«Δεν θα περάσει ο φασισμός…»

Η στοχευμένη επίθεση της κυβέρνησης απέναντι στην ελεύθερη έκφραση και η αυταρχική επίδειξη αστυνομικής δύναμης και βίας και καταστολής σε βάρος των νέων που διαμαρτύρονται και διεκδικούν έναν καλύτερο κόσμο κλιμακώνεται.

Μετά τα βίαια επεισόδια που ακολούθησαν την πρόσκληση της αστυνομίας από τον φιλοκυβερνητικό πρύτανη του ΑΠΘ στις 22 Φεβρουαρίου, με τις σκηνές ντροπής των αστυνομικών να σέρνουν από το κεφάλι ημίγυμνο φοιτητή στο πεζοδρόμιο, ακολούθησε κατάληψη του κτιρίου διοίκησης από φοιτητές και φοιτήτριες που διεκδικούν την απόσυρση του παγκοσμίως πρωτότυπου νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοίδη. Ενός εκτρωματικού νόμου που μετατρέπει τα πανεπιστήμια από χώρους ελεύθερης έκφρασης και από κέντρα παραγωγής και μετάδοσης της επιστημονικής γνώσης, σε θωρακισμένες και αστυνομοκρατούμενες φυλακές.

Η κατάληψη των φοιτητών στο ΑΠΘ κράτησε 18 ολόκληρες μέρες. Με τον πρύτανη που συμφωνεί με την κυβερνητική πολιτική της εγκατάστασης μόνιμων αστυνομικών δυνάμεων μέσα στα πανεπιστήμια να είναι άφαντος και τη Σύγκλητο να προσπαθεί με διαδοχικές αποφάσεις να συμβάλει σε ειρηνική λύση.

Μέχρι που την Τετάρτη 10/3 το βράδυ, οι φοιτητές της κατάληψης αποφασίζουν να την τερματίσουν την επομένη το πρωί.

Ο πρύτανης ειδοποιείται από μέλος της Συγκλήτου για την απόφαση των φοιτητών που εκτονώνει το κλίμα και δίνει μια ειρηνική διέξοδο στην κρίση.

Αντί πρυτανικές και αστυνομικές αρχές να χαιρετίσουν ομόθυμα την ειρηνική διευθέτηση της κατάληψης, εξαπολύουν τα χαράματα της επόμενης, λίγες ώρες πριν τη λήξη δηλαδή της κατάληψης, μεγάλη αστυνομική επιχείρηση εισβολής στο ΑΠΘ.

Ο πρύτανης απολογούμενος ισχυρίζεται ότι δεν πίστεψε την απόφαση των φοιτητών και γι’ αυτό έσπευσε να λύσει την κατάληψη, μην τυχόν και προλάβει να λυθεί από μόνη της και χάσουν οι αστυνομικές δυνάμεις το μονοπώλιο της κυριαρχίας στο πανεπιστήμιο.

Οι αστυνομικές δυνάμεις, μετά την εισβολή, τις προσαγωγές και τις συλλήψεις παραμένουν στο ΑΠΘ για δύο τουλάχιστον ημέρες. Εμποδίζοντας την είσοδο των φοιτητών στις Σχολές τους και ελέγχοντας μέσω επίδειξης ταυτότητας την είσοδο εργαζομένων και καθηγητών.

Η πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση, οι πρυτανικές αρχές, έχουν υποκατασταθεί πλήρως από την αστυνομία.

Το ΑΠΘ, ένα πανεπιστήμιο γνωστό για τους δημοκρατικούς του αγώνες, ευτελίζεται και ταπεινώνεται, καθώς παραμένει επί διήμερο σε κατάσταση πολιορκίας και κάτω από κατάληψη ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων.

Είναι σαφές ότι κάποιοι θέλουν αίμα. Κάποιοι επιδιώκουν ένταση και ακραία πόλωση, επιδεικνύοντας δυσανεξία στις δημοκρατικές διαδικασίες και στην ειρηνική διευθέτηση των προβλημάτων.

Κάποιοι προσπαθούν να εκφοβίσουν όποιον επιμένει να εκφράζεται ελεύθερα και να τρομοκρατήσουν όποιον εκφέρει την αντίθετη από την κυβέρνηση άποψη.

Οι συνθήκες αυταρχισμού, βίας και φόβου εξοργίζουν και πεισμώνουν τα νέα παιδιά που ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο.

Όσοι είναι γονείς ή εκπαιδευτικοί γνωρίζουν καλά ότι η βία στους νέους φέρνει βία. Και ότι ποτέ, κανένα νέο παιδί δεν άλλαξε γνώμη επειδή το έδειραν ή το τρομοκράτησαν.

Το ξύλο στην Ευρώπη του 2021 δεν βγήκε από τον παράδεισο.

Δύο μέρες μετά τα βίαια γεγονότα, το Σάββατο το μεσημέρι και ενώ το πανεπιστήμιο παραμένει υπό αστυνομική κατάληψη και οι φοιτητές του υπό διωγμό, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, της πρώτης Ευρωπαϊκής πόλης με αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο, μια ομάδα φοιτητριών και φοιτητών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ επιλέγει έναν πρωτότυπο, συγκινητικό, όσο και εξαιρετικά επιδραστικό τρόπο να εκφράσει δημόσια την αντίρρηση και τη διαμαρτυρία της σε όσα συμβαίνουν στο πανεπιστήμιό της.

Εν χορδαίς και οργάνοις στήνουν μια μουσική παράσταση στο κεντρικότερο σημείο της πόλης, στον πεζόδρομο της οδού Αγίας Σοφίας.

Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές δεν φοβούνται την αστυνομία του Χρυσοχοίδη και τον αυταρχισμό του Μητσοτάκη, γιατί έχουν ιδέες, έχουν όνειρα και έχουν το μέλλον μπροστά τους. Μπορεί να μην το ξέρουν, το νιώθουν όμως ότι αυτή η κυβέρνηση σε λίγο καιρό δεν θα είναι παρά ένα κακό όνειρο. Και τραγουδούν τη δική τους ουτοπία, αναζητώντας τη δική τους Νεφελοκοκκυγία :

«Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
Θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω. Σιγά μην φοβηθώ…».

Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές σκαρώνουν στιχάκια και παραφράζουν γνωστά τραγούδια, σατιρίζοντας ό,τι συμβαίνει:

«Και τι ζητάω, τι ζητάω
Μια ευκαιρία στη Σχολή μου για να πάω…»

Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές γυρνούν την πλάτη στην πολιτική της βίας, του φόβου και του αυταρχισμού και αναζητούν τον δρόμο της ελευθερίας που άνοιξε ο Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ, σε μουσική του μεγάλου απόντα, του Θάνου Μικρούτσικου:

«Για μένα το λοιπόν το πιο εκπληκτικό
Πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
Είναι ένα άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει
Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε…»

Και τέλος το επιμύθιο. Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές, αντιλαμβανόμενοι την πολιτική ουσία των όσων συμβαίνουν, παίζουν ακορντεόν και τραγουδούν δυνατά για να σκορπίσουν ρίγη συγκίνησης στους εκατοντάδες Θεσσαλονικείς που έχουν γοητευτεί από την παράστασή τους:

«Το αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
Όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
Κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ»

Το κέντρο της πόλης με το αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο συγκλονίζεται από την επανειλημμένη εκφορά αυτού του τελευταίου στίχου.
Κάποιος συγκινημένος πολίτης δείχνει τα παιδιά και φωνάζει:

«Αυτά είναι τα παιδιά της κατάληψης στο ΑΠΘ.
Αυτοί είναι οι νέοι που ο Μητσοτάκης αποκαλεί εγκληματίες.
Αυτοί είναι οι φοιτητές που δέρνει η αστυνομία.»

Αυτή την οπισθοδρομικά αυταρχική, βίαιη και ολιγαρχική κυβέρνηση, που εξαγοράζει τα ΜΜΕ νομίζοντας ότι δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι έκφρασης της διαφωνίας, που καταστέλλει τους αγώνες των φοιτητών γιατί νομίζει ότι με τον φόβο θα μακροημερεύσει, αυτά τα νέα παιδιά με τα τραγούδια τους θα την ρίξουν…

Πηγή: Γιάννης Μυλόπουλος -tvxs

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *