Με αφορμή τις πρόσφατες δολοφονίες τριών γυναικών

Τρεις ακόμα γυναίκες προστέθηκαν τα τελευταία 24ωρα στη ματωμένη λίστα αυτών που έχουν χάσει τη ζωή τους δολοφονημένες από τα χέρια συντρόφων ή πρώην συντρόφων τους. Στο Ρέθυμνο μια 56χρονη γυναίκα μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από τον σύζυγό της. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, αφορμή για τη βάναυση επίθεση στάθηκε το γεγονός ότι του ζήτησε να χωρίσουν. Στη Ζάκυνθο μια 41χρονη γυναίκα έπεσε νεκρή από τα χέρια του εν διαστάσει συζύγου της. Λίγη ώρα πριν είχε καταθέσει μια ακόμα μήνυση, καθώς ο τελευταίος είχε εκ νέου βιαιοπραγήσει σε βάρος της. Στο Περιστέρι ο θάνατος μιας 17χρονης κοπέλας αποδίδεται επίσης σε εγκληματική ενέργεια, για την οποία ως βασικός ύποπτος αναζητείται ο σύντροφός της.

Στο παραπάνω μελανό φόντο προβάλλει με έντονο τρόπο η ανάγκη να βαθύνει ο προβληματισμός γύρω από τα κοινωνικά αίτια του φαινομένου της ιδιαίτερης μορφής βίας, που ασκείται από τον άνδρα σε βάρος της γυναίκας, με την οποία στις περισσότερες περιπτώσεις συνδέεται ή συνδεόταν μέχρι πρότινος με διαπροσωπική, σεξουαλική ή οικογενειακή σχέση. Μέσα από την τραγική επικαιρότητα, αποτυπώνεται αναμφισβήτητα η ανάγκη να αυστηροποιηθεί το νομικό πλαίσιο όσον αφορά τους δράστες τέτοιων εγκλημάτων.

* * *

Τίποτα όμως δεν θα αλλάξει επί της ουσίας, χωρίς συγκεκριμένα μέτρα για την προστασία, την υποστήριξη, την ουσιαστική βοήθεια των γυναικών που βρίσκονται αντιμέτωπες με βίαιες, παθογόνες διαπροσωπικές και οικογενειακές σχέσεις. Μέτρα που καμιά από τις έως τώρα κυβερνήσεις δεν έχει «ακουμπήσει», ενώ βρίσκονται έξω και από την όποια συζήτηση γίνεται τώρα με αφορμή τις τελευταίες δολοφονίες.

Οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης εξαντλούνται στις χιλιοειπωμένες προτροπές στα θύματα να «σπάσουν τη σιωπή τους», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης εστιάζουν την προσοχή και τις πρωτοβουλίες τους αποκλειστικά στις αλλαγές στο Ποινικό Δίκαιο.

Ετσι, στα τέλη του Ιούλη, η υφυπουργός Εργασίας, Μ. Συρεγγέλα, διαβεβαίωνε ότι η κυβέρνηση δεν «κλείνει τα μάτια στη βία ούτε το καλοκαίρι». Στη γνωστή πεπατημένη, το υπουργείο αρκέστηκε να μοιράσει ξανά «συμβουλές» στις γυναίκες «να αναγνωρίζουν τα πρώιμα σημάδια μιας κακοποιητικής σχέσης», «να μιλούν και να καταγγέλλουν», ενώ σε χτεσινό δελτίο Τύπου έσπευσε να διαβεβαιώσει πως η κυβέρνηση αναγνωρίζει «την γυναικοκτονία ως την ειδεχθέστερη μορφή έμφυλης βίας». Από τη δική του πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ προανήγγειλε μετά το πρόσφατο μπαράζ δολοφονιών γυναικών την επανακατάθεση της τροπολογίας με την οποία ζητά τη νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία.

* * *

Η πραγματικότητα ωστόσο δείχνει ότι από τις θανατηφόρες επιπτώσεις της βίας δεν κατάφεραν να γλιτώσουν ούτε γυναίκες που είχαν απευθυνθεί στην αστυνομία, είχαν καταθέσει μηνύσεις και ασφαλιστικά μέτρα. Σε άλλες περιπτώσεις ο αγώνας τους «σκόνταψε» στην αστυνομική αδιαφορία ή αυθαιρεσία, στην υποστελέχωση των ιατροδικαστικών υπηρεσιών, στις μακροχρόνιες και κοστοβόρες νομικές διαδικασίες. Η έλλειψη επιστημονικής, νομικής, κοινωνικής και οικονομικής υποστήριξης από κρατικές δομές είναι αυτό που τους στέρησε την απαραίτητη βοήθεια και στήριξη.

Επιπλέον, οι όποιες αλλαγές στην ποινική νομοθεσία δεν αρκούν για την πρόληψη του φαινομένου, δεν αποτρέπουν από μόνες τους τους δράστες. Πολύ περισσότερο δεν εξασφαλίζουν την ολόπλευρη προστασία των γυναικών από τους παράγοντες που τις αφήνουν εκτεθειμένες στην ανασφάλεια και στη βία, όπως οι άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής, οι αντιδραστικές αντιλήψεις σε βάρος τους, όπως αποτυπώνονται στο θρησκευτικό δόγμα, στην κοινωνική συνήθεια και συμπεριφορά, στις διαπροσωπικές και οικογενειακές σχέσεις.

* * *

Το ΚΚΕ έχει καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις για την αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου. Παράλληλα όμως αναγνωρίζει πως καμία ποινική μεταχείριση των δραστών, όσο αυστηρή κι αν είναι, δεν αρκεί για να αντιπαλέψει τους οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες που δυσκολεύουν τις γυναίκες να ζουν χειραφετημένες οικονομικά, κοινωνικά, συναισθηματικά.

Η ολόπλευρη προστασία των γυναικών από την πολύμορφη βία απαιτεί ένα εκτεταμένο δίκτυο δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, όπως ξενώνων για κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους, συμβουλευτικών κέντρων, στελεχωμένων με ειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς εμπλοκή ΜΚΟ, με γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Απαιτεί να εξασφαλιστούν σύγχρονα κοινωνικά δικαιώματα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, στην αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κ.ά., ώστε καμία συντροφική – οικογενειακή σχέση να μετατρέπεται σε βαρίδι, φυλακή και απειλή για τη ζωή της γυναίκας.

Ευ. Χ.

Πηγή: Ριζοσπάστης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *