Οι απλές γραμμές είναι οι καλύτερες. Όχι γιατί είναι ντε και καλά απλοϊκές. Πίσω τους μπορεί να κρύβονται σύνθετες και βαθυστόχαστες στρατηγικές. Αλλά έχουν το πλεονέκτημα να είναι πιο εύληπτες. Και αυτό είναι σημαντικό προσόν. Ευτυχής συγκυρία να συμμερίζεται κανείς μια τέτοια γραμμή.
- Για τη Γαλλία σήμερα, μπορεί να πει κάποιος: “ψήφο στον Μακρόν για να μη βγει η Λεπέν”. Μπορεί επίσης να πει: “ούτε Μακρόν ούτε Λεπέν”. Και οι δύο γραμμές έχουν σκεπτικό πίσω τους. Και έχουν το προνόμιο να είναι καθαρές. Σημαίνουν μια καθαρή εκλογική στάση. Δυστυχής συγκυρία για μένα να μην τις συμμερίζομαι.
2. Το καθεστώς Μακρόν είναι προπαρασκευαστικό του καθεστώτος Λεπέν. Πέντε ή δέκα χρόνια στην πολιτική είναι ένα πέταγμα του ματιού της Ιστορίας. Το ακραίο κέντρο στρώνει τον δρόμο στον φασισμό. Το 2017, ο Μακρόν διέλυσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Αφού ρούφηξε ό,τι μπόρεσε από την Κεντροαριστερά, κινήθηκε στη συνέχεια προς τα δεξιά: θεσμοποιώντας τον αυταρχισμό και τσακίζοντας τα Κίτρινα Γιλέκα, νομιμοποιώντας τον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία και εξωθώντας έτσι τη δεξιά ακόμα πιο δεξιά. Το 2022, ο Μακρόν διέλυσε το Γκωλικό κόμμα των Ρεπουμπλικάνων. Το ακροκεντρώο γκρουπούσκουλο των τραπεζιτών κατεδάφισε, έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια, το γαλλικό κομματικό σύστημα που άντεξε κρίσεις, πολέμους και επαναστάσεις. Στα συντρίμια του κομματικού συστήματος, αναδύεται πλέον η πιθανότητα να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία το κόμμα των Λεπέν. Απέχουμε πλέον ελάχιστα από αυτή την προοπτική.
3. Το κόμμα των Λεπέν δεν έχει αλλάξει στον πυρήνα του. Δεν είναι θέμα μεζούρας ή “φασιστόμετρου”, αλλά θέμα αρχιτεκτονικής του πολιτικού συστήματος και οικοδόμησης αυτοτελούς ακροδεξιού κόμματος στα δεξιά της θεσμικής δεξιάς. Η Λεπέν μπορεί να σουλούπωσε το κόμμα του πατέρα της και να μεταμφίεσε τις πιο απεχθείς όψεις του. Ωστόσο, η άνοδός της στην εξουσία θα συνιστά μια ποιοτική διαφορά, μια τομή στην αυταρχικοποίηση της γαλλικής πολιτικής σκηνής. Η Λεπέν υπόσχεται θεσμική γκετοποίηση των μουσουλμάνων (που είναι ήδη πολίτες δεύτερης κατηγορίας) με την πλήρη απαγόρευση της μαντήλας στον δημόσιο χώρο και βέβαια λυμένα χέρια στην αστυνομία. Οι φασιστικές συμμορίες, που βρίσκονται πέριξ του κόμματός της, συνδεδεμένες με χίλια νήματα, θα αξιοποιήσουν τυχόν νίκη της. Οι δολοφόνοι του Κλεμάν Μερίκ ακονίζουν τα μαχαίρια τους.
4. Είναι τόσο απαίσια η κληρονομιά του Μακρόν που υπάρχουν σήμερα ακόμα και αριστεροί που αδιαφορούν για μια νίκη της Λεπέν. Κάποιοι λίγοι, μάλιστα, υπονοούν ότι την εύχονται κιόλας: “Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση” δεν έλεγαν παλιά; Πρόκειται για επικίνδυνη σκέψη. Ο λεπενισμός αποτελεί υπαρξιακό εχθρό του εργατικού κινήματος και των οργανώσεών του. Ο Μακρόν δεν μπορεί να αποσαρθρώσει το εργατικό κίνημα και τις οργανώσεις του με τον τρόπο που θα το κάνει η Λεπέν. Το περισσότερο που μπορεί να κάνει είναι να ελέγξει τις παλιές ηγεσίες του. Η Λεπέν είναι δηλητήριο που φτάνει βαθιά στις εργατικές και λαϊκές γειτονιές, τις οποίες στοχοποιεί. Τυχόν νίκη της Λεπέν θα αποτελέσει μερική επίλυση της κρίσης ηγεμονίας που μαστίζει την γαλλική αστική τάξη. Η επιβολή μέτρων εθνικής προτίμησης, σε συνδυασμό με το modus vivendi που θα βρει η Λεπέν με τα αφεντικά και την ΕΕ (συμφωνία που θα ακολουθήσει τους ολιγοήμερους κλαυθμούς και οδυρμούς για το θεαθήναι), θα κλειδώσει πολιτικά οπισθοδρομικά λαϊκά στρώματα σε μια εθνικιστική στρατηγική.
5. Παρέκβαση: Αυτό που παρακολουθούμε σήμερα στην Ευρώπη και τον κόσμο δεν είναι αρχαϊσμοί. Ο Πούτιν δεν ειναι σοβιετικό υπόλειμμα ούτε ο Ζελένσκι υπόλειμμα του Μπαντέρα. Παρακολουθούμε την κατάληξη μιας τριακονταετούς επαγγελίας ότι η αγορά θα “λύσει” τα πολιτικά ζητήματα. Στην πραγματικότητα, οι κοινωνικές ανισότητες που γεννήθηκαν από τις πολιτικές της αγοράς διαβρώνουν τα πολιτικά συστήματα και προσφέρουν σε κομμάτια του πολιτικού προσωπικού την ευκαιρία να επανανομιμοποιηθούν μέσα από την επένδυση στο έθνος. Αντί για κοινωνικό κράτος, η εθνική σημαία. Αντί για κοινωνικό συμβόλαιο, η ράτσα. Έτσι γεννήθηκαν οι Όρμπαν και οι Κατσίνσκι, έτσι οι Πούτιν και οι Ζελένσκι. Η διαδικασία αυτή έρχεται πλέον όλο και πιο κοντά στο κέντρο της Ευρώπης. Η νίκη της Λεπέν θα συνιστά συμπύκνωση και επιτάχυνση αυτης της καρκινικής διαδικασίας. Στο τέλος της, υπάρχει ένας νέος, μεγάλος πόλεμος, που στα σύνορα της Ευρώπης έχει ήδη ξεκινήσει.
6. Το ψηφοδέλτιο του Μελανσόν κατόρθωσε στον πρώτο γύρο των εκλογών να συσπειρώσει τον κόσμο της αριστεράς και των λαϊκών στρωμάτων στις πόλεις και στη νεολαία. Δεν είναι μια πολιτική πρόταση ανεξάρτητη από το κράτος, τα προβλήματα του Μελανσόν είναι γνωστά. Απέδειξε ωστόσο τις δυνατότητες, χτύπησε τη φλέβα κάτω από το κυρίαρχο ψευτοδίπολο. Για να μπορέσει όμως να συγκροτηθεί κάτι από αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα, η αριστερά δεν μπορεί να υπεκφύγει το δύσκολο δίλημμα του δεύτερου γύρου. Το δίλημμα αυτό δεν είναι το τι ψηφοδέλτιο θα ρίξουν οι οργανωμένοι αριστεροί στην κάλπη. Το ανά τετραετία κάλεσμα “κλείστε τη μύτη σας και ψηφίστε” έφερε τη Λεπέν στα πρόθυρα της εξουσίας. Μιλάμε για μια πολιτική μάχη υπεράσπισης της αυτοτελούς πολιτικής έκφρασης της αριστεράς και εξασφάλισης τής καλύτερης δυνατής θέσης για μετά τον δεύτερο γύρο.
7. Η αριστερά πρέπει να εξασφαλίσει ότι κανένας άνθρωπος της επιρροής της δεν θα ψηφίσει Λεπέν. Αυτή είναι η συμβολή της στον δεύτερο γύρο. Και αυτό σημαίνει αντιφασιστική εκστρατεία στις λαϊκές γειτονιές και τους δρόμους, ρούφηγμα του φασιστικού δηλητήριου από κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, μέχρι και τον τελευταίο. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αριστερά θα κάνει την εκλογική δουλειά του Μακρόν ούτε σημαίνει μετατροπή της σε πολιτική του ουρά. Όσο πιο ανεξάρτητη είναι η αριστερά, τόσο περισσότερο θα αναγκάσει τον Μακρόν να γλύψει τις θέσεις που έφτυνε για το συνταξιοδοτικό, αντί πχ να κάνει κέντρο της καμπάνιας του ότι “η Λεπέν είναι με τον Πούτιν” (φοβερή εκλογική στρατηγική αν σκεφτεί κανείς ότι περίπου 60% του γαλλικού σώματος “είναι με τον Πούτιν”). Το αν θα ηττηθεί η Λεπέν στον δεύτερο γύρο, με την αριστερά να έχει παίξει ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο, είναι το διακύβευμα. Αυτή τη γραμμή περιγράφουν με τις δηλώσεις τους τόσο ο Μελανσόν όσο και ο Πουτού του NPA, λέγοντας “Ούτε μία ψήφο στη Λεπέν”. Γι’ αυτό και δεν είπαν “Ψήφο στο Μακρόν” όπως είπε ο Ρουσέλ του ΚΚ Γαλλίας. Και γι’ αυτό βέβαια δεν είπαν “Ούτε Μακρόν ούτε Λεπέν”, όπως είπε η Lutte Ouvriere ή οι αυτόνομοι ή όπως ενστικτωδώς μπορεί να λέει η νεολαία αηδιασμένη από το πολιτικό σύστημα. Είναι μια ζόρικη γραμμή. Τη συμμερίζομαι, με όλες της τις δυσκολίες.
Όσο και αν ανησυχούμε, μην χάνουμε ποτέ την εμπιστοσύνη μας στη γαλλική εργατική τάξη και στο κίνημά της, στη δυνατότητά της να μας προσφέρει τις μεγαλύτερες λαϊκές εκρήξεις, που έχουν χτίσει μια πραγματική εθνική παράδοση αγώνων με ένα διεθνές πολιτικό και διανοητικό αποτύπωμα. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, η Γαλλία έχει αποδείξει ότι είναι η μητέρα των μεγάλων λαϊκών εκρήξεων και επαναστάσεων. Με αυτή την πίστη, ευχόμαστε στις συντρόφισσες και τους συντρόφους μας καλή επιτυχία στον αγώνα τους.
Αφήστε μια απάντηση