ΚΑΣΣΙΜΑΤΗΣ / ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ

Ο Κασσιμάτης οργανώνει τον λαό της Δεξιάς, έχοντας κατά νου ως “λαό” τους ψηφοφόρους του Άδωνη και του Μπογδάνου. Τους υπενθυμίζει πόσο πιο πέρα δικαιούνται να βάλουν τον πήχυ απέναντι στον αντίπαλο, τους ηττημένους του εμφυλίου –όπως τους φαντάζεται: απέναντί τους, επιτρέπονται όλα. Ο αντίπαλος μπορεί (πρέπει!) να καταρρακωθεί συμβολικά και η σωματικότητά του να γελοιοποιηθεί με σαδιστική απόλαυση, σαν σε συμβολικό φόνο.

Ο Κασσιματης λέει στο λαό της Δεξιάς ότι όλα επιτρέπονται. Όπως ο σκιτσογράφος Χατζόπουλος, “συγκάτοικος” του Κασσιμάτη στην ίδια σελίδα της Καθημερινής μέχρι πρότινος, κάνει επιδείξεις περιφρόνησης της “πολιτικής ορθότητας”, με τον τρόπο των “φιλελεύθερων” που φλερτάρουν τον φασισμό: χλευάζει τους αδύναμους, φτύνει τους πεσμένους, πατάει επί συμβολικών πτωμάτων. Δεν κάνει το χιούμορ του γελωτοποιού του βασιλιά, αλλά του κοινού που θέλει αίμα στο Κολοσσαίο –αρκεί να μη λερώσει τα χέρια του.

Ο Κασσιματης δεν ζητάει συγγνώμη: τη σαρκάζει, προσθέτοντας αυτό το σιχαμένο “ολοψύχως”, που την αναιρεί, κλείνοντας το μάτι στο κοινό που περιμένει την επομενη χυδαιότητα.

Ο Κασσιμάτης δεν ειναι μόνος: είναι στη σελίδα 2 της πρώτης αστικης εφημερίδας της χώρας σταθερά, όχι “μολονότι” προκαλεί, αλλά ακριβώς γιατί προκαλεί. Γιατί συντονιζεται με τη φασίζουσα κλίση του Πρώτου Θέματος, της athens-voice, της Espresso, της Δημοκρατίας, των κίτρινων σελίδων στο ίντερνετ. Γιατί απηχεί τα ένστικτα των “ιδιοκτητών” αυτής της χώρας, των νοικοκυραίων, των υπανθρώπων, ένστολων και μη, που βασανίζουν πρόσφυγες, ειρωνεύονται απεργούς πείνας, βιαιοπραγούν σε συλληφθέντες.

Ο Κασσιμάτης είναι το στυλ –η “μορφή”–, γιατί υπάρχει το “περιεχόμενο”. Είναι η συνείδηση μιας Δεξιας που, μετά το 2008, ξεκόψε με τις αβρότητες του ευγενούς καραμανλικού παρελθόντος της, θεωρώντας ότι αυτό άφησε γήπεδο στην πλέμπα — “και είδατε τι έγινε”.

Ο κασσιματισμός δεν αντιμετωπίζεται με πολακισμό — όπως η TV PRESS, μετέπειτα TELE-CITY, δεν αντιμετωπίστηκε με Αυριανή. Αντιμετωπιζεται με την αναδειξη των ανοχών, των στηριγμάτων, των συναντήσεών του μ’ όλη αυτή την τάση εκφασισμού της Δεξιάς. Αντιμετωπίζεται με την επισήμανση ότι πρόκειται για καθεστωτικό σκουπίδι, του είδους της “Μαύρης Τρύπας”. Στην Ελευθεροτυπία ακόμα θυμούνται πώς αντιμετωπίζονται αυτά.

Πηγή: Δημοσθένης Παπαδάτος – f/b

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *