Ο εθνικός μας νανολεκές

Ανεξαρτήτως από τα οικονομικά βάσανα και λοιπά δεινά που ‘χουν συσσωρευτεί πάνω απ΄το κεφάλι μας, συντελείται παράλληλα και μία οργανωμένη επίθεση εναντίον των καθολικών αξιών. Πρωτοστάτης αυτής της μαζικής, θεσμισμένης επίθεσης είναι ο Σπυρίδων Γεωργιάδης, προς το γελοιωδέστερο, Άδωνις.

Μια δεκαετία τώρα, αυτός ο «τουλάχιστον ακροδεξιός», κηλιδώνει κάθε μας υπόληψη. Όχι μόνο με τις μιαρές ιδέες του αλλά με τον τρόπο που μας φέρεται. Είτε ως τηλεπωλητής νανογιλέκων για αφελείς συνταξιούχους, είτε ως υπουργός της κυβέρνησης, μας απευθύνεται ως να είμεθα αυστραλοπίθηκοι.

Αυτή τη στιγμή, κι ενώ το κρύο περονιάζει, αντιμετωπίζουμε ζωτικής σημασίας πρόβλημα στην ενέργεια του ρεύματος. Το πληρώνουμε λες και αγοράζουμε χρυσές λίρες Αγγλίας, παλαιάς κοπής. Κι έρχεται αυτό το μέλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη και με μία ακόμα καρναβαλίστικη έξαρση, μας λέει τι; «Τι να κάνουμε τώρα; Να πλακώσουμε στο ξύλο τον Πούτιν;». Βλέπετε ο αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, αντιλαμβάνεται την εγχώρια διαχείριση της κρίσης που βιώνουμε, ως μια παρτίδα ξύλου που ξεσπά στα στενοσόκακα της διεθνούς πολιτικής. Εξ ου και δίνει αυτή την υποτιμητική απάντηση σε όσους καταρρέουμε, άμα τη παραλαβή των λογαριασμών της ΔΕΗ.

Και τι άλλο μας λέει ο Φιλισταίος, ώστε να το βουλώσουμε; «Τη ζωή δεν την παίρνεις όπως θα ήθελες να είναι, τη ζωή την αντιμετωπίζεις όπως είναι…». Αυτή η φράση δεν είναι απλά μία προσβολή απέναντι στη φτώχεια που προκάλεσε η κυβέρνηση εκ νέου στη χώρα. Είναι μια ιδεολογική βιαιοπραγία που εφαρμόζουν με σύστημα και μέθοδο. Ο Γεωργιάδης δεν θα ‘πρεπε ποτέ να παίρνει το λόγο. Εν τούτοις αυτόν τον ρόλο του έχει αναθέσει ο Μητσοτάκης: να μας εξυβρίζει και να μας περιπαίζει με τα λεχθέντα του. Είναι με απευθείας ανάθεση ο εθνικός μας λεκές στην όποια υπαρξιακή νοημοσύνη μάς έχει απομείνει. Διότι δεν ξεχνάμε ότι κάποιοι τον εκλέξατε αυτόν που στο παρελθόν ασκούσε τη βιοπολιτική του θανάτου, κλείνοντας νοσοκομεία και βάζοντας ρήτρα εισόδου. Aλλά όπως είπε ο νανο-λεκές, η τιμή στα αγγουράκια δεν ανέβηκε και ίσως να νιώθετε συγχωρεμένοι…

Πηγή: Ζωή Χαλιδιά – “Κουτί της Πανδώρας”