Τσιπραλώτος ή Τσακαλωτσίπρας πολιτικαντισμός και κενολογία

Φαφλατάς, σημειώνει επί λέξei το ελεύθερο λεξικό, είναι ο εύκολος στα λόγια και δύσκολος στα έργα, ο πολυλογάς, ο παρλαπίπας που μιλάει πολύ (και κουράζει τους άλλους).

Ένα αλαλούμ από αντιφάσεις, αλλά ένα σταθερό μοτίβο προς τους κυρίαρχους: Εγώ είμαι εδώ, κατάδικός σας, προτιμείστε με.

Αυτός ήταν πολιτικά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή την 1η του Μάρτη και στη συνέντευξη του στον ΑΝΤ1 την επόμενη.

«Η  Ελλάδα έχει τους συμμάχους της, είναι μέλος του ΝΑΤΟ» υπενθυμίζει στον Ελληνικό Λάο και κλείνει το μάτι στην ελληνική ολιγαρχία.

Και δεν ντρέπεται να επικαλείται όχι μια χώρα, όχι ορισμένες χώρες, αλλά ένα αιματοβαμμένο στρατιωτικοπολιτικό  συνασπισμό, το ΝΑΤΟ, ως το σύμμαχο μιας χώρας που λίγα χρόνια πριν θρηνούσε την στρατιωτική επέμβαση της τούρκικης ολιγαρχίας στην Κύπρο και την αμερικανοκίνητη εφτάχρονη χούντα.

«Η Ελλάδα έχει τους συμμάχους της, είναι μέλος του ΝΑΤO», λες και δεν το ξέραμε.

 Αλλά το πετά τώρα καταμεσής του πολέμου γιατί εκτιμά πως είναι η κατάλληλη στιγμή ώστε να «κατεργαστεί» τη λαϊκή συνείδηση.

Το περίμενε.

Περίμενε τη στιγμή.

Και «παίζει», παίζει με τις λέξεις:

“Δεν είμαστε ούτε φιλορώσοι  ούτε αντιρώσοι, ούτε φιλοαμερικάνοι ούτε αντιαμερικάνοι. Είμαστε Έλληνες, είμαστε Ευρωπαίοι, είμαστε με το Διεθνές Δίκαιο”. 

Για να συνεχίσει «καπάκι» στη Βουλή: «Έχουμε υποχρεώσεις ως μέλη της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ, θα πρέπει να τις εκπληρώσουμε προφανώς(!) αλλά να μη σπεύδουμε από μόνοι μας, εάν δεν μας ζητηθεί. 

Προφανώς κιόλας.

Και μόνο αν  …μας ζητηθεί (!),  τότε, όταν μας ζητηθεί,  …ξέρουμε εμείς.

 Έχουμε πείρα βλέπεις.

Ο Ιούνης του 2015 είναι μισή ντουζίνα χρόνια (και φτώχεια, ανεργία, συντάξεις πείνας αλλά que μπανάλ έννοιες)

Τι πολιτικαντισμός, τι κενολογία, τι αντιφάσκουσες τοποθετήσεις.

«Η Ελλάδα έχει δίκιο και υποχρέωση να υπερασπιστεί τις κυρώσεις (σ.σ. κατά της Ρωσίας), να υποστηρίξει την ευρωπαϊκή ένταξη της Ουκρανίας,  να στείλει ανθρωπιστική βοήθεια. Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε απέναντι στη ρωσική εισβολή αλλά κανένα λόγο να γίνουμε μέρος της εμπλοκής.» 

Έχουμε λοιπόν λόγο να τα κάνουμε όλα, να τα δεχτούμε όλα και ταυτόχρονα να μη γίνουμε μέρος της εμπλοκής.

Και καμαρώνει, «Υπερψηφίσαμε τα 18 ραφαλ και τις φρεγάτες. Καταψηφίσαμε τις επιπλέον προμήθειες!»

Ναι σε όλα, «και το φκε μέσα» που έλεγε ο Χάρυ Κλιν.

Ναι στον πόλεμο εν ολίγοις, Ναι στις «υποχρεώσεις «μας» απέναντι του.!

Και τα λέει τώρα, στη νέα εποχή.

Τώρα που ο πόλεμος είναι περισσότερο από ποτέ ο ανώτερος πολιτικός μηχανισμός ιδιοποίησης –  και ταυτόχρονα μορφή εσωτερικής και εξωτερικής ενίσχυσης και επέκτασης αυτής της «ιδιοποίησης» -από την εκμεταλλεύτρια τάξη του κοινωνικού υπέρ – προϊόντος σε βάρος όσο το δυνατόν ευρύτερων μαζών άμεσων παραγωγών.

Κρατά αυτή τη στάση τώρα που ξέρει πως ο πόλεμος από ακραία μορφή εκμετάλλευσης μετατρέπεται σε βασική τάση του συστήματος,

σε μοχλό ανάκαμψης από την οικονομική κρίση (πολεμική βιομηχανία),

σε κύριο μέσο ενίσχυσης της πολιτικής κυριαρχίας του κεφαλαίου απέναντι στους εργαζόμενους («αντιτρομοκρατική» πολιτική),

 σε μέθοδο «επίλυσης» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και επέκτασης της «δημοκρατίας» της καπιταλιστικής αγοράς.

 Τώρα.

Τώρα που γνωρίζει πως ο σύγχρονος αστικός στρατός, είτε «εθνικός» είτε «συμμαχικός», προβάλλει πιο ταξικός από ποτέ (μισθοφόροι, δυνάμεις ταχείας αντίδρασης) και τα «τυφλά» όπλα μαζικής καταστροφής, όπως οι βόμβες κατά προσωπικού, οι βόμβες καυσίμων ακόμα και τα πυρηνικά συνυπάρχουν με τα νέα «έξυπνα» όπλα, κατάλληλα για πλήγματα ακριβείας.

 (Γι αυτά  εξάλλου και το όχι στον πόλεμο είναι βαθιά κοινωνικό και όχι πασιφιστικό αίτημα)

 «Ο Ζελένσκι έπλεξε το εγκώμιο του Ερντογάν. Η στάση του επιτήδειου ουδέτερου  δίνει πόντους στον τούρκο πρόεδρο»  συνεχίζει στη συνέντευξη ασυγκράτητος.

Εν ολίγοις, η ουδετερότητα μιας νατοϊκής δύναμης απέναντι στην ίδια τη νατοϊκή πολιτική δίνει πόντους, εκτιμά ο πρόεδρος – «ελπίδα».  Ταυτόχρονα καλεί να εκπληρώσουμε ως προφανείς τις νατοϊκές υποχρεώσεις «μας».

Αντιφάσκουσες πομφόλυγες δίχως τελειωμό.  

Δυο εβδομάδες πιο πριν, στις 20.2.2022, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος διατύπωνε στη Καθημερινή την άποψη πως ο αρχηγός του και φιλόδοξος κυβερνήτης της χώρας έχει δυο ελαττώματα: «Έχει μια ανασφάλεια που δεν δικαιολογείται. Και σε ένα πράγμα που είναι χειρότερος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι η επιλογή συμβούλων…».

Ανασφαλής λοιπόν και υποδεέστερος στην επιλογή συμβούλων!

Τον τελείωσε!

Ο πρώτος τη τάξη οικονομικός πολιτικός του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ίδιος δε ο Τσακαλώτος αυτοχαρακτηρίζεται: «…όταν έχεις πάει σε ένα σχολείο που ιδρύθηκε το 1500, σε ένα κολλέγιο της Οξφόρδης (Queens College Oxford) που ιδρύθηκε to 1341, δεν έχεις ανασφάλεια. Έχεις μια αστική αυτοπεποίθηση.»

Ρε το παλληκάρι, ρε τι κριτήριο για την αυτοπεποίθηση!

Πάει ο Τσε, πάει ο στρατηγός Γκαπ, πάει ο Άρης, πάει ο λιμενεργάτης  ή ο τσαγκάρης γραμματέας του ΚΚΕ, πάνε οι στρατιές των  ηγετών – επαναστατών, τους έλειπε το Queens College Oxford ή κάτι ανάλογο, τους έλλειπε η αυτοπεποίθηση (η αστική έστω).

«Ο όρος «αστική αυτοπεποίθηση» που χρησιμοποίησε ο. Τσακαλώτος είναι αδόκιμος. Η αυτοπεποίθηση δεν έχει ταξικό πρόσημο, τον διορθώνει την άλλη μέρα η Καθημερινή.

Γιατί και η παιδεία εξακολουθεί να έχει διαταξική στρωμάτωση.

Θα μπορούσε όμως ο κ. Τσακαλώτος, συμβουλεύει – νουθετεί η ναυαρχίδα της αστικής πολιτικής, να συμβάλει, στο μέτρο των δυνάμεών του, προκειμένου η παιδεία στην Ελλάδα να προσεγγίσει, έστω κατά τι, τις σχολές από τις οποίες αυτός αποφοίτησε στο Ηνωμένο Βασίλειο».

Τσίπρας, Τσακαλώτος, λοιπόν.

 Φοβερό δίδυμο.

 Αξίες πολιτικές σε μια εποχή που οι αξίες έχουν λείψει, ο αναστεναγμός του αδύνατου, το καταφύγιο του φτωχού.

Εντωμεταξύ ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ  θα βρίσκεται με την οικογένειά του το Σαββατοκύριακο 5-6 Μάρτη στην Κωνσταντινούπολη, όπου θα συναντήσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο ανταποκρινόμενος σε πρόσκλησή του.

Επίσκεψη συνέχεια των από χρόνια αρχομένων επισκέψεων πότε στον παγκόσμιο τραπεζίτη της Μπανκα ντε Σπίριτο, στον Πάπα, και πότε στον  Τραμπ.

Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι συζήτησε και γιατί κλήθηκε τότε από τον Πάπα (ο οποίος να σημειωθεί συναντά τρεις – τέσσερεις ηγέτες το χρόνο).

Ούτε μάθαμε την ουσία των συμφωνηθέντων με τον Τραμπ.

Διπλωματία της διαφάνειας όχι των κεκλεισμένων  θυρών μάγκα μου.

Μάθαμε όμως τη γνώμη του «νέου και ελπιδοφόρου» πολιτικού για τον ίδιο τον αμερικανό ολιγάρχη.

«Στον λευκό οίκο που συναντήθηκα με τον Τραμπ ήμουν πρωθυπουργός, όχι αριστερός ηγέτης. Είχα υποχρέωση να υπερασπιστώ το εθνικό μας συμφέρον και την εθνική μας γραμμή.

Δεν είπα ανήκουμε και στη Δύση και στην Ανατολή. Είπα ότι είμαστε και Δύση και Ανατολή…» λέει στη συνέντευξη

Φυσικά κρύβει λόγια και αλλάζει νοήματα:

«Διαπίστωσα, έλεγε στην κοινή συνέντευξη με τον Τραμπ τον Οκτώβρη του 17, από τη συνάντηση με τον Πρόεδρο, ότι η προσέγγισή του στα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική, ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό.(!!!!)

Και λίγο αργότερα: «Μην ξεχνάτε ότι οι αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Είναι μία από τη βασική αξία (sic) που διατρέχει την αμερικάνικη (sic) κουλτούρα και την αμερικάνικη (sic) παράδοση. Αυτών των αξιών συνεχιστής είναι ο σημερινός πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών» !!!!

Ο Τραμπ, που επιδιώκει την προς τα ακροδεξιά συνολική αναδιαμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ ( και όχι μόνο) συνεχιστής των ιδανικών της αρχαίας ελληνικής Δημοκρατίας!

Ουδείς πρωθυπουργός χώρας ή πολιτικός ηγέτης τόλμησε να εκφέρει ένα τέτοιο εγκώμιο στον Τραμπ.

Ποιος τον ανάγκασε; Γιατί τόπε;.

Στο κείμενο τον αδίκησα.

Τον αδίκησα σε ό,τι αφορά τη φτώχεια.

Αναφέρθηκε είναι αλήθεια.

Αναφέρθηκε και είπε: «εάν δεν στηριχθούν τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις, τότε θα υπάρξει κοινωνική κρίση και έκρηξη. “Βρισκόμαστε σε οριακή κατάσταση ήδη”, τόνισε χαρακτηριστικά. 

Ώστε για αυτό, για να αποφύγουμε την κοινωνική έκρηξη για να μη διαρραγεί η κοινωνική συνοχή να παρθούν έγκαιρα μέτρα.

Χέστηκα, μου είπε ο Λάμπης, ο άνεργος μουσικός του ισογείου που φλερτάρει από καιρό με την ακροδεξιά υπογραμμίζοντας μου έτσι άλλη μια φορά την ανάγκη να δούμε εμείς εμάς , εμείς τον εαυτό μας, η Αριστερά την ένωση της με το σκοπό ύπαρξη της, την υπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων.

Αλλά αυτό παραμένει επιδίωξη.

Πηγή: Αλέκος Αναγνωστάκης – Kommon

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *