Το Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ στο κέντρο της Αθήνας εκκενώθηκε από τους πραιτοριανούς του Χρυσοχοΐδη.
Πρόκειται για ένα τεράστιο πλήγμα στην ελεύθερη, μη εμπορευματοποιημένη και δημόσια διάθεση και αυτοδιάθεση της καλλιτεχνικής δημιουργίας στο κοινό της πόλης. Στα πλαίσια της πολιτικής «Νόμος Τάξη Κέρδη» της κυβέρνησης και της δημαρχίας Μπακογιάννη, η επίθεση που δέχεται το «Εμπρός» δεν είναι τυχαία. Χρησιμοποιούνται μάλιστα επικοινωνιακά ψέματα: κανένα παράπονο δεν εκφράστηκε από τη γειτονιά, καθώς ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος παραμένει κλειστός όλο το διάστημα της πανδημίας.
Η εκκένωση έχει έναν και βασικό στόχο, να απαλλαγεί το κέντρο της πόλης από οτιδήποτε παραπέμπει σε αυτοδιαχείριση, σε δραστηριότητες που δεν ανταλλάσσονται ως εμπορεύματα και ειδικά αυτές που αφορούν τον πολιτισμό και την τέχνη. Η τελευταία οφείλει να πουλιέται ακριβά ή αλλιώς να σιωπά. Το ΕΜΠΡΟΣ δεν συμβαδίζει με τις τουριστικές ατραξιόν και την αλλαγή του χαρακτήρα του κέντρου στην κατεύθυνση της τουριστικοποίησης και των real estate συμφερόντων.
Είναι φανερό από την εκκένωση του ΕΜΠΡΟΣ ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την πανδημία και την παύση των δραστηριοτήτων για να υφαρπάξει τους δημόσιους χώρους και να τους παραχωρήσει στην αγορά.
Δεν είναι τυχαίο ότι το ΕΜΠΡΟΣ, στα χρόνια λειτουργίας του, έχει δεχθεί επιθέσεις από εταιρείες real estate που έχουν βάλει στο μάτι την περιοχή του Ψυρρή και από φασίστες που οργάνωναν κάθε τόσο επιδρομές εναντίον του.
Η ευθύνη της δημαρχίας Μπακογιάννη είναι τεράστια γιατί αντί να στηρίξει/βοηθήσει πρωτοβουλίες που προάγουν την τέχνη και τον πολιτισμό, πρωτοστατεί στη διάλυση τέτοιων χώρων, αλλά και άλλων που στεγάζουν πρόσφυγες και μετανάστες. Και αυτό γιατί είναι ιδεολογικά ενάντια σε κάθε προσπάθεια αυτενέργειας από εκατοντάδες ανθρώπους που συμβάλλουν στο να δίνεται ζωή στην πόλη.
Το Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ, από τον Νοέμβριο του 2011, εγκαταλελειμμένο για πολλά χρόνια από την ελληνική πολιτεία, λειτούργησε ως καλλιτεχνικός αυτοδιαχειριζόμενος χώρος. Με πολιτιστική και κοινωνική δράση, σύνδεση με τους κατοίκους της γειτονιάς αλλά και με άλλους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, καθώς και με ένα σημαντικό τμήμα καλλιτεχνών, λειτούργησε ως πυρήνας καλλιτεχνικής δημιουργίας και πειραματισμού, αλλά και κοινωνικής αλληλεγγύης και πολιτικού ακτιβισμού, κόντρα σε κάθε λογική εμπορευματοποίησης και αποκλεισμού, ως κοινό αγαθό για τη γειτονιά και την πόλη, ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, φιλοξένησε παραστάσεις, εκθέσεις, προβολές, συζητήσεις και κοινωνικές δραστηριότητες, φεστιβάλ, προσφέροντας στέγη σε νέες ομάδες που δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν τα υπέρογκα ενοίκια.
Δεν θα το επιτρέψουμε! Δε θα αφήσουμε να χαθεί από την Αθήνα ο πλούτος των ανεξάρτητων, ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών δραστηριοτήτων που με κόπο έχτισαν πρωτοβουλίες καλλιτεχνών, εργαζομένων, νεολαίας και των ταξικών δυνάμεων του εργατικού και πολιτικού κινήματος. Αυτοί οι χώροι και οι αγωνιστικές κινήσεις συνέβαλαν όλη την προηγούμενη δεκαετία στο να παραμείνει η πόλη προσιτή σε όλους τους κατοίκους της, ντόπιους, πρόσφυγες και τους μετανάστες, με όλη την κοινωνική και πολιτισμική πολυμορφία και διαφορετικότητα σε όλα τα επίπεδα και να απομονωθούν οι φασιστικές και ρατσιστικές φωνές και δράσεις.
Αφήστε μια απάντηση