Το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ ολοκλήρωσε τις εργασίες του την Κυριακή 27 Ιούνη εκλέγοντας τη νέα Κεντρική Επιτροπή και υπερψηφίζοντας ομόφωνα Πολιτική Απόφαση. Η ΚΕ με τη σειρά της εξέλεξε Πολιτικό Γραφείο και γενικό γραμματέα τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ασήμαντη ή δεδομένη η ύπαρξη και δράση σε μια ευρωπαϊκή χώρα ενός μαζικού κόμματος κομμουνιστικής αναφοράς, που εναντιώνεται στην ΕΕ, στη λογική των αντινεοφιλελεύθερων μετώπων και του κυβερνητισμού. Απ’ αυτήν ακριβώς τη σκοπιά γίνεται η δική μας κριτική στις θέσεις και την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, όπως εκφράστηκαν στην Εισήγηση της ΚΕ (Εισ.)και στην τελική ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα (ΔΚ).
Παρά τις αλλαγές στις διατυπώσεις, το ΚΚΕ συνεχίζει να υπογραμμίζει κυρίως την τουρκική επιθετικότητα
Ξεκινώντας από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τις εξελίξεις στην ανατ. Μεσόγειο, σημειώνεται η επιθετικότητα της ελληνικής αστικής τάξης διαμέσου της συμμετοχής στο ΝΑΤΟικό μπλοκ και της συμμαχίας με το Ισραήλ. Tο κράτος της Τουρκίας αντίστοιχα «διεκδικεί εδάφη από άλλες χώρες, ανάμεσά τους η Ελλάδα, όπως νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, επιχειρεί προκλητικές ενέργειες κατά κυριαρχικών δικαιωμάτων και των συνόρων στην περιοχή […]» (Εισ.). Με βάση αυτό οι λαοί (και ο ελληνικός) πρέπει από τη μία «να βγάλουν από τη μέση τα συμφέροντα που τους οδηγούν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους» και «να εκφράσουν τη διεθνιστική τους αλληλεγγύη» (Εισ.), αλλά και από την άλλη να απορρίψουν «απαράδεκτους συμβιβασμούς» σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους και «να υπερασπιστούν την εδαφική ακεραιότητα των χωρών τους» (Εισ.). Όποιος επισημαίνει αυτή την αντίφαση κατηγορείται για «αστικό κοσμοπολιτισμό» επειδή στηρίζει την πολιτική «της καπιταλιστικής συνεκμετάλλευσης και του “αμοιβαίου οφέλους” που προωθούν ισχυρά τμήματα των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας […]» (Εισ.). Πάντως αν οι δύο αστικές τάξεις ή ισχυρά τμήματά τους επιδίωκαν απλώς το «αμοιβαίο όφελός» τους θα τα είχαν ήδη βρει και δεν θα είχαμε συνέχεια γεωτρύπανα, φρεγάδες, NAVTEX, επεισόδια και «επακουμβήσεις». Αντίθετα, διαπραγματεύονται επιθετικά βάσει ισχύος (και στρατιωτικής), με πλευρά αυτής της επιθετικής διαπραγμάτευσης την απειλή ή και τη χρήση στρατιωτικής βίας. Η πραγματική αντιπαράθεση όμως ανάμεσά τους είναι, όχι για νησιά και εδάφη όπως ισχυρίζεται το ΚΚΕ αλλά, για θαλάσσιες ζώνες, χωρικά ύδατα, ΑΟΖ και κοιτάσματα υδρογονανθράκων (για το σκοπό αυτό μπαίνουν στο τραπέζι των διεκδικήσεων και νησίδες), ενώ παρουσιάζουν και οι δύο τις διεκδικήσεις τους ως αναφαίρετα και αυτονόητα κυριαρχικά δικαιώματα. Η συμφωνία του ΚΚΕ με την εγχώρια αστική τάξη για το ποια ακριβώς είναι τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα είναι η πηγή της ευθυγράμμισης του ΚΚΕ στην πράξη με την αστική εθνική αφήγηση στο σημαντικό θέμα των ελληνοτουρκικών διαφορών.
Το ΚΚΕ απαντάει στην κατηγορία ότι «δεν προσφέρει άμεση πολιτική λύση υπέρ του λαού, αλλά τα αφήνει όλα στο απώτερο μέλλον, δηλαδή ποτέ» λέγοντας ότι «στην πραγματικότητα, πίσω από τη θέση αυτή βρίσκεται η θέση και η λογική συμμετοχής σε μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού ως η άμεση πολιτική λύση» (ΔΚ). Όντως η συμμετοχή σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού αποβαίνει καταστροφική τελικά για την εργατική τάξη και αυτό αποδεικνύεται και από τις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα το 1989-90 και από την κυβέρνηση τον Οκτώβρη του 1944. Άραγε δεν υπάρχει άλλη άμεση πολιτική πρόταση υπέρ του λαού εκτός από μια αστική κυβέρνηση; Το ΚΚΕ μιλάει για ένα «πανελλαδικά συντονισμένο, ενιαίο στην πορεία κίνημα, με την έννοια των ενιαίων κοινών θέσεων και στόχων διεκδίκησης, κίνημα με αντιμονοπωλιακή – αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, ενάντια στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ, με πανελλαδικά, ενιαία στην πορεία αιτήματα. Πρόκειται για ένα κίνημα που αλλάζει αποφασιστικά τον συσχετισμό στο εσωτερικό του και μαζικοποιεί τη δράση του, αποκρούει, περιθωριοποιεί όσο γίνεται το εμπόδιο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, τους αντιαπεργιακούς – αντισυνδικαλιστικούς νόμους, κάθε προσπάθεια υπονόμευσης της κοινής δράσης, αποσπά κατακτήσεις και γενικότερα συμβάλλει στη βελτίωση και αλλαγή του γενικότερου συσχετισμού της ταξικής πάλης, αξιοποιεί κάθε δυσκολία ή ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, ώστε να περνάει σε νέα φάση αναμέτρησης και σύγκρουσης με την αστική τάξη και τα όργανα της εξουσίας» (Εισ.).
Ένα συνολικό μαζικό κίνημα με πολιτικούς αντικαπιταλιστικούς στόχους ρήξης και ανατροπής αποτελεί βασικό στοιχείο μιας «άμεσης πολιτικής πρότασης». Το ΚΚΕ υποστηρίζει κάτι τέτοιο; Θα έχει (ή θα επιδιώκει το ΚΚΕ να έχει) αυτό το κίνημα στην προμετωπίδα του την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, το 6ωρο-30ωρο εργάσιμου χρόνου, την κρατικοποίηση των τραπεζών, των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, όπως στην υγεία, στην ενέργεια, λιμάνια, αεροδρόμια και μεγάλες εφοδιαστικές αλυσίδες; Θα επιδιώκει την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και κάθε κυβέρνησης που την υπηρετεί; Θα ξεπερνάει στην πράξη τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ; Θα προωθεί τη λαϊκή εργατική αυτενέργεια και πρωτοβουλία; Θα συγκρούεται με το αστικό κράτος και τα όργανά του; Θα συμβάλλει σε ένα αντίστοιχο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο; Μέχρι τώρα το ΚΚΕ παραπέμπει τους στρατηγικούς στόχους στην εργατική εξουσία, αρνείται ακόμα και το στόχο της κρατικοποίησης του ΟΛΠ, βάζει το εργατικό κίνημα να καταθέτει νομοσχέδια στη Βουλή, «αναβάλλει» απεργίες σύμφωνα με το χρονολόγιο της ΓΣΕΕ, αρκείται στην πράξη σε αμυντικούς αγώνες, ζητώντας κυρίως στήριξη στον εαυτό του και προπαγανδίζοντας την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό. Ένα μαζικό κίνημα με τέτοιους αντικαπιταλιστικούς στόχους σαν κι αυτό που περιγράφτηκε παραπάνω σίγουρα δεν είναι εύκολα πραγματοποιήσιμο, όμως η κατεύθυνση και τα βήματα γι αυτό είναι η καλύτερη ζύμωση και προετοιμασία για την εργατική εξουσία.
Το ΚΚΕ τσουβαλιάζει όλες τις «εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις», μαζί και το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην «αναβίωση της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας» (Εισ.). Ακόμα και η συμβολή του ΝΑΡ στο εγχείρημα της συγκρότησης μιας ανώτερης κομμουνιστικής οργάνωσης, παρουσιάζεται ως προσπάθεια για «ένα κόμμα με τίτλο κομμουνιστικό που θα είναι ουρά της σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ» που «δεν αποκλείεται να ενισχύεται και από μια ομάδα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ» (ΔΚ)! Το ότι επιστρατεύονται τέτοια σενάρια επιστημονικής φαντασίας αντί για επιχειρήματα κάτι δείχνει.
Αφήστε μια απάντηση