Απόφαση της Π.Ε. του ΝΑΡ

Η κρίση βαθαίνει. Η ανάγκη για επαναστατικές απαντήσεις δυναμώνει.
Συνεδρίασε τις προηγούμενες μέρες η Πολιτική Επιτροπή του ΝΑΡ, με θέμα τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και την συγκρότηση και παρέμβαση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς στο νέο γύρο αγώνων.
Οπως εκτιμά η απόφαση της Π.Ε., ” η καπιταλιστική κρίση δεν καταλαγιάζει, αντίθετα συνεχίζεται και βαθαίνει αποφασιστικά. Τρία χρόνια μετά το ξέσπασμά της φαίνεται καθαρά, ότι η κρίση εισέρχεται σε μια νέα περίοδο και οι ιμπεριαλιστικές και ενδοαστικές αντιθέσεις οξύνονται, πράγμα που σηματοδοτεί μια περίοδο διεθνούς, ίσως και παγκόσμιας καπιταλιστικής αστάθειας.”
Όπως τονίζεται στην απόφαση της Π.Ε. “Οι εργαζόμενοι και η νεολαία είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν πλατιά, ότι δεν φτάνει η σκληρή προσπάθεια για την υπεράσπιση των «κατακτήσεων» που άλλωστε όλο και περιορίζονται. Αυτό που απαιτείται είναι να έρθει στην πρώτη γραμμή η επιδίωξη της ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου και της «χούντας» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, με ένα πρόγραμμα ρήξης με το καθεστώς της εκμετάλλευσης και τελικά η ανατροπή του. Είναι η θετική διεκδίκηση στόχων, που εμπνέονται από τις τεράστιες δυνατότητες που έχει ο κόσμος της δουλειάς να διευθύνει την παραγωγή και την κοινωνία, για να ζήσει καλύτερα, να εξασφαλίσει την πραγματική δημοκρατία των «κάτω», την επιβίωση του πλανήτη, την ειρήνη.
Διαβάστε παρακάτω τα βασικά σημεία από την απόφαση της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ.

 

ΑΠΟΦΑΣΗ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ του ΝΑΡ, 4/9/2011

A.  Η ΚΡΙΣΗ ΒΑΘΑΙΝΕΙ. Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ

Μέσα στο καλοκαίρι φάνηκε καθαρά ότι η καπιταλιστική κρίση δεν καταλαγιάζει, αντίθετα συνεχίζεται και βαθαίνει αποφασιστικά με κύρια στοιχεία:
– Ένα διαφαινόμενο δεύτερο κύμα ύφεσης στις ΗΠΑ, που απειλεί να παρασύρει όλο τον αναπτυγμένο κόσμο και φαίνεται να επιβεβαιώνει τα χειρότερα σενάρια της «διπλής ύφεσης» (double dip).
– Την όξυνση της «κρίσης χρέους» των ίδιων των ΗΠΑ, και της Ευρωζώνης, που έχει ήδη αγκαλιάσει τον σκληρό της πυρήνα (Ισπανία, Ιταλία) και απειλεί να «τινάξει στον αέρα» το εγχείρημα της ευρωζώνης και του ευρώ. Ακόμα και η ίδια η Γερμανία φαίνεται να κατρακυλά σε νέα ύφεση.
– Το φρενάρισμα της «ανάπτυξης» των «νέων δυνάμεων» (BRIC), που εκφράζονται σε ισχυρές πληθωριστικές τάσεις στην Κίνα, φούσκα ακινήτων στην Βραζιλία κλπ.

Η αστική τάξη απαντάει οξύνοντας στο έπακρο την επίθεση, προχωρώντας σε δραματικές περικοπές παντού, εκτινάσσοντας την ανεργία, συντρίβοντας τις εργασιακές σχέσεις.
Ταυτόχρονα ολοκληρώνει μια βαθύτατα αντιδραστική-αντιδημοκρατική στροφή στο πολιτικό σύστημα. Η μεταφορά των αποφάσεων στα εχθρικά, πλήρως αποσπασμένα και ανεξέλεγκτα από τους λαούς όργανα της «οικονομικής διακυβέρνησης», οι εκκολαπτόμενες «συνταγματικές μεταρρυθμίσεις» και η ‘θεσμοθέτηση’ της λιτότητας, στο όνομα των ελλειμμάτων, η τεράστια κλιμάκωση της καταστολής, επιδιώκουν τελικά τον πλήρη εξοβελισμό των λαϊκών στρωμάτων από την πολιτική και την πολιτική διαπάλη. Τι πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την ολοκληρωτική αντιμετώπιση του Κάμερον της εξέγερσης των κολασμένων, και η ταύτισή της με το «κοινό έγκλημα», κι αυτό στο λίκνο της αστικής δημοκρατίας, την Αγγλία.

Στο έδαφος της κρίσης αναπτύσσονται οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των αστικών τάξεων. Μετά την επιβολή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Λιβύη και την ενίσχυση της θέσης κυρίως του γαλλικού, του αμερικάνικού και ιταλικού ιμπεριαλισμού, σε βάρος του ρώσικου αλλά και των άλλων «νέων δυνάμεων» (Ινδία κλπ) ξεκινάει η διαμάχη για την «μοιρασιά» στην χώρα αυτή.
Ο πόλεμος στην Λιβύη αντανακλά την οξύτητα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ειδικά στην περιοχή μας. Ο άξονας Ισραήλ -Κύπρου-Ελλάδας «στρατεύει» τον ελληνικό καπιταλισμό πίσω από τα πιο επικίνδυνα κα τυχοδιωκτικά σχέδια στην περιοχή, εντείνει τον ανταγωνισμό για τις ενεργειακές πηγές (ειδικά με την αστική τάξη της Τουρκίας), φέρνοντας πιο κοντά την πιθανότητα ενός θερμού επεισοδίου στην περιοχή. Η αστική τάξη δεν θα διστάσει να «παίξει» και το χαρτί της εθνικιστικής όξυνσης προκειμένου να περάσει την βάρβαρη πολιτική της.

Συνολικά τρία χρόνια μετά το ξέσπασμά της φαίνεται καθαρά ότι η κρίση εισέρχεται σε μια νέα περίοδο -χρηματοπιστωτική, κρίση χρέους, παγκόσμια ύφεση- και οι ιμπεριαλιστικές και ενδοαστικές αντιθέσεις οξύνονται, πράγμα που σηματοδοτεί μια περίοδο διεθνούς, ίσως και παγκόσμιας καπιταλιστικής αστάθειας. Επιβεβαιώνεται με δραματικό τρόπο η εκτίμηση του Πανελλαδικού Σώματος του ΝΑΡ ότι δεν πρόκειται για μια προσωρινή, συνηθισμένη κυκλική κρίση, αλλά για κρίση με δομικό και ιστορικό χαρακτήρα.

Στον αντίποδα αυτών των κοσμοϊστορικών εξελίξεων οι αντιστάσεις και οι μαζικοί αγώνες των λαών πυκνώνουν, αλλά η ανάπτυξή τους είναι πίσω, σε «ιστορική καθυστέρηση» σε σχέση με τις ανάγκες που γεννάει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση.
Οι αραβικές εξεγέρσεις, το Ουισκόνσιν, οι μεγάλες κινητοποιήσεις στην Ισπανία, ο μεγάλος και μακρόχρονος της νεολαίας και του λαού στην Χιλή για την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, και ο Αύγουστος της φωτιάς στην Αγγλία, ο αγώνας του λαού της Συρίας, ακόμα και οι «αγαναχτισμένοι»στο Ισραήλ και φυσικά οι μεγάλης σημασίας μάχες στην Ελλάδα απέναντι στην κόλαση του «Μεσοπρόθεσμου» και του «Μνημονίου», είναι ενδεικτικές της αναπτυσσόμενης κοινωνικής αναταραχής. Όμως η στρατηγική ιδεολογική ηγεμονία του αντίπαλου, η εξαιρετικά αδύναμη αμφισβήτηση του «καπιταλιστικού μονόδρομου» για το ξεπέρασμα της κρίσης, η έλλειψη οργάνων και υποκειμένων ικανών να οργανώσουν την αντίσταση και την πάλη των εργαζόμενων, το έλλειμμα μιας επαναστατικής Αριστεράς και ενός σύγχρονου κομμουνιστικού προγράμματος, αποτελούν τα όρια που για την ώρα εμποδίζουν την προοπτική ανατροπής της αντεργατικής επίθεσης.
Οι παραπάνω εκτιμήσεις υποδεικνύουν και την ουσία των καθηκόντων που έχουμε για το επόμενο διάστημα. Οι παγκόσμιες αυτές εξελίξεις φέρνουν σε πρώτο πλάνο τα πιο στρατηγικά ζητήματα της «διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης» και της «κρίσης της ΕΕ και της ευρωζώνης». Το κρίσιμο, επομένως, ζήτημα για την αποτελεσματικότητα των αγώνων και την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού-επαναστατικού ρεύματος εντός τους, είναι η ενίσχυση των πιο «στρατηγικών» αντικαπιταλιστικών χαρακτηριστικών στην παρέμβασή μας, η αναβάθμιση του επαναστατικού πυρήνα του προγράμματός μας.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν πλατιά, ότι δεν φτάνει η σκληρή προσπάθεια για την υπεράσπιση των «κατακτήσεων» που άλλωστε όλο και περιορίζονται. Αυτό που απαιτείται είναι να έρθει στην πρώτη γραμμή η επιδίωξη της ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου και της «χούντας» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, με ένα πρόγραμμα ρήξης με το καθεστώς της εκμετάλλευσης και τελικά η ανατροπή του. Είναι η θετική διεκδίκηση στόχων, που εμπνέονται από τις τεράστιες δυνατότητες που έχει ο κόσμος της δουλειάς να διευθύνει την παραγωγή και την κοινωνία, για να ζήσει καλύτερα, να εξασφαλίσει την πραγματική δημοκρατία των «κάτω», την επιβίωση του πλανήτη, την ειρήνη.

 Β.  Σε αδιέξοδο το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθεροποίησης» του ελληνικού καπιταλισμού.

Οι εξελίξεις του καλοκαιριού δείχνουν ότι βαθαίνουν τα αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού. Το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» βαδίζει σε αδιέξοδο, όχι μόνο γιατί οξύνει σε πρωτοφανέρωτο βαθμό την φτώχια, την ανεργία και τα κοινωνικά προβλήματα για την τεράστια πλειοψηφία του λαού, αλλά και γιατί αποτυγχάνει να ελέγξει την κρίση, και να σταθεροποιήσει τον ελληνικό καπιταλισμό. :
– Η φτώχια και η εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του λαού, της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των αυτοαπασχολούμενων, μεγαλώνει εκθετικά. Η επίσημη ανεργία προσεγγίζει το 17%, αλλά φτάνει το 40% ανάμεσα στην νεολαία, γεγονός με ιστορικές επιπτώσεις πάνω στην ελληνική κοινωνία. Τμήματα του μικρού, ακόμα και του μεσαίου κεφαλαίου καταστρέφονται, ενώ η ύφεση καλπάζει και μόνο προοπτικές χειροτέρευσης να είναι μπροστά μας.
– Η όξυνση της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού κάνει «το χρηματοδοτικό σκέλος» τελείως αβέβαιο σε όλα του τα σκέλη. Τα κράτη της Ευρωζώνης που θα δάνειζαν με 3.5%, σήμερα δανείζονται με 6%, άρα είναι αμφίβολο αν θα «συμμετέχουν». Το ίδιο ισχύει και με ιδιώτες πιστωτές. Και τέλος και όλα να ξεπουληθούν στην τρέχουσα «χρηματιστηριακή αξία» τα 50 δις δεν συγκεντρώνονται.
– Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, που αποτελεί τον σκληρό πυρήνα του ελληνικού κεφαλαίου, τρίζει. Η συνένωση Άλφα και Γιούρομπανκ, με συμμετοχή αλλά χωρίς ιδιαίτερη κεφαλαιακή συνεισφορά του Κατάρ, δείχνει ότι το τραπεζικό κεφάλαιο θα επιδιώξει το δρόμο της συγκεντροποίησης, του συνεταιρισμού (από υποδεέστερες θέσεις) με το ξένο κεφάλαιο, για να αποφύγει την άμεση εξαγορά από μεγάλες τράπεζες του εξωτερικού ή μια κρατικοποίηση ενταγμένη στη σωτηρία του αστικού οικονομικού συστήματος. Όλα αυτά, μαζί με τις οξυμμένες αντιθέσεις των διάφορων μερίδων του κεφαλαίου πάνω στην μοιρασιά του προγραμματιζόμενου ξεπουλήματος της δημόσια περιουσίας δημιουργούν και οξύνουν αντιθέσεις στους κόλπους της ολιγαρχίας.
– Τα ελλείμματα μεγαλώνουν αντί να μειώνονται, τα ταμεία βρίσκονται στα όρια της κατάρρευσης και της στάσης των πληρωμών και παράλληλα συνεχίζεται η κλοπή τους (βλέπε «διάσωση» της Proton Bank με τα λεφτά του ΤΣΜΕΔΕ!)

Η αστική τάξη αντιδρά στα αδιέξοδα που δημιουργεί η πολιτική της οξύνοντας την αντιδραστική στροφή στο πολιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της βάρβαρης κλιμάκωσης της καταστολής (η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι χαρακτηριστικό δείγμα).
Παράλληλα οργανώνει την πολιτική συναίνεση του ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και των άλλων αστικών δυνάμεων (ΔΗ.ΣΥ.), το «ενιαίο πολιτικό μέτωπο» της αστικής τάξης προκειμένου να οικοδομήσει έναν «πολεμικό συσχετισμό» απέναντι στον λαό για το πέρασμα της πολιτικής της. Το κεφάλαιο και η τρόικα επιδιώκουν τη σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος για να προχωρήσει η επίθεση, καταρχήν χωρίς εκλογές, αλλά χωρίς να αποκλείουν και το ενδεχόμενο αυτό, εάν τους είναι αναγκαίο. Όμως η συναίνεση των αστικών δυνάμεων πάνω στις βασικές πολιτικές θέσεις της κυβέρνησης είναι δυνατόν να εντείνει την ανυποληψία του αστικού πολιτικού κόσμου συνολικά, να επιταχύνει την αποδέσμευση πλατύτατων μαζών από τις αστικές δυνάμεις συνολικά.

Ο συνδυασμός της τεράστιας όξυνσης των προβλημάτων, τα εκρηκτικά αδιέξοδα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και του «προγράμματος διάσωσης» του ελληνικού καπιταλισμού, καθώς και η απονομιμοποίηση του αστικού δικομματισμού και της κυρίαρχης πολιτικής, δημιουργούν έδαφος για μεγάλης κλίμακας πολιτικά ακόμα και εξεγερτικά γεγονότα.

Γ.  ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ. ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΟΜΗ ΣΤΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.

Όπως έδειξε και η τελευταία φάση της κλιμάκωση των αγώνων, με τον συνδυασμό του κινήματος των «πλατειών», των αγώνων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με κατάληξη τις μεγαλειώδεις μάχες της 15ης και της 28-29 Ιούνη, μέσα στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα συντελείται μιας μεγάλης κλίμακας πολιτική διεργασία και ανακατάταξη. Κύριο χαρακτηριστικό της η αποδέσμευση μεγάλων τμημάτων από το ΠΑΣΟΚ και τον αστικό δικομματισμό, η αναζήτηση ριζοσπαστικών πολιτικών απαντήσεων, και γενικότερα η τάση αναδιαμόρφωσης του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

Φυσικά η πολιτική κίνηση έχει αντιφατικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Αγκαλιάζει πρώτα από όλα την εργατική τάξη, αλλά και τους αυτοαπασχολούμενους/ελευθεροεπαγγελματίες και τα μικροαστικά στρώματα, σημαντικό τμήμα των οποίων πήρε μέρος –μαζί με μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας της εργασιακής περιπλάνησης- στο «κίνημα των πλατειών». Τα μεσαία στρώματα αυτά είναι οι πιο χαρακτηριστικοί φορείς των «εθνικών», «αντι-πολιτικών» αντιλήψεων που εμφανίστηκαν το τελευταίο διάστημα. Ωστόσο το κύριο χαρακτηριστικό, της κίνησης αυτής είναι ότι διαμορφώνεται μια πιο μαζική ζώνη, που κινητοποιήθηκε όλους αυτούς τους μήνες, πάλεψε με αποφασιστικότητα και ορισμένες φορές με ηρωισμό, υιοθέτησε το τρίπτυχο «δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε» και το έκανε σημαία του κινήματος. Υπεράσπισε το Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες, συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής, αλλά πάνω από όλα έθεσε με τον τρόπο της την ανάγκη ριζικής πολιτικής αλλαγής, με το σύνθημα «να φύγουν όλοι», με την ανάδειξη της «άμεσης δημοκρατίας» και με τον χαρακτηρισμό του πολιτικού συστήματος ως «χούντας». Στο αίτημα αυτό δεν ανταποκρίθηκε η ρεφορμιστική αριστερά, μένοντας είτε στην εξιδανίκευση της τσαλαπατημένης αστικής δημοκρατίας (ΣΥΝ), είτε στην «προοπτική» της σοσιαλιστικής δημοκρατίας τύπου ΚΚΕ. Αλλά και η αντικαπιταλιστική Αριστερά, έμενε συχνά στην προβολή των οικονομικών στοιχείων του αντικαπιταλιστικού προγράμματος, ή στην γενικόλογη προβολή της «εργατικής δημοκρατίας» χωρίς να δίνει έμφαση στις συγκεκριμένες πολιτικές αιχμές και προϋποθέσεις.

Ο μετασχηματισμός αυτής της σχετικά μαζικής ζώνης στην κατεύθυνση της συγκρότησης μιας νέας πλατιάς αντικαπιταλιστικής πρωτοπορίας, η επιδίωξη για μια τομή στο αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο αποτελεί το κύριο πολιτικό μας καθήκον για το επόμενο διάστημα και θα κρίνει την προοπτική του κινήματος και της επαναστατικής αριστεράς.
Αυτός είναι ο δρόμος για να ξεπεραστεί η προγραμματική, στρατηγική, οργανωτική και ιδεολογική ανεπάρκεια της Αριστεράς, πρώτα και κύρια της ρεφορμιστικής, αλλά με άλλο τρόπο και ποιότητα και της αντικαπιταλιστικής, που αποτελεί τον κύριο ανασχετικό παράγοντα στην ανάπτυξη και νικηφόρα έκβαση της αναμέτρησης.

Η τομή που επιδιώκουμε στο Αντικαπιταλιστικό Εργατικό Μέτωπο περνάει σήμερα μέσα από:
– την συμβολή μας στην ανάπτυξη ενός ανώτερου πολιτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος ανατροπής, ικανού να βαθαίνει προγραμματικά την πάλη του ενάντια στην καπιταλιστική κρίση, για την ανατροπή της επίθεσης στα κοινωνικά όσο και στα δημοκρατικά δικαιώματα , να συνενώνει στην πάλη την διασπασμένη εργατική τάξη (και πρώτα από όλα τους εργαζόμενους με το τεράστιο κομμάτι της ανεργίας-ελαστικής και μαύρης εργασίας), να αποτελεί το νεύρο και τον ηγεμόνα της ευρύτερης λαϊκής πάλης ενάντια στη «χούντα» κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου.
– την δημιουργία ενός «συστήματος» λαϊκών οργάνων του μαζικού κινήματος και επιβολής της λαϊκής θέλησης (που μπορεί να χρωματίζονται ολοένα περισσότερο από την εργατική πολιτική), αξιοποιώντας και την εμπειρία των πλατειών, των εργατικών, λαϊκών και φοιτητικών συνελεύσεων.
–την ουσιαστική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το πολιτικό προγραμματικό της προχώρημα και την δημοκρατική οργανωτική της συγκρότηση με σταθμό την 1η Συνδιάσκεψή της, βήμα και συμβολή στον πόλο της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς.
-την ενίσχυση, αναβάθμιση του ΝΑΡ και την συμβολή του στην υπόθεση της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και του αντίστοιχου φορέα που απαιτεί η εποχή μας με κέντρο τις διαδικασίες του 3ου Συνέδριου του ΝΑΡ.
– πολιτικές πρωτοβουλίες που κινούνται σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και εμπλέκουν επί της ουσίας όλο το δυναμικό της Αριστεράς και του κινήματος (π.χ. ΕΕ), που θέλει να παλέψει σε ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Ανάλογες πρωτοβουλίες είναι αναγκαίες για το μέτωπο της δημοκρατίας και των ελευθεριών και για το εργατικό κίνημα.
– πρωτοβουλίες που «υποβάλλουν» τις δυνάμεις της αριστεράς στην δοκιμασία της «κοινής δράσης» μέσα στο κίνημα, για την οργάνωση της δράσης για την άμυνα και την ανατροπή της λαίλαπας που ζουν οι εργαζόμενοι.

Γ.1. Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΜΑΣ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ

Είναι φανερό, πλέον, ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο ραγδαίων εξελίξεων όπου η πάλη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης αποκτά εξαιρετική σημασία και γίνεται ακόμα πιο επιτακτική, καθώς η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει σε όλο τον κόσμο. Εκφράζεται στο σήμερα με τη συμβολή και των δυνάμεων του Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου, σε ένα παλλαϊκό αγώνα διάρκειας – σε ένα πολιτικό μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα ανατροπής για να ανατραπεί η άθλια ταξική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και συνολικά το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, να σαρωθεί η χούντα κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, για την απαλλαγή από την δικτατορία των αγορών, των τραπεζιτών και της ΕΕ, με προοπτική την επαναστατική ανατροπή του βάρβαρου καπιταλισμού της εποχής μας. Κρίσιμο ζητούμενο, την περίοδο αυτή, είναι ο σχηματισμός ανεξάρτητων οργάνων επιβολής της λαϊκής – εργατικής θέλησης.
Αυτό είναι το καθήκον που αντικειμενικά μπαίνει μπροστά, όχι μόνο στην αντικαπιταλιστική αριστερά, αλλά και στις πιο πρωτοπόρες μαχόμενες δυνάμεις και στο κίνημα συνολικά, το επόμενο διάστημα. Μέχρι τις 5 του Μάη ο κόσμος πίστεψε ότι με μια γερή επίθεση το «κάστρο θα πέσει» και -μέσα από μια βασανιστική πορεία- έβγαλε το συμπέρασμα ότι χρειάζεται «αγώνας διάρκειας». Στη συνέχεια επέστρεψε με ένα απεργιακό και μαζικό κίνημα πρωτοφανέρωτης διάρκειας στις «πλατείες» αλλά ούτε τότε έριξε την κυβέρνηση και τώρα, πλέον, πρέπει να επιστρέψει σε ανώτερη πολιτική βάση. Για να ανακοπεί και να ανατραπεί η επίθεση χρειάζεται «αγώνας ενάντια στο καθεστώς», ένα ρήγμα στον καπιταλισμό, ένα πολιτικό ρήγμα στην αστική πολιτική, εμπνευσμένο από μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας. Χρειάζεται το «δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε, ανατρέπουμε» να γίνει ανώτερο πολιτικό πρόγραμμα και διεκδίκηση. Χρειάζεται το «κλέφτες» να αγκαλιάσει μαζί με τον αστικό πολιτικό κόσμο τους καπιταλιστές, τους τραπεζίτες και την ολιγαρχία του πλούτου. Το «κάτω όλοι» και η «άμεση δημοκρατία» πρόγραμμα και πρακτική για την δημιουργία οργάνων της δικής μας δημοκρατίας. Η συγκρότηση αυτής της «εναλλακτικής» αντικαπιταλιστικής λύσης με επαναστατική προοπτική είναι ο πυρήνας της απάντησης στο «τι να κάνουμε» για να ρίξουμε αυτήν την άθλια κυβέρνηση και να ανατρέψουμε την βάρβαρη πολιτική της
Στο πολιτικό επίπεδο, στο νέο τοπίο των εξαιρετικά αναβαθμισμένων ιστορικών αναγκών ανάπτυξης του κινήματος, αλλά και νέων σημαντικών δυνατοτήτων, αυτό μπορεί και πρέπει να αποκρυσταλλωθεί στην συγκρότησης ενός αναβαθμισμένου αντικαπιταλιστικού μετώπου-πόλου, που θα αξιοποιεί τις νέες δυνατότητες που προκύπτουν από την έξαρση του κινήματος, τις ριζοσπαστικές αναζητήσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων και την τάση σημαντικών τμημάτων της βάσης της ρεφορμιστικής αριστεράς για την υπέρβαση των ορίων της γραμμής των ηγεσιών.

Γ.2. ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:

Το πρόγραμμά μας στοχεύει να αναπτυχθεί η πάλη των εργαζόμενων σε ρήξη με τους πυλώνες της αστικής πολιτικής, να συνειδητοποιηθούν- συγκροτηθούν οι δυνάμεις της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, για την εξουσία των εργαζόμενων, την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και των νόμων της αγοράς. Γιατί απέναντι στην «συντηρητική αντεπανάσταση» που προσπαθεί με μια τεράστια ιδεολογική επίθεση να μας πείσει ότι οι λαοί είναι ανίκανοι να ρυθμίζουν τις τύχες τους, ότι οι τύχες των κοινωνιών πρέπει να αποφασίζονται στα γραφεία της αστικής τάξης και των υπηρετών της, μόνο η «συλλογική σοφία των εργαζόμενων», μόνο η «εξουσία και η δημοκρατία των κάτω» μπορεί να ανοίξει το δρόμο της κοινωνικής- πολιτικής χειραφέτησης.

1.  Παύση πληρωμών / διαγραφή του χιλιοπληρωμένου ιμπεριαλιστικού χρέους.
2.   Άμεση έξοδος από ΟΝΕ-ευρώ-ΕΕ. Η πάλη για την αποδέσμευση από ΟΝΕ-ΕΕ είναι πρώτα από όλα ταξικός αγώνας για τα θεμελιακά δικαιώματα των εργαζόμενων, και παράλληλα υπηρετεί το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού να αποφασίζει για την τύχη του, το δικαίωμα στη λαϊκή κυριαρχία, ενάντια στην ιερή συμμαχία ελληνικής αστικής τάξης – διεθνούς κεφαλαίου/ιμπεριαλισμού. Ταυτόχρονα είναι και διεθνιστικός αγώνας, συμβολή στην απελευθέρωση όλων των εργαζομένων της Ευρώπης από την τυραννία των πολυεθνικών.
3.   Ριζική αναδιανομή του πλούτου τώρα με επιστροφή όλων όσων μας πήραν πίσω και αυξήσεις στους μισθούς, τις συντάξεις, τις κοινωνικέ παροχές. Δραστική αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου (και όχι μείωση όπως προτείνει η ΝΔ) και μεγάλη μείωση της φοροκλοπής των εργαζομένων.
4.  Ειδικά μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας ειδικά ανάμεσα στους νέους.
–        πλήρης προστασία από την ανεργία, επίδομα ανεργίας, εξασφάλιση πλήρους πρόσβασης των ανέργων σε όλα τα δημόσια αγαθά (ρεύμα, νερό, επικοινωνίες, εκπαίδευση, υγεία κλπ)
–        απαγόρευση των απολύσεων
–        ριζική μείωση των ωρών εργασίας
–        αγώνας για να μην κλείσει καμιά επιχείρηση που εγκαταλείπουν οι καπιταλιστές, συνέχιση της λειτουργίας τους με εργατικό έλεγχο
–        παύση πληρωμών και διαγραφή των χρεών των ανέργων και των φτωχών σε τράπεζες, ΔΕΚΟ, δήμους κλπ.
5.   Εθνικοποίηση, χωρίς καμιά αποζημίωση των τραπεζών, των ΔΕΚΟ και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με εργατικό-λαϊκό έλεγχο.
6.   Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και τις «συγχωνεύσεις / καταργήσεις» των δημόσιων φορέων. Όλα τα κοινωνικά αγαθά πρέπει να είναι δημόσια. Αγώνας ενάντια στην αντιδραστική αναδιάρθρωση του κράτους, όπως προωθείται με το ενιαίο μισθολόγιο. Πάλη κατά του αντιδραστικού / καπιταλιστικού ρόλου του κράτους και της υποταγής και εξυπηρέτησης των μεγάλων συμφερόντων. Να ελεγχθεί και να κοπούν οι σχέσεις κράτους με μεγαλοπρομηθευτές, εργολάβους και άλλους καπιταλιστές που ροκανίζουν την κοινωνία, που συνεχίζονται και βαθαίνουν (π.χ οι «οδικοί άξονες»). Δεν θέλουμε το σημερινό «δημόσιο», αλλά έναν πραγματικά δημόσιο τομέα στην υπηρεσία των συμφερόντων των εργαζομένων.
7.   Αγώνας για την κατάργηση του αντιδραστικού, επιχειρηματικού Νόμου Πλαίσιου που παραδίδει τις δυνάμεις της αγοράς και διαλύει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Μέτωπο παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας για μια εκπαίδευση των λαϊκών και εργατικών αναγκών και συμφερόντων.
8.   Αγώνας για την ανάπτυξη μιας παραγωγής, δημόσιας και συνεταιριστικής, με την εργατική τάξη στο τιμόνι, με αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων κάθε περιοχής, οικολογικής, με απειθαρχία στους νόμος της αγοράς και τις δεσμεύσεις της ΕΕ.
9.   Προστασία του χώρου, της πόλης, της οικολογικής ισορροπίας ενάντια στην επέλαση του «μεσοπρόθεσμου» και του τσιμέντου, την κατάργηση κάθε περιβαλλοντικής νομοθεσίας, την παράδοση των πάντων στα μεγάλα συμφέροντα, την οικολογική καταστροφή.
10.    Πάλη ενάντια στον Καλλικράτη και την ερήμωση της υπαίθρου που προωθείται με τις συγχωνεύσεις / καταργήσεις σχολείων, νοσοκομείων και άλλων δημόσιων υπηρεσιών.
11.  Πάλη κατά του αντιδραστικού, σάπιου και παρακμασμένου αστικού πολιτικού συστήματος. Των νέων σχεδίων αντιδραστικής θωράκισης (νέο Σύνταγμα, «Νέα Πολιτεία» του Σαμαρά), της καταστολής. Παλεύουμε για μια «δημοκρατία των κάτω», στην βάση της «άμεσης δημοκρατίας» των συνελεύσεων και της δημοκρατικής τους συνένωσης, για ένα πολιτικό σύστημα στην βάση των αρχών της «κομμούνας» και της εργατικής δημοκρατίας.
Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας και όσων βαρύνονται με κλοπή δημόσιου πλούτου ή οδηγούν μεγάλες επιχειρήσεις σε πτώχευση.

Γ.3. Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΠΑΛΗ ΣΤΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Από αυτές τις θέσεις αντιμετωπίζουμε και απαντάμε στην συζήτηση που έχει ανοίξει σήμερα στην αριστερά και γενικότερα μέσα στις αγωνιζόμενες δυνάμεις.
-Επικοινωνούμε και δρούμε από κοινού στους αγώνες με εκείνες τις δυνάμεις του κινήματος που παλεύουν κατά του «μνημονίου» και του «μεσοπρόθεσμου» αποδείχνοντάς τους, όμως, τον στενό και περιορισμένο χαρακτήρα της πάλης αυτής αν δεν πολιτικοποιείται και δεν φτάνει έως την συνολικότερη αντιπαράθεση και αμφισβήτηση της αστικής πολιτικής.
Για αυτό και δεν συμφωνούμε και αντιπαλεύουμε την λογική του «αντιμνημονιακού μετώπου» του ΣΥΝ, γιατί αντιμετωπίζει την επίθεση από τις ουτοπικές θέσεις ενός «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», εντός της ΕΕ και με κοινοβουλευτικές λύσεις–που προβλήθηκαν μάλιστα ακριβώς την στιγμή της ανόδου του κινήματος- σε συμμαχία με δυνάμεις που αναπαράγουν την «σοσιαλδημοκρατική αυταπάτη».
– Επιδιώκουμε την κοινή δράση με τις δυνάμεις του ΚΚΕ, ενισχύοντας και όχι αρνούμενοι την συζήτηση για τα ζητήματα μιας σύγχρονης κομμουνιστικής στρατηγικής, για την ανάγκη «άλλης εξουσίας» και «άλλης κοινωνίας». Επιμένουμε ότι η στρατηγική αυτή αποκτά περιεχόμενο και ανατρεπτική δυναμική στο βαθμό που προωθείται ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης. Η τακτική του ΚΚΕ που παραπέμπει κάθε στόχο ρήξης με την αστική πολιτική στο ακαθόριστο μέλλον της «λαϊκής εξουσίας», αφοπλίζει πολιτικά το κίνημα, αφήνοντας το έρμαιο στα διλήμματα του κεφαλαίου (π.χ έξοδος από ευρώ και ΕΕ).

-Κατανοούμε τις αιτίες που γεννούν ρεύματα που αντιμετωπίζουν από θέσεις «εθνικές», «πατριωτικές», «φιλολαϊκές» (ενός «νέου ΕΑΜ») την επίθεση κυβέρνησης-τρόικας-ΕΕ και επιδιώκουμε τον διάλογο και όπου είναι δυνατόν (ειδικά στα πλαίσια των «πλατειών») την κοινή δράση με εκείνα τα κομμάτια τους που διάκεινται φιλικά ή τουλάχιστον δεν στρέφονται συνειδητά ενάντια στην αριστερά. Αντιπαλεύουμε τις συντηρητικές αντιλήψεις που αναπτύσσονται στα ρεύματα αυτά, δείχνοντας, ότι τα σημερινά προβλήματα «λαϊκής κυριαρχίας» συνδέονται άρρηκτα, με την φύση του καπιταλισμού της εποχής μας, την ΕΕ και τον σύγχρονο ιμπεριαλισμό.

– Επιδιώκουμε με όλες μας τις δυνάμεις την κοινή δράση και τον διάλογο των δυνάμεων της αριστεράς μέσα στο κίνημα, την ανοιχτή, δημοκρατική δοκιμασία των απόψεων και την όσμωση με τις αγωνιζόμενες δυνάμεις, πράγμα που θα οδηγήσει στον μετασχηματισμό και την αλλαγή της ίδια της αριστεράς. Δεν υπάρχει, όμως, σήμερα, πολιτική βάση για μια προγραμματική ενότητα και απεύθυνση στις δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς ή οργανωμένων τμημάτων της. Ούτε διευκολύνει τις ριζοσπαστικές αναζητήσεις των εργαζόμενων η αντίληψη της «ενότητας στον ελάχιστο κοινό παρανομαστή», που προβάλλουν ορισμένες δυνάμεις, πχ του «Μετώπου».

Γ.4. ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Βασικό στοιχείο της νέας φάσης του κινήματος είναι και η αναβαθμισμένη επιδίωξη της ανάδειξης νέων οργάνων επιβολής της εργατικής και λαϊκής θέλησης, νέων οργάνων του μαζικού κινήματος (λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες, συνελεύσεις σε χώρους δουλειάς και πρωτοβάθμια σωματεία), με θεμέλιο ένα ταξικά ανασυγκροτημένο νέο εργατικό κίνημα.

Στόχος μας για την ερχόμενη περίοδο είναι το ελπιδοφόρο μαζικό λαϊκό εργατικό κίνημα μπορεί να διαμορφώσει μια «Βουλή των κάτω», ένα όργανο που θα συναντηθούν όλα τα πρωτόλεια όργανα και συνελεύσεις που δημιουργούνται. Τα ανεξάρτητα όργανα του μαζικού κινήματος και η «Βουλή» τους εκφράζουν τη Βούληση των εργαζομένων και του λαού, αναπτύσσονται σε ανταγωνιστικά όργανα απέναντι στα όργανα του αστικού κράτους.

Γ.5 Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ.

Η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στα τέλη του Οκτώβρη, με το περιεχόμενό της, τον ανοιχτό δημοκρατικό της χαρακτήρα και τις τελικές αποφάσεις της πρέπει και μπορεί να γίνει ένα σημαντικό γεγονός για τον αγωνιζόμενο κόσμο και την αριστερά, ένα σημαντικό βήμα στην αλλαγή του τοπίου στην αριστερά.
Προϋπόθεση γι αυτό είναι, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα στην πολιτική και οργανωτική της συγκρότηση με την κατάκτηση μιας πραγματικά δημοκρατικής λειτουργίας.
Οι πολιτικές θέσεις που έχουν ήδη κυκλοφορήσει κινούνται σε θετική κατεύθυνση. Αναπτύσσουν τις αντιλήψεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την καπιταλιστική κρίση. Εξετάζουν πιο συστηματικά την κρίση της ΕΕ και της ευρωζώνης και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ελληνικού καπιταλισμού. Επιβεβαιώνει και αναπτύσσει ως ένα βαθμό το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της περιόδου σε στενότερη και πιο αναβαθμισμένη σύνδεση με την συνολική επαναστατική και νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική. Στο οργανωτικό θέμα υπάρχει ισχυρή συμφωνία στην ανάγκη για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ με ουσιαστική δημοκρατία.

Γ.6. Η ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΕ

Η συγκρότηση της ”Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της ΕΕ”, αποτελεί σημαντικό πολιτικό βήμα. Καταγράφεται ευρύτερη πολιτική σύνθεση του κόσμου της αριστεράς, παρά το ότι δεν συμμετέχουν οι ηγεσίες της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Το ζήτημα της ΕΕ αποτελεί πεδίο ανάπτυξης κοινωνικών -πολιτικών δεσμών με κόσμο της εργασίας, της νεολαίας και μεσαίων στρωμάτων που πλήττεται από την κρίση και ριζοσπαστικοποιείται.

Δ. ΓΙΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΕΤΩΠΑ ΠΑΛΗΣ

Δ.1. Αναβάθμιση της πολιτικής κατεύθυνσης και του περιεχομένου.

Οι δυνάμεις του κεφαλαίου επιχειρούν να αναπαράγουν την ηγεμονία τους εμφανίζοντας τις αστικές αναδιαρθρώσεις ως «νέο» ζητούμενο της εποχής απέναντι σε ένα κίνημα και μια αριστερά που, πολιτικά και ιδεολογικά, εμφανίζεται να υπερασπίζεται το ‘παλιό’, τις κατακτήσεις μιας προηγούμενης εποχής. Πρέπει, επομένως, η απόλυτα αναγκαία πάλη για την υπεράσπιση των κατακτήσεων, να συνδέεται με τις βασικές θέσεις του αντικαπιταλιστικού προγράμματος ανατροπής της επίθεσης. Για να υπάρξει αποτελεσματική αντιπολίτευση και έμπνευση για αγώνα με προοπτική νίκης, πρέπει να προβάλλονται από το κίνημα θετικά αιτήματα που αλλάζουν την ζωή και αμφισβητούν βαθιά τους νόμους του κέρδους και της εκμετάλλευσης από την σκοπιά μιας κοινωνίας με την εργατική τάξη και τον λαό στο τιμόνι.

Δ.2. Αντιμετώπιση των νέων προβλημάτων ενότητας της τάξης, με πρώτο το ζήτημα της ανεργίας, που σημαίνει:
α. Την προσέλκυση στην πάλη των ανέργων, την κοινή δράση εργαζόμενων, ανέργων. Το πρόβλημα της ανεργίας έχει ήδη μετατραπεί σε υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της εργατικής τάξης. Στην πραγματικότητα προσεγγίζει το 20% και ίσως στο 40% ανάμεσα στην νεολαία.
–        πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της ανεργίας, που περιλαμβάνει την έξοδο από την καταστροφική πολιτική του μνημονίου, την άμεση μείωση των ωρών δουλειάς, τις δημόσιες επενδύσεις σε βασικούς κλάδους που παράγουν κοινωνικά αποτελέσματα (αντί για την καταβαράρθρωση και διάλυση του ΠΔΕ).
–        διεκδίκηση έμπρακτης προστασίας των ανέργων (εξασφάλιση των βασικών αγαθών, ρεύμα, νερό, εκπαίδευση, υγείας κλπ), με ανάπτυξη και μορφών έμπρακτης κοινωνικής αλληλεγγύης.
–        ανάδειξη της ανεργίας στον συνολικό πολιτικό αγώνα, ως βασική πλευρά της πάλης των συνδικάτων, των «λαϊκών συνελεύσεων» και κάθε άλλης συλλογικότητας.
β. Τη συντονισμένη πάλη ενάντια στην κοινωνική και πολιτική επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου στον ιδιωτικό τομέα. Ενάντια στο δρακόντειο θεσμικό πλαίσιο διάλυσης των συλλογικών μορφών ύπαρξης της εργατικής τάξης (συλλογικών συμβάσεων, συνδικάτων κλπ). Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι εκατοντάδες ΣΣΕ που παραμένουν σε εκκρεμότητα από το υπουργείο.
γ. Την ανάπτυξη της δράσης στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα ενόψει του κύματος ιδιωτικοποιήσεων των δημόσιων εταιρειών και υποδομών, και «συγχωνεύσεων /κλεισίματος» δεκάδων φορέων του δημοσίου.

Το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων –ειδικά των κρίσιμων κοινωνικών υποδομών (νερό, ρεύμα, αλλά και δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ) πρέπει να γίνουν υπόθεση της πάλης όλου του λαού, να αναδειχτούν σε κεντρικά ζητήματα με τον ίδιο τρόπο (συνδικάτα, «λαϊκές συνελεύσεις» κλπ) με τον οποίο θέλουμε να αναδείξουμε το πρόβλημα της ανεργίας.

Δ.3 Την επανεκκίνηση της προσπάθειας για την δημιουργία μιας εργατικής αντικαπιταλιστικής συλλογικότητας που θα παλεύει για ένα νέο εργατικό κίνημα και θα συσπειρώνει σε ανώτερη βάση το ευρύτερο ριζοσπαστικό δυναμικό που αναδεικνύεται σαν αποτέλεσμα των αγώνων και της βαθιάς κρίσης και απονομιμοποίησης της ΓΣΕΕ και του «θεσμικού» συνδικαλισμού.

Δ.4. Το μέτωπο του πολιτικού συστήματος και της δημοκρατίας.

Με βάση τη σχετική απόφαση της ΠΕ για το χαρακτήρα του ζητήματος, συγκρότηση ομάδας ΝΑΡ- νΚΑ και ανάληψη συγκεκριμένης πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση μετωπικής κίνησης.

Δ.5. Για το ζήτημα του Καλλικράτη και των εξελίξεων στην περιφέρεια.

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε πιο αποφασιστικά και συστηματικά τα οξύτατα προβλήματα που προκύπτουν για την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού από την εφαρμογή του Καλλικράτη σε συνδυασμό με την ευρύτερη κυβερνητική-κρατική πολιτική που αφορά τις δημόσιες υπηρεσίες και αγαθά. Πιο συγκεκριμένα:
– Τεράστια επιβάρυνση όλων των κοινωνικών υπηρεσιών των Δήμων (παιδικοί σταθμοί, ΚΕΠ κλπ) και την τάση ιδιωτικοποίησης άλλων ζωτικών λειτουργιών με πρώτο τα σκουπίδια.
– Επιβάρυνση σε βαθμό κατάρρευσης των οικονομικών των Δήμων, μαζί με τις προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου που προοιωνίζουν νέο κύμα απολύσεων, επιβαρύνσεων κλπ.
– Τάση υποβάθμισης και ερήμωσης ολόκληρων περιοχών της επαρχίας λόγω των τερατωδών συνενώσεων των «καλλικρατικών Δήμων», και της γενικότερης πολιτικής των συγχωνεύσεων (σχολείων, νοσοκομείων κλπ), που περιλαμβάνει
–  ιδιωτικοποίηση ΑΤΕ, νερού, ΔΕΗ, ιδιαίτερα των υδροηλεκτρικών, διάφορες ΔΕΥΑ κλπ)

…………….
Η Π.Ε. του ΝΑΡ, 4 Σεπτέμβρη 2011

Πηγή: http://www.narnet.gr