Και πάλι η Χιλή. Εναλλαγές συμβόλου, από φως σε σκοτάδι και πάλι φως.
Αυτές οι λέξεις περιέχουν λυγμούς: περιέχουν την ηττημένη ελπίδα της 3ης Νοεμβρίου 1970. Περιέχουν τον πρόεδρο Αλλιέντε στο μέγαρο Λα Μονέδα την 11η Σεπτέμβρη του 1973 με το πολυβόλο στο χέρι. Περιέχουν τον Βίκτορ Χάρα που σφαγιάζεται τραγουδώντας στο γήπεδο του Σαντιάγο λίγες ημέρες μετά. Περιέχουν το «Μαργαριταρένιο κουμπί» και το «νοσταλγώντας το φως». Περιέχει τους ποντισμένοι με αλυσίδες και μπετονένιες βάσεις στον Ειρηνικό.
περιέχει τους λαούς που ηττώνται και ξανασηκώνονται.
Οι λέξεις περιέχουν τους λυγμούς από την τεράστια συγκέντρωση που γιόρταζε τη νίκη, που τραγουδούσε με άλλο νόημα τώρα «El Pueblo Unido Jamás Será Vencido», όχι όπως το περιέφερε τα χρόνια της δικτατορίας ως αντίσταση και ελπίδα, και ευχή, αλλά ως μια ακόμη πραγματικότητα, μια νίκη, μια καινούργια απόπειρα αναμέτρησης με την ιστορία.
Γιατί ο λαός ηττάται, πολλές φορές, αλλά δεν είναι νικημένος. Ξαναγυρίζει για να πάρει τα μερίδια της ζωής που του ανήκουν και που τα σφαγίασαν οι συσσωρευμένες ήττες. Ξαναγυρίζει για να κάνει την επιθυμία του και τον αγώνα του πράξη. Ξαναγυρίζουν οι σφαγιασθέντες εργάτες επαναστάτες του ευρωπαϊκού 1848. Οι χιλιάδες σφαγμένοι στα οδοφράγματα, στους δρόμους, τους υπονόμους και στον τοίχο του Περ Λεσέζ, μαχητές της Κομμούνας του Παρισιού. Οι σπαρτακιστές που ακόμα ματώνουν το Βερολίνο. Οι άλλοι, παντού στον κόσμο. Ξαναγυρίζουν για να χαμογελάσουν σε μια νίκη.
Μπορεί ο Γκμπριέλ Μπόριτς να ακολουθήσει την πορεία του δικού μας Τσίπρα, καθώς τα διευθυντήρια σε Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες, και παντού, οι ΔΝΤ και παγκόσμιοι τραπεζίτες, θα βυσσοδομήσουν όπως ξέρουν. Μπορεί!.. Μπορεί και όχι.
Αλλά όπως και να ’ναι η νίκη είναι νίκη. Κυρίως γιατί υπενθυμίζει σε όλους, και στα παλάτια και στους λαούς πως η ιστορία δεν τελειώνει. Πως καμία ήττα δεν είναι οριστική. Πως οι λαοί ηττώνται, υποτάσσονται, εξαθλιώνονται, αλλά δεν είναι νικημένοι. Ξαναδίνουν νόημα στα τόσα ΑΝ της ζωής τους.
Αν η Κομμούνα δεν είχε ηττηθεί. Αν οι Οχτωβριανή επανάσταση δεν είχε εκφυλιστεί. Αν η γερμανική επανάσταση δεν είχε προδοθεί. Αν η ισπανική δημοκρατία είχε νικήσει. Αν η ελληνική επανάσταση δεν είχε τσακιστεί από Άγγλους και Αμερικανούς. Αν το πείραμα της Χιλής δεν το είχαν πνίξει στο αίμα. Αν, αν, πόσα βάσανα, πόσους πολέμους, πόσες ανθρώπινες ζωές θα είχαμε γλυτώσει.
Βέβαια τα Αν δεν αλλάζουν τα γεγονότα που συνέβησαν. Μπορούν ωστόσο να αλλάζουν τα γεγονότα που θα συμβούν. Είναι η συνείδηση που υπενθυμίζει στους υποταγμένους πόσα μπορούν να κάνουν αν… Αν απαντήσουν καταφατικά στις προκλήσεις του καιρού τους.
Αυτούς τους δρόμους ξανανοίγει η νίκη της Χιλής. Επιδιώκοντας, με τόση βαριά κληρονομιά, να επικυρώσει το τραγούδι του τεράστιου πλήθους:
«Εμπρός, να σταθούμε και να τραγουδήσουμε
“Θα νικήσουμε”
Ανεμίζοντας
τις σημαίες της ενότητας
Κι εσύ θα έρθεις
να περπατήσεις μαζί μου
και να δεις
το τραγούδι και τη σημαία σου να ανθίζουν
Το φως
από μια κόκκινη αυγή
μας δείχνει
τη νέα ζωή που θα έρθει.
Εμπρός, να πολεμήσουμε
“Ο λαός θα επικρατήσει”»
(Στίχοι από το τραγούδι «El pueblo unido jamás será vencido», Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος, σε μετάφραση της Βασιλικής Νίκα).
Αφήστε μια απάντηση