Η γιορτή της μητσοτακικής alt-right «χάλασε», οι αδίστακτοι θα επανέλθουν

Η αναγκαστική αναδίπλωση κυβερνητικών και άλλων παραγόντων, μετά το φιάσκο με το διαβόητο «συνέδριο γονιμότητας», υπενθυμίζει ότι δεν είναι ούτε το πρώτο επεισόδιο, ούτε μπορεί να κρύψει ότι η αναβίωση των σκοταδιστικών στερεοτύπων του προηγούμενου αιώνα, αποτελεί ένα από τους βασικούς πυλώνες της μητσοτακικής εξουσίας.

Ο πρώτος πυλώνας είναι το παρωχημένο πολιτικό πλαίσιο που ανάγεται απευθείας στην κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη, από στελέχη που φαίνεται να ζουν ακόμη την επαύριο της πτώσης του τείχους. Η Θάτσερ και ο Ρήγκαν έχουν πεθάνει, οι ηγεσίες αναθεώρησαν τις πολιτικές και, ειδικά μετά την πανδημία, ανακαλούν και τις τελευταίες βεβαιότητες και μεγεθύνουν τη δημόσια παρέμβαση για να στηρίξουν την στοιχειώδη κοινωνική συνοχή. Αλλά για αυτή τη ΝΔ, πέρα βρέχει…

Ο δεύτερος είναι η συνειδητή θεσμική απορρύθμιση, που δοκιμάζει την ίδια την πολιτειακή ομαλότητα. Το Μαξίμου δεν αρκείται στο συγκεντρωτικό μοντέλο που υπαγορεύει τα νομοσχέδια, ελέγχει μέχρι και την τελευταία γενική γραμματεία, διαλύει κάθε ανεξάρτητη αρχή και χειραγωγεί τη δημόσια διοίκηση. Αλλά υπονομεύει ακόμη και τη στοιχειώδη διάκριση των εξουσιών καθώς επιβάλλεται στους ίδιους τους πολιτειακούς θεσμούς, υπαγορεύοντας μέχρι και τον τρόπο που θα φιμωθεί ο αρχηγός της αντιπολίτευσης στη Βουλή. Συνολικά, η πρωθυπουργική οικογένεια φαίνεται να διεκδικεί μανιωδώς ένα ιδιότυπο ρόλο «μοναρχών», που διαφημίζονται και αυτοθαυμάζονται με τρόπο θλιβερό.

Ο τρίτος πυλώνας είναι η απόλυτη και κραυγαλέα υποστήριξη της οικονομικής και μιντιακής ελίτ της χώρας. Παρά τη λούμπεν εκφορά της, είναι το μοναδικό πράγμα στην κυβέρνηση που λειτουργεί με συγκροτημένο σχέδιο και, καθώς διαθέτει υπεροπλία μέσων, είναι δυνατόν όχι μόνο να συγκαλύπτει τις αμέτρητες γκάφες και την παροιμιώδη ανικανότητα αλλά και να πείθει τους πολίτες πόσο ευτυχισμένοι αισθάνονται… στην τοποθεσία «Μύκονος».

Και ο τέταρτος πυλώνας, που ξεπρόβαλε τόσο ανοιχτά με την υπόθεση του «συνεδρίου γονιμότητας» είναι η επιβολή της υπερσυντηρητικής alt-right ατζέντας, σαν αναχρονιστική επιβίωση μιας σκοτεινής και μισογυνικής δεξιάς του ’50. Αν εξαιρέσουμε όσους έχουν άμεσα οικονομικά συμφέροντα, όλο το συνέδριο έμοιαζε με μια μαζική επίδειξη της «νεοδεξιάς υπεροχής»: Αμέτρητοι δεσπότες και αρχιεπίσκοποι, πρωτοκλασάτοι – καρατζαφερικοί κυρίως – υπουργοί, Προεδρία της Δημοκρατίας, τηλεπερσόνες, φιλοκυβερνητικοί θεσμικοί εκπρόσωποι, μια πανηγυρική μάζωξη που επιβεβαιώνει ότι κάτω από το «περιτύλιγμα» της υπογεννητικότητας βρίσκεται όλο και πιο ανοιχτά η αμφισβήτηση της ισότητας των φύλων και το «δισκοπότηρο» των καταπιεστικών και θρησκόληπτων καθεστώτων, που είναι η υπονόμευση του δικαιώματος της άμβλωσης. Ακόμη και η μετονομασία της Γενικής Γραμματείας Ισότητας σε «Οικογενειακής πολιτικής» υποδηλώνει αυτή την οπισθοδρόμηση ενώ δεν πάει καιρός που ψηφίστηκε το απίθανο νομοσχέδιο της «συνεπιμέλειας» .

Η γιορτή «χάλασε» από το χονδροειδές σποτ και – κατόπιν εορτής – αποσύρονται αρκετοί αλλά αυτή η ελίτ δεν ξεχνά «ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα» και θα φροντίσει να επανέλθει με την πρώτη ευκαιρία. Η αναβίωση καταπιεστικών συνθηκών με «εκλεκτούς» και «εσωτερικούς εχθρούς» είναι όρος επιβίωσης του αδίστακτου συστήματος εξουσίας που ελέγχει τη χώρα.

Πηγή: Γιάννης Σιδηρόπουλος – tvxs

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *