Η αβάσταχτη ελαφρότητα της πολιτικής μπαρούφας

Εγραψε ο βουλευτής του ΜέΡΑ25 (και πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ) Κρίτων Αρσένης στο twitter (19 Ιούλη): «Αν είναι ντροπή να έχουμε φτωχούς, γιατί να μην είναι ντροπή να έχουμε πλούσιους; Γιατί να μην υπάρχει κόφτης πλούτου, πχ. για αρχή τα 100.000€. Γιατί να μην απαγορεύεται να έχεις ετήσιο εισόδημα πάνω από αυτά και να σου αφαιρούνται; Καιρός να βάλουμε εμείς την ατζέντα».

Toυ την έπεσαν πολλοί και διάφοροι. Από τα δεξιά κατά κανόνα. Κυρίως του θύμισαν τα εισοδήματα του προέδρου του κόμματός του και της συζύγου του, που ξεπερνούν κατά πολύ τα 100.000 ευρώ το χρόνο.

Θα λέγαμε στον Κρ. Αρσένη ένα μεγαλοφυές συμπέρασμα του Μαρξ («οι σχέσεις ιδιοκτησίας είναι η νομική έκφραση των σχέσεων παραγωγής»), αλλά είμαστε σίγουροι ότι δε θα το καταλάβαινε.

Οπως δε θα το καταλάβαινε ούτε ο… μαρξιστής Τσίπρας που όπου βρεθεί κι όπου σταθεί αναφέρεται στους αμερικανούς εκατομμυριούχους που ζητούν να φορολογηθούν, μετατρέποντας σε πολιτική τις κινήσεις κάποιων πλούσιων οπαδών του Δημοκρατικού Κόμματος που κάνουν χαρούμενες παρελάσεις στη Νέα Υόρκη.

Ο διαχωρισμός «πλούσιοι – φτωχοί» είναι υπαρκτός, όμως περιγράφει το αποτέλεσμα και όχι την ουσία. Αντί για τις σχέσεις παραγωγής, ο Κρ. Αρσένης και ο Τσίπρας μας παραπέμπουν στο φορολογικό σύστημα, που είτε θα βάλει «κόφτη πλούτου» (η μεγάλη μπαρούφα) είτε θα βάλει «υψηλούς φορολογικούς συντελεστές στους πλούσιους» (η μικρότερη μπαρούφα). Μας λένε, δηλαδή, ότι θα έχουμε καπιταλισμό χωρίς καπιταλιστές!

Τουλάχιστον η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία είχε διαμορφώσει μια ιδεολογία που είχε μια συνεκτικότητα. Ο «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο» στηριζόταν σε μια συνθήκη που μπορούσε να λειτουργήσει στην Ευρώπη κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες: σταθερή δουλειά – κοινωνική ασφάλιση – προστασία από ατύχημα και ανεργία – ένα μίνιμουμ επίπεδο διαβίωσης. Αυτό προϋπέθετε τον «καπιταλισμό με πολύ άγριο πρόσωπο» στις εξαρτημένες χώρες, από τις νεοαποικίες μέχρι τις μέσου επιπέδου ανάπτυξης χώρες (σαν τη δική μας καλή ώρα). Η σοσιαλδημοκρατική συνθήκη ήταν ταυτόχρονα και εργαλείο ταξικής διαφθοράς στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Μέχρι που η λειτουργία του βασικού οικονομικού νόμου του σύγχρονου καπιταλισμού κατέστησε και τη σοσιαλδημοκρατική συνθήκη άχρηστη, θέτοντας ταυτόχρονα σε κρίση και τη σοσιαλδημοκρατία ως πολιτικό ρεύμα. Η «Ατζέντα 2010» του Σρέντερ στη Γερμανία, ο «τρίτος δρόμος» του Μπλερ στη Βρετανία ήταν τα κύκνεια άσματα της σοσιαλδημοκρατίας. Ενα σύνολο αναδιαρθρώσεων σε βάρος της εργατικής τάξης, μέσω των οποίων υλοποιήθηκε η συντηρητική ανασυγκρότηση που τόσο είχε ανάγκη ο καπιταλισμός. Στη χώρα μας αυτό έγινε βιαίως κατά τη μνημονιακή δεκαετία και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το μεγάλο πολιτικό θύμα αυτής της βίαιης διαδικασίας ήταν το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ.

Δεν είναι τυχαίο ότι σοσιαλδημοκρατία και παραδοσιακή δεξιά πρεσβεύουν την ίδια ακριβώς οικονομική και κοινωνική πολιτική (μιλάμε πάντοτε για πολιτική διαχείρισης). Ούτε είναι τυχαίο ότι αυτοί που προσπαθούν να δείξουν ότι διαχωρίζονται από τη σοσιαλδημοκρατία (από τα αριστερά) δεν έχουν κανένα συνεκτικό αφήγημα να παρουσιάσουν και αναμασούν τον κεϊνσιανισμό ή πετούν μπαρούφες σαν αυτές του Αρσένη και του Τσίπρα.

Η κρίση της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας από τη μια και η μπαρουφολογία αυτών που προσπαθούν να υποκαταστήσουν τη σοσιαλδημοκρατία από την άλλη, μας οδηγεί στην ουσία του ζητήματος. Ο καπιταλισμός δεν είναι δημοσιονομική πολιτική ή, γενικότερα, πολιτική διαχείριση των κρατικών υποθέσεων. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα εκμετάλλευσης στηριγμένο σε συγκεκριμένες σχέσεις παραγωγής.

Επομένως, η αλλαγή δεν μπορεί να έρθει με αλλαγές στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων (οι οποίες, και όταν επέρχονται, έχουν παροδικό χαρακτήρα και ανατρέπονται από μια επόμενη κυβέρνηση), αλλά με αλλαγή των σχέσεων παραγωγής.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο επαναστατικά. Γι’ αυτό και το μεγάλο καθήκον της εποχής μας είναι η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, ώστε να πάψει να άγεται και να φέρεται από τους μπαρουφολόγους (ή να αλέθεται στη μισάνθρωπη κρεατομηχανή του φασισμού) και να μπορέσει να θέσει ξανά ως πρόταγμα την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Πηγή: Π.Γ. – ΚΟΝΤΡΑ

Μία απάντηση στο “Η αβάσταχτη ελαφρότητα της πολιτικής μπαρούφας”

  1. Η κριτικη καποιων εναλλκτικων προτασεων, ή δισφορετικων αποψεων και ταυτοχρονα ο χαρακτηρισμος, συλληβδην και αθροως, των εκφραστων τους ως μπαρουφολογους, οπωσδηποτε δεν προσφερει απολυτως κανενα καλο αποτελεσμα. Επισης η αδυναμια του καθε ” υποτιθεμενου ” μπαρουφολογου να κατανοεισει την διαφορα στις σχεσεισ ιδιοκτησιας και παραγωγης, ουτε αυτη η διαπιστωση λυνει το προβλημα. Αυτο ομως που οπωσδηποτε επειγοντως χρειαζεται, συγκεκριμενη προταση και φορμουλα λυσης. Βεβαια στην τελευταια παραγραφο του βαθυστοχαστου αρθρου προβαλεται η “πολιτικη οργανωση της εργατικης ταξηςγια την καταργηση της εκμεταλλευσης ανθρωπου απο ανθρωπο” χωρις την παραμικρη εστω νυξη το πως επιτυγχανεται. Αποτελεσμα λοιπον ειναι οτι η πηγη οτυ αρθρου αυτου (Π.Γ. ΚΟΝΤΡΑ) μποριε αντιστοιχα και με την σειρα της να χαρακτηρισθει ως αλλος μπαρουφολογος.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *