρωμένοι.
Αυτοί που είχαν τον τρόπο τους δεν παρουσιάστηκαν ποτέ. Τους πήγαν το απολυτήριο στο σπίτι μαζί με αγορασμένα πτυχία, εξαγορασμένες θέσεις και τίτλους ιδιοκτησίας κι από κει πουλάνε πατρίδες και πατριωτισμό.
Πώς κατάφερε αυτός ο ποιητής να μιλήσει για όλα, με το ίδιο πάθος.
…Τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
είν’ αρρώστια που δε γίνεται καλά.
Το βινύλιο ήταν κόκκινο και διάφανο. Σαν ένα μεγάλο γλειφιτζούρι, χωρίς γλύκα. Όλο μια φαρμακωμένη Θητεία.
Το εξώφυλλο, διπλή πόρτα κι όλο ξεμαντάλωτη.
Από τη μια ο καφενές κι απ’ την άλλη ένα περίπτερο και μέσα τα σωθικά της νεότερης Ελλάδας. Το κλάμα του μωρού στη γέννα, τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα και στο τέλος ο ρόγχος του θανάτου.
Δεν ξέρω αν υπάρχει στίχος του Μάνου Ελευθερίου δίχως λαχτάρα, νοσταλγία, μνήμη, έρωτα κι ενοχή.
Καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία, και να ‘σουν ράφτρα μες την Κοκκινιά.
Μας έβαλε μπροστά σε όσα είδαμε και σε όσα αποφύγαμε να δούμε. Τα ορατά και τα αόρατα, τα φανερά και τα απόκρυφα
…και τη γυναίκα που βλάστησε ανάσκελη με μαύρο φίδι.
Είδαμε το νικημένο να ζητιανεύει το έλεος
και του φτωχού τα υπάρχοντα ο παιδεμός και τα δάκρυα.
Κι τώρα πάλι, σε μια απέναντι όχθη αντικρίζουμε έναν αδερφό, που ξέρουμε πως υπηρετεί την ίδια θητεία, τα ίδια καψόνια, έχει τα ίδια ανεξόφλητα γραμμάτια, πεθαίνει νέος σε απεργία πείνας κι όμως ίσως να δούμε κι απ’ τις δυο όχθες,
Τους εκατό θανάτους να βομβαρδίζουν τη στέγη μας
και απ’ τις ψηλές καμινάδες τον καπνό της θυσίας μας.
Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου-f/b
Αφήστε μια απάντηση