Τα συμφέροντα τους χωρίζουν, ο αντικομμουνισμός τους ενώνει

Οι δύο εμπόλεμες πλευρές σε έναν άδικο κι από τις δύο πλευρές πόλεμο για αστικά συμφέροντα, επικαλούνται την ιστορία. Το ουκρανικό καθεστώς ανατρέχει στο παρελθόν των Ουκρανών εθνικιστών κατά της σοβιετικής εξουσίας. Ο Β. Πούτιν από την πλευρά του, το συναγωνίζεται σε αντικομμουνισμό, αποκηρύσσοντας τους μπολσεβίκους και τον Λένιν τονίζοντας τα δικαιώματα της «ιστορικής Ρωσίας».

Παράλληλα με τον πόλεμο που κλιμακώνεται στην Ουκρανία, διεξάγεται και η σύγκρουση στο πεδίο της ιδεολογίας, της νομιμοποίησης και των προσχημάτων. Αν ο πόλεμος είναι πολιτική με άλλα μέσα, οι ιδέες, τα σύμβολα και η πρόσληψη του ιστορικού παρελθόντος από τους εμπολέμους είναι αναγκαίο μέρος του.

Το καθεστώς του Κιέβου, με ισχυρή φασιστική πτέρυγα, προκεχωρημένο φυλάκιο του νατοϊκού μπλοκ, θεωρεί τον Σιμόν Πετλιούρα εθνικό ήρωα, ενώ φυτρώνουν αγάλματά του με τις ευλογίες του καθεστώτος. Ο Σ. Πετλιούρα ήταν ηγέτης των ουκρανικών εθνικιστικών στρατευμάτων στον ρωσικό εμφύλιο τα χρόνια 1918-1920, συμμάχησε με τα πολωνικά στρατεύματα εισβολής κατά της σοβιετικής εξουσίας. Εκτός των άλλων, ήταν υπεύθυνος για τις σφαγές χιλιάδων αμάχων σε αντιεβραϊκά πογκρόμ. Οι στρατοί της Αντάντ που εισέβαλαν στην Ουκρανία το 1919 –μεταξύ των οποίων και ο ελληνικός στρατός που είχε στείλει ο Ε. Βενιζέλος– δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν μαζί του. Τελικά τον Σ. Πετλιούρα σκότωσε στις 25 Μαΐου 1926 στο Παρίσι ο Σαμουίλ Σβάρτσμπαρντ, ως εκδίκηση για τα θύματα των πογκρόμ. Άλλος τιμώμενος «εθνικός ήρωας» της σημερινής Ουκρανίας είναι ο Στεπάν Μπαντέρα, εθνικιστής και συνεργάτης του γερμανικού στρατού κατοχής στην Ουκρανία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνυπεύθυνος για χιλιάδες θανάτους ουκρανών, πολωνών και εβραίων πολιτών. Ο αντικομμουνισμός με τις φασιστικές του αποχρώσεις είναι το φυσικό στήριγμα του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ όσο δημοκρατικό και φιλελεύθερο κι αν θέλει να εμφανίζεται.

Η Ρωσία που χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την προστασία των πληθυσμών του Ντονμπάς για να υπηρετήσει τα δικά της αστικά συμφέροντα και να κατοχυρώσει τη δική της ζώνη επιρροής, προστρέχει στο μεγαλορωσικό εθνικισμό και στον αντικομμουνισμό. Από αυτή την άποψη είναι αποκαλυπτικός ο λόγος του Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο Ρώσος πρόεδρος στον λόγο του στις 21 Φεβρουαρίου επικαλείται το εθνικό παρελθόν της Ρωσίας. Όπως είπε, η Ουκρανία «είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δικής μας ιστορίας, πολιτισμού, πνευματικού χώρου» και «οι κάτοικοι των νοτιοδυτικών ιστορικών παλαιών ρωσικών εδαφών αυτοαποκαλούνταν Ρώσοι και Ορθόδοξοι». Αρνούμενος στην ουσία την ύπαρξη ουκρανικού έθνους, προχώρησε σε ένα παραλήρημα κατά των μπολσεβίκων, του Λένιν και της αρχής της αυτοδιάθεσης των καταπιεζόμενων εθνών από την τσαρική εξουσία και το μεγαλορωσικό έθνος.

Η σύγχρονη Ουκρανία δήλωσε «δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τη Ρωσία, πιο συγκεκριμένα τη μπολσεβίκικη, κομμουνιστική Ρωσία» και ειδικότερα η Σοβιετική Ουκρανία «πήρε το όνομά της από τον Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν». Όπως είπε «οι ιδέες του Λένιν –από τις οποίες προέκυψε στην ουσία ένα συνομοσπονδιακό κρατικό σύστημα και το σύνθημα για το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση μέχρι την απόσχιση– ήταν που αποτέλεσαν τη βάση του σοβιετικού κράτους». Ο Ρώσος πρόεδρος έδωσε τη δική του εξήγηση: «Μετά την επανάσταση, το κύριο καθήκον των Μπολσεβίκων ήταν να παραμείνουν στην εξουσία με κάθε κόστος, απόλυτα με κάθε κόστος. Για χάρη αυτού του σκοπού, έκαναν τα πάντα: Δέχθηκαν την ταπεινωτική συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ […] και ικανοποίησαν τις όποιες απαιτήσεις και επιθυμίες από τους εθνικιστές εντός της χώρας».

Ο Β. Πούτιν είπε με τον τρόπο του μια μεγάλη αλήθεια. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι δεν ήθελαν να παραμείνουν πάση θυσία στην εξουσία, εξάλλου και ο εθνικισμός είναι ένας τέτοιος τρόπος, ωστόσο ήθελαν να διασώσουν πάση θυσία την προλεταριακή επανάσταση και τον παγκόσμιο, διεθνιστικό της χαρακτήρα. Ο Λένιν στηρίζοντας την υπογραφή της –όντως ταπεινωτικής– συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ δήλωνε: «Δεν είναι σοσιαλιστής αυτός πού δεν έχει αποδείξει με έργα ότι είναι έτοιμος για τις μεγαλύτερες θυσίες από την πλευρά της “δικής του” χώρας προκειμένου να προχωρήσει πραγματικά η υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης». Αυτόν ακριβώς το διεθνιστικό χαρακτήρα της Οκτωβριανής Επανάστασης και των μπολσεβίκων της επαναστατικής περιόδου προσπαθεί να σβήσει ο Β. Πούτιν, προκειμένου να επικρατήσει ο μεγαλορωσικός εθνικισμός προς όφελος της σημερινής ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Ρωσίας.

Η ΕΣΣΔ ήταν μια χώρα χωρίς κανένα εθνικό στοιχείο στο όνομά της, με «εθνικό» ύμνο τη «Διεθνή» μέχρι το 1944, «εθνική» σημαία την κόκκινη με το σφυροδρέπανο και εθνικό στρατό τον Κόκκινο Στρατό. Ο Ρώσος πρόεδρος δεν παραλείπει να υπενθυμίσει ότι «ο Στάλιν, στην πραγματικότητα, εφάρμοσε πλήρως στην πράξη όχι τις ιδέες του Λένιν, αλλά τις δικές του ιδέες για τη δομή του κράτους», σημειώνοντας με τον τρόπο του την αντιστροφή του εργατικού διεθνισμού των πρώτων χρόνων. Αν ο Λένιν υπέτασσε τη Σοβιετική Ένωση στον σκοπό της παγκόσμιας επανάστασης, στη συνέχεια επικράτησε η λογική της υποταγής της γραμμής των ΚΚ στα κρατικά συμφέροντα της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Β. Πούτιν προχώρησε ακόμα περισσότερο προκαλώντας σε άμιλλα το ουκρανικό καθεστώς: «Θέλετε αποκομμουνιστικοποίηση; Λοιπόν, αυτό μας ταιριάζει μια χαρά. Αλλά γιατί να σταματήσουμε στα μισά του δρόμου; Είμαστε έτοιμοι να σας δείξουμε τι σημαίνει πραγματική αποκομμουνιστικοποίηση για την Ουκρανία». Ο Ρώσος πρόεδρος συναγωνίζεται σε αντικομμουνισμό την Ουκρανία, επιστρέφοντας στο αυτοκρατορικό παρελθόν της τσαρικής Ρωσίας ακριβώς για να εξυπηρετήσει τα ρωσικά αστικά συμφέροντα στην εποχή της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, των εθνικισμών και των πολέμων.
Τα δύο στρατόπεδα συγκρούονται στο ουκρανικό έδαφος με θύματα τους δύο λαούς που πολεμούν κάτω από ξένες σημαίες και επιπτώσεις σε όλο τον πλανήτη. Στην εποχή των παγκόσμιων καπιταλιστικών ανταγωνισμών για ηγεμονία και των πολέμων, υπάρχει συμφωνία στην αποκήρυξη του κομμουνισμού και του εργατικού διεθνισμού. Όχι γιατί το σημερινό κομμουνιστικό κίνημα είναι μια πραγματική δύναμη και απειλή για τα σχέδιά τους αλλά γιατί το φάντασμά του μπορεί να πάρει σάρκα και οστά από τις εργατικές τάξεις που τώρα πληρώνουν σκληρό τίμημα «για του αφέντη το φαΐ».

Πηγή: Μπάμπης Συριόπουλος – “Πριν”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *