Όταν για δύο και πλέον χρόνια φιλοτεχνείς μια εικόνα του Μητσοτάκη, όχι ως πρωθυπουργού αλλά ως οιονεί μονάρχη. Όταν ο ίδιος ο Μητσοτάκης έχει στήσει ένα απολύτως συγκεντρωτικό και προσωποκεντρικό μοντέλο διακυβέρνησης. Όταν τα ΜΜΕ εμφανίζουν συστηματικά τον Μητσοτάκη ως Μωυσή ή Τσόρτσιλ αποδίδοντάς του θεϊκές ιδιότητες και ο ίδιος απευθύνεται στους υπηκόους του με διαγγέλματα και σε πρώτο πρόσωπο, για να τους καθησυχάσει ή να τους νουθετήσει, ωσάν Πατερούλης.
Όταν έχεις κάνει όλα αυτά και ακόμα περισσότερα δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι για το σύνθημα «Μητσοτάκη γ@@αι». Δεν είναι συνωμοσία κάποιων σκοτεινών τρολ, αλλά αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση μπροστά στην καταστροφική αποτυχία του κρατικού μηχανισμού, τον οποίο όμως εσύ ο ίδιος φρόντισες να ταυτίσεις πλήρως με τον Μητσοτάκη.
Γιατί αν ο Μητσοτάκης είναι σωτήρας όταν τα πράγματα πάνε καλά στο πρώτο κύμα της πανδημίας, τότε θα γ@@ται όταν καίγεται η μισή χώρα με δύο Μποφόρ.
Οι προσευχές και τα τάματα, σε κάθε θρησκεία, δίνουν τη θέση τους στις ύβρεις και τις κατάρες όταν ο Θεός δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των πιστών του. Όσο για την κατηγορία περί χυδαιότητας, αυτή, όπως σημειώνει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ, εμφανίζεται κάθε φορά που οι μάζες παύουν να είναι υποτελείς και διεκδικούν φωνή και ρόλο στα πολιτικά δρώμενα. Είναι μια μομφή ενάντια στη δημοκρατία. Ευδοκιμεί δε στους κόλπους της μεσαίας τάξης η οποία αρέσκεται να πιστεύει ότι διακρίνεται τόσο από την «εγγενή» προστυχιά των λαϊκών τάξεων, όσο και από τον σνομπισμό των ελίτ, τον οποίο όμως πιθηκίζει σε σημείο καρικατούρας στην αγωνία της να διαχωριστεί από την άξεστη πλέμπα.
Πηγή: Δημήτρης Τσίρκας – f/b
Αφήστε μια απάντηση