Tις τελευταίες ημέρες, δύο γεγονότα εσωτερικής πολιτικής επικαιρότητας έρχονται να σκιαγραφήσουν τα όρια της πολιτικής εξουσίας και τις κοινωνικές επιπτώσεις της: το πρώτο είναι η υπόθεση με την e- food, η οποία κατέδειξε ότι μόνο η οργανωμένη κοινωνική αντίδραση σε όλα τα επίπεδα μπορεί να πετύχει νίκες- έστω επιμέρους- απέναντι στον συνασπισμό κυβέρνησης και εκμεταλλευτικής εργοδοσίας. Παρότι είμαστε πολύ μακριά δυστυχώς από ένα οργανωμένο και πολιτικό εργατικό κίνημα, η νίκη ανέβασε το ηθικό των ανθρώπων που βιώνουν την καθημερινή καταπίεση, όχι μόνο στην εργασία τους αλλά και στις ζωές τους, υπό το βάρος της νομοθεσίας και των υλικών συνθηκών επισφάλειας.
Το δεύτερο ζήτημα, για το οποίο δεν διαφαίνεται, έστω επιμέρους, “happy end” είναι αυτό της ΔΕΗ. Στη ΔΕΗ έχουμε μια καθαρή περίπτωση, εδώ και 25 χρόνια αλλά σε επιταχυνόμενο βαθμό και με εντεινόμενο τρόπο την τελευταία δεκαετία, συστηματικής λεηλασίας και καταλήστευσης προκειμένου η χώρα- και όχι οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ όπως προπαγανδίζουν τα συστηματικά ΜΜΕ– να μην διαθέτει περιουσιακά στοιχεία και όργανα άσκησης πολιτικής.
Υπό το πρόσχημα άλλοτε των πολιτικών της ΕΕ και άλλοτε των μνημονίων, πρώτα είχαμε την απόσπαση του δικτύου και της διαχείρισής του από την εταιρεία που το έστησε και το διαχειρίστηκε πετυχημένα, έπειτα τον αποκλεισμό της ΔΕΗ από τις ΑΠΕ, μετά τη χρηματοδότηση των ανταγωνιστών της ΔΕΗ από την ίδια τη ΔΕΗ, μετά την ανάληψη υποχρέωσης από τη ΔΕΗ να χάσει τους πελάτες της, μετά μια ΡΑΕ κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των ανταγωνιστών της ΔΕΗ και των εκάστοτε μεγάλων συμφερόντων, μετά-με πρόσχημα την από-λιγνιτοποίηση για την οποία εμείς ως πολίτες δεν ρωτηθήκαμε ποτέ, ούτε και ενημερωθήκαμε, ποιο είναι εν τέλει το αποτύπωμα της πατρίδας μας στην παγκόσμια κλιματική αλλαγή– τη δρομολόγηση της απαξίωσης των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ με στόχο είτε να πουληθούν, είτε να κλείσουν, και τελικά τη νέα ιδιωτικοποίηση, μέσα από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, με χρηματιστηριακά παιχνίδια να τη συνοδεύουν.
Φυσικά, η ΔΕΗ μετατράπηκε από ένα δίκαιο, κοινωνικά επωφελές και αναπτυξιακό μονοπώλιο σε έναν γίγαντα με πήλινα πόδια, κατά τρόπο ανάλογο με εκείνον που στην πρώιμη μετασοβιετική περίοδο, οι ολιγάρχες με τις ξένες πλάτες απαξίωναν και εφορμούσαν στην κρατική περιουσία των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, διαμορφώνοντας έναν μαφιόζικο καπιταλισμό. Η ΔΕΗ δεν ιδιωτικοποιείται για λόγους σχετιζόμενους με τα δημόσια οικονομικά αλλά με τα… ιδιωτικά οικονομικά εκείνων των ολιγαρχών οι οποίοι επειδή δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις δημόσιες επενδύσεις θέλουν να τις αγοράσουν με όχημα τις εξαγορασμένες από τους ίδιους κυβερνήσεις.
Δεν θα έπρεπε να ξεχνούμε ότι τα μνημόνια, από το 2010 και έπειτα, αποτέλεσαν ένα ολοκληρωμένο παρά-σύνταγμα, κατ’ αναλογία της μετεμφυλιακής Ελλάδας, με στόχο όχι την Αριστερά αυτήν την φορά, αλλά την ίδια την άσκηση οποιασδήποτε εκδοχής εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας θα μπορούσε να απειλήσει την ολιγαρχία και την πατρωνία. Η ΔΕΗ αποτελεί προφανώς την κορωνίδα της λεηλασίας. Της αποστέρησης από οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση της δυνατότητας να ασκήσει οποιαδήποτε πολιτική, πέρα από το να μοιράζει επιδόματα στο βαθμό που το Βερολίνο θα επιτρέπει, και αμυντικές προμήθειες, στο βαθμό κατά τον οποίο η Ουάσιγκτον θα το επιτρέπει.
Μέσα στον αγώνα επιβίωσης μέρα την μέρα, η ΔΕΗ φαντάζει μακρινή φυσικά, ενώ το επίδομα είναι άμεσο και χειροπιαστό. Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα της έλλειψης όχι απλώς αντιπολίτευσης, αλλά κόμματος εν γένει που μπορεί να παίξει τον ρόλο της πρωτοπορίας. Με έναν ΣΥΡΙΖΑ απολύτως συνένοχο, ποιο είναι εκείνο το κόμμα το οποίο δεν θα αρκεστεί στις συνήθεις διαμαρτυρίες αλλά θα εξηγήσει και θα προτείνει εναλλακτικό σχέδιο; Και κυρίως ποιο είναι το κόμμα εκείνο το οποίο θα τολμήσει να αμφισβητήσει σχεδόν το σύνολο της «μνημονιακής» νομιμότητας στη βάση της αποκατάστασης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της ουσιαστικής δημοκρατικής διαδικασίας και τελικά της δυνατότητας και της υποχρέωσης κάθε κυβέρνησης να διαθέτει εργαλεία άσκησης πολιτικής; Ποιο κόμμα θα οργανώσει κοινωνικό μπλοκ εξουσίας, μεταξύ άλλων και με έναν προγραμματισμό αναστροφής των ιδιωτικοποιήσεων ή έστω των κρισιμότερων και καταστροφικότερων εξ αυτών; Και ποιο είναι το κόμμα το οποίο θα συσχετίσει το στρατηγικό με το άμεσο και το γενικό με το ειδικό;
Αναπάντητα ακόμα ερωτήματα, τα οποία μόνο στο πεδίο της πράξης και από την δύναμη της πράξης μπορούν να απαντηθούν.
Αφήστε μια απάντηση