Στη δήλωση που έκανε ο Κούλης για το θάνατο του Χρήστου Σαρτζετάκη αναφέρει ότι ο εκλιπών «στα ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του ‘60, ως νεαρός τότε ανακριτής, ταυτίστηκε με την καταγγελία των εξωθεσμικών μηχανισμών στην υπόθεση Λαμπράκη». Ποιων εξωθεσμικών μηχανισμών, ρε; Στα χείλη των ανθρώπων του λαού και στην πολιτική ορολογία έχει μείνει ο όρος «το παρακράτος της Δεξιάς». Εμείς δεν συμφωνούμε με τον όρο παρακράτος, αλλά ο λαός έτσι το έλεγε.
Δεν συμφωνούμε με τον όρο παρακράτος, γιατί ο εσμός των τραμπούκων δολοφόνων δεν ήταν παρά κομμάτι του κράτους. Μισθοδοτούνταν κανονικότατα από την ΚΥΠ και έπαιρνε εντολές από την ηγεσία της Χωροφυλακής και της Ασφάλειας. Ηταν οι δωσίλογοι της Κατοχής, οι ΜΑΥδες και λοιποί δολοφόνοι του εμφύλιου και του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού, που εξακολουθούσαν να υπηρετούν και την καρικατούρα κοινοβουλευτισμού της ΕΡΕ του Καραμανλή σ’ έναν «εθνικά κρίσιμο» χώρο, όπως θεωρούνταν η Βόρεια Ελλάδα. Τυχαίο είναι ότι στη Θεσσαλονίκη έγιναν οι περισσότερες πολιτικές δολοφονίες στελεχών ή και απλών μελών του ΚΚΕ και της Αριστεράς; Από το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Γιάννη Ζεύγο μέχρι τον φιλειρηνιστή βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη και από τον επίσης βουλευτή Γιώργη Τσαρουχά μέχρι τον νεολαίο Γιάννη Χαλκίδη (βάλτε και τον αμερικανό δημοσιογράφο Τζορτζ Πολκ).
Αυτές τις σχέσεις αποκάλυψε -σε ένα βαθμό- ο Σαρτζετάκης ως ανακριτής. Τους στενούς δεσμούς της ΚΑΡΦΙΤΣΑ και των άλλων φασιστικών ομάδων με τον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος τους χρηματοδοτούσε και τους καθοδηγούσε. Ο νεαρός ανακριτής Σαρτζετάκης αγνόησε τις πιέσεις, ακολούθησε το γράμμα του νόμου. Είχε όμως δίπλα του μια σπουδαία μορφή, τον αντεισαγγελέα Εφετών Παύλο Δελλαπόρτα, η συμβολή του οποίου στη συγκεκριμένη υπόθεση έχει υποβαθμιστεί.
Ο Δελλαπόρτας, με μεγαλύτερη ασφαλώς εμπειρία από τον Σαρτζετάκη και έχοντας ζήσει τη δράση του μοναρχοφασισμού σε πολλές περιοχές της χώρας, όπου είχε υπηρετήσει, ήξερε καλά πως οι λεγόμενοι παρακρατικοί είναι άτυπο παρακλάδι του κράτους. Ως εποπτεύων της ανάκρισης εισαγγελέας Εφετών καθοδήγησε τον Σαρτζετάκη, ο οποίος -σύμφωνα με μαρτυρία της κόρης του Δελλαπόρτα- τον επισκεπτόταν συνεχώς στο σπίτι του. Και στη διήμερη αγόρευσή του στη δίκη, αξιολογώντας και το υλικό που ως ανακριτής είχε συγκεντρώσει ο Σαρτζετάκης, συνόψισε -όσο του επέτρεπε η θέση του- την ουσία των σχέσεων του λεγόμενου παρακράτους με το κράτος.
Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δωσιλογικής λευχαιμίας… από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους… Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανετίθετο σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και αγία υπόθεσις “της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων“, κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη… Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσιλόγων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλίαν και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».
Αυτοί ήταν οι… «εξωθεσμικοί μηχανισμοί» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Περιττεύει να θυμίσουμε ότι και ο Δελλαπόρτας και ο Σαρτζετάκης διώχτηκαν από τη χούντα και κυνηγήθηκαν (ο Σαρτζετάκης φυλακίστηκε κιόλας).
Πάμε και στην πιο σύγχρονη περίοδο. «Το 1985, η ανάδειξή του (σ.σ. Σαρτζετάκη) στο ύπατο αξίωμα συνέβη σε συνθήκες πόλωσης και η παράταξή μας δεν τον στήριξε», δήλωσε ο Μητσοτάκης. Μπα, έτσι έγινε; Απλά μια αρνητική ψήφος της ΝΔ, που είχε πρόεδρο τον μπαμπάκα του; Θα ξεχάσουμε τις κατηγορίες περί «πραξικοπήματος», επειδή ο Παπανδρέου δεν ξαναπρότεινε για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Καραμανλή, τον οποίο η Δεξιά θεωρούσε dictator in perpetuum (ο τίτλος του ισόβιου δικτάτορα που απένειμαν οι Ρωμαίοι στον Ιούλιο Καίσαρα);
Ο Παπανδρέου πρότεινε τον Σαρτζετάκη για να υπηρετήσει τις δικές του πολιτικές σκοπιμότητες, όμως είχε κάθε δικαίωμα να προτείνει όποιον ήθελε, δεν ήταν υποχρεωμένος να προτείνει σώνει και καλά τον Καραμανλή, όπως απαιτούσε η Δεξιά και ο ίδιος ο Καραμανλής, που σε μια ακόμη επίδειξη… υψηλού δημοκρατισμού παραιτήθηκε από πρόεδρος την ημέρα που ο Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι δε θα προτείνει αυτόν αλλά τον Σαρτζετάκη.
Βεβαίως και έγιναν αίσχη για να δέσει ο Παπανδρέου την εκλογή Σαρτζετάκη (υπήρχαν πασόκοι που δεν τον ήθελαν, γι’ αυτό έβαλαν χρωματιστά ψηφοδέλτια, για να βλέπουν τι ψηφίζει ο καθένας), δε θα ξεχάσουμε όμως τον βουλευτή της ΝΔ Λευτέρη Καλογιάννη, που άρπαξε την κάλπη, τη φόρτωσε στον ώμο και την πήγε στα γραφεία της ΝΔ, με τον Κίμωνα Κουλούρη να τον κυνηγάει από πίσω. Αυτοί που τάχαμου ανατριχιάζουν με τον Πολάκη, θέλουν να ξεχάσουμε τον Καλπογιάννη, όπως καθιερώθηκε έκτοτε να ονομάζεται ο βουλευτής τους.
Οσο για τον Σαρτζετάκη, η θητεία του ως προέδρου της Δημοκρατίας, με τα συντηρητικά, εθνικιστικά, χριστιανορθόδοξα κηρύγματα, έχει μάλλον ξεχαστεί, γιατί ήταν άνευ ιστορικής σημασίας. Αντίθετα, η συνεισφορά του ως ανακριτή στην υπόθεση Λαμπράκη έχει γραφεί στην Ιστορία.
Πολλοί θυμούνται την ανατριχιαστική, κοινωνικά σκοταδιστική επιχειρηματολογία που επιστράτευσε -ως πρόεδρος της Δημοκρατίας- για να απορρίψει την αίτηση χάριτος του καταδικασμένου σε ισόβια Χρήστου Ρούσου (την απονομή χάριτος είχε εισηγηθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και απέμενε η προσυπογραφή της από τον ΠτΔ), λιγότεροι όμως θυμούνται ότι -ως δικαστής- ήταν ο εισηγητής της απόφασης του Πενταμελούς Συμβουλίου Εφετών, που με πλειοψηφία 3-2 αρνήθηκε την έκδοση του γερμανού ακροαριστερού Ρολφ Πόλε, με το σκεπτικό ότι τα αδικήματα για τα οποία είχε καταδικαστεί ο Πόλε στη Γερμανία ήταν πολιτικά, όπως αναγραφόταν στην απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου. Ξέσπασε και τότε (1976) σάλος, η κυβέρνηση Καραμανλή έβαλε τον Αρειο Πάγο να αναιρέσει την απόφαση και τελικά εξέδωσε τον Πόλε στη Γερμανία, όμως ακόμα μεγαλύτερος σάλος ξέσπασε όταν ο τότε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Μπλέτσας, εκλεκτός της κυβέρνησης Καραμανλή, άσκησε πειθαρχική δίωξη κατά του Σαρτζετάκη και των άλλων δύο εφετών, κατηγορώντας τους -εμμέσως πλην σαφώς- ότι… υποθάλπουν την τρομοκρατία, αναγνωρίζοντας τον Πόλε ως πολιτικό αδικηματία!
Ο Σαρτζετάκης ήταν άνθρωπος κοινωνικά συντηρητικός, βαθιά εθνικιστής και θρήσκος, όμως με τη Δεξιά βρισκόταν πάντοτε σε σύγκρουση (από την υπόθεση Λαμπράκη μέχρι την υπόθεση Πόλε), επειδή επεδείκνυε εμμονή στο γράμμα του νόμου. Αν ο Μητσοτάκης είχε στοιχειώδη εντιμότητα, θα περιοριζόταν σε μια τυπική έκφραση συλλυπητηρίων προς την οικογένεια του εκλιπόντος. Δε θα προσπαθούσε να «ξαναγράψει την Ιστορία» με τόσο γελοίο τρόπο.
Πηγή: ΚΟΝΤΡΑ
Αφήστε μια απάντηση