Κάτω από ξένες σημαίες

Οποιος/α παρακολούθησε την κοινοβουλευτική συζήτηση τη μέρα που ψηφίστηκε το αντεργατικό έκτρωμα του Χατζηδάκη, στην οποία έλαβαν το λόγο οι πολιτικοί αρχηγοί, είχε την εντύπωση ότι παρακολουθεί μια προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση σε προεκλογική περίοδο.

Επειδή το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα λειτουργεί κατά βάση δικομματικά, ο φακός της δημοσιότητας εστιάστηκε στον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα. Πήρε λίγη δημοσιότητα και η Φώφη, λόγω της ιδιάζουσας κατάστασης στην οποία βρίσκεται το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, καθώς καλείται να διαλέξει με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει.

Η ανταλλαγή ευφυολογημάτων περί ανίκανων διαχειριστών πολυκατοικίας και άσχετων μηχανικών πήρε την πρώτη θέση. Λες και διαγωνίζονταν σταντάπ κωμικοί ποιος θα πει το πιο σπαρταριστό ανέκδοτο.

Ετσι, πέρασε εντελώς ξώφαλτσα η πλήρης συμφωνία του Τσίπρα στην αντεργατική διευθέτηση της εργασίας, όπως ίσχυε μέχρι τώρα, δηλαδή χωρίς ατομική σύμβαση. Λες και ένα αντεργατικό μέτρο γίνεται φιλεργατικό άμα συμφωνήσει ένα εργοδοτικό συνδικάτο ή μια «ένωση προσώπων» την οποία έστησε ο ίδιος ο καπιταλιστής, εκβιάζοντας τους εργάτες του.

Αλλο η σπέκουλα με τα συμφέροντα και τα αιτήματα της εργατικής τάξης και άλλο η υπευθυνότητα έναντι της κεφαλαιοκρατίας. Μετά από τεσσεράμισι χρόνια στην εξουσία και με τον πόθο της επανόδου να τον κατακυριεύει, ο Τσίπρας ξέρει να τα διαχωρίζει αυτά τα δύο. Ξέρει ότι καθήκον του είναι να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας και ότι για να το πετύχει αυτό πρέπει να καταφέρει να εξαπατήσει την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, πείθοντάς την πως είναι τουλάχιστον λιγότερο αντεργατικός από τον ακραίο νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη. Και τα έστειλε τα μηνύματα με την ομιλία του.

Οι καπιταλιστές είναι έξυπνοι άνθρωποι. Ασφαλώς και δεν εγκαταλείπουν τον Μητσοτάκη (αυτό δα έλειπε), γνωρίζουν όμως ότι αυτός κάποια στιγμή θα τελειώσει. Παίρνουν, λοιπόν, με ευχαρίστηση τα «σήματα καπνού» που τους στέλνει ο Τσίπρας και προσβλέπουν στην εναλλακτική λύση εξουσίας που τους προσφέρει. Οταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου…

Με το που είδαν να γίνονται κάποια συλλαλητήρια μετά από καιρό και να βγαίνει ένας κόσμος στο δρόμο, φόρεσαν την αρμόζουσα στολή και κατέβηκαν να διαδηλώσουν. Ο Τσίπρας σήκωνε γροθιά για να τον τραβήξουν οι φωτογράφοι! Η Φώφη απηύθυνε χαιρετισμό από την εξέδρα της ΓΣΕΕ! Εχει κι αυτή την ίδια ανάγκη με τον Τσίπρα, έστω και σε διαφορετική κλίμακα. Αν δεν ντυνόταν… Πασιονάρια τώρα, όλοι θα την ταύτιζαν με τη ΝΔ και στις επόμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ θα ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (πιάνουμε – δεν πιάνουμε το 3%). Ασε που παίζοντάς το «εργατική πρωτοπορία» εκθέτει τον Λοβέρδο που θέλει να της πάρει την αρχηγία.

Και το αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη; Μα αυτό ήταν μόνο η αφορμή για πολιτικάντικο σόου μέσα κι έξω από τη Βουλή. Σιγά μην ενδιαφέρονταν για το νομοσχέδιο αυτοί που διασταύρωναν τα ξίφη τους στη Βουλή με τον Μητσοτάκη και τον Χατζηδάκη. Σιγά μην ενδιαφέρονταν οι αστικοποιημένοι εργατοπατέρες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα για το νομοσχέδιο. Δουλειά τους είναι να ψελλίζουν κάποια λόγια καταγγελίας, να κάνουν και καμιά 24ωρη απεργία, άμα δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Πρέπει να συντηρήσουν κι αυτοί το δικό τους σύστημα, να ικανοποιήσουν τη δική τους πελατεία (γιατί πελατεία είναι γι’ αυτούς τους καρεκλοκένταυρους οι εργαζόμενοι).

Κι εκείνοι που διαδήλωναν κραυγάζοντας «δε θα περάσει» και αγωνίζονταν να γίνει και μια δεύτερη 24ωρη και θα ήθελαν και μια τρίτη (αν η πρώτη είχε γίνει στις 3 αντί για τις 10 Ιούνη), που υπόσχονταν «κλιμάκωση» κτλ.; Μέρος του ίδιου προβλήματος είναι, έστω κι αν δεν έχουν ευθύνη για τα ξεπουλήματα. Εχουν, όμως, ευθύνη για το ότι χρησιμοοποιούν και αυτοί την όποια δράση τους στο εργατικό κίνημα ως εργαλείο για τη δική τους πολιτική αναπαραγωγή. Μια πολιτική αναπαραγωγή που κορυφώνεται στις εκάστοτε εκλογές (κοινοβουλευτικές και τοπικές), στις οποίες αναζητούν την ικανοποίηση ενός πολύχρονου διακαούς πόθου: να αποκτήσουν -επιτέλους!- κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Οταν δεν λες την αλήθεια στην εργατική τάξη, όταν συναγωνίζεσαι σε βερμπαλισμό τα αστικά κόμματα της κοινωνικής δημαγωγίας, είσαι καταδικασμένος να φυτοζωείς στο περιθώριο του αστικού κοινοβουλευτισμού, αναπαραγόμενος σε καθορισμένα (ακίνδυνα για το σύστημα) πλαίσια. Πετυχαίνεις μεν την πολιτική αναπαραγωγή σου μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, όμως την εργατική τάξη την έχεις χάσει για πάντα.

Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνεις είναι να βοηθάς τα αστικά κόμματα της κοινωνικής δημαγωγίας να συγκεντρώνουν την εργατική τάξη κάτω από τις σημαίες τους, ποντάροντας στο «ρεαλισμό», στη λογική του «μικρότερου κακού» και στον ριζωμένο «κοινοβουλευτικό κρετινισμό».

Η εργατική τάξη πρέπει να σταματήσει να βαδίζει κάτω από ξένες σημαίες. Για να συμβεί αυτό, οι πρωτοπόροι εργάτες οφείλουν να βγουν έξω από τις κατεστημένες δομές, να πάψουν να σκέφτονται με βάση τις κατεστημένες αντιλήψεις και τις παγιωμένες συνήθειες και να δράσουν με ταξική ανεξαρτησία σε όλα τα επίπεδα. Κοντολογίς, οι πρωτοπόροι εργάτες πρέπει να οργανωθούν πολιτικά, συγκροτώντας ένα πραγματικό αντίπαλο δέος στον αστισμό.

Πηγή: “ΚΟΝΤΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *