Ο βιασμός, οι αμβλώσεις και η Εκκλησία

Έκανε το σχετικό γύρο της αγανάχτησης η δήλωση του «αγίου» Δωδώνης περί τον βιασμό. Έβγαλε, για μια ακόμη φορά και με ένταση, το σκοτεινό μεσαίωνα της ελληνικής Εκκλησίας στο φως της δημοσιότητας. Το περιστατικό δεν είναι ούτε μεμονωμένο ούτε ακραίο, για τα δεδομένα της Εκκλησίας.

Στην περίπτωση του Δωδώνης μου φαίνεται ακόμα πιο αποκρουστικό το ότι μετά την κατακραυγή που ξεσήκωσε με τη δήλωση, έσπευσε να ευτελίσει και την άποψη και τον εαυτό του, όπως οι φτηνότεροι πολιτικάντηδες: δεν ήθελα να πω αυτό, παρερμνηνεύσατε τα λόγια μου, δεν με καταλάβατε, οι εχθροί παραμονεύουν να με συκοφαντήσουν! 

Φυσικά, η άποψή του δεν είναι η γενική άποψη της εκκλησιαστικής ιεραρχίας για το βιασμό, αν και αγγίζει πολλούς από τους ιεράρχες. Είναι όμως οι απόληξη της λογικής και κοινωνικής συμπεριφοράς της. Είναι η οξεία συνέπεια των υποδείξεων της Ιεράς Συνόδου προς τους παπάδες να κάνουν κηρύγματα κατά των αμβλώσεων. Είναι η συνέχεια όσων κωμικοτραγικών είδαμε την περίοδο, ιδιαίτερα την πρώτη, της καραντίνας του covid 19, όταν έλεγαν πως η μετάληψη δεν κολλάει και το στασίδι στη λειτουργία με τον διπλανό να βήχει είναι απρόσβλητο γιατί έχει ιερή προστασία. Είναι η συνείδηση της (πιο) σκοτεινής στροφής την εποχή του Χριστόδουλου.

Μια οπισθοχώρηση, που ενθαρρύνεται να εκδηλωθεί με αυτές τις ωμότητες, επειδή το κοινωνικό σώμα γενικώς δηλώνει μια κρίσιμη συντηρητικοποίηση.

Εξ άλλου στην ελληνορθόδοξη Εκκλησία δεν παρουσιάστηκε ποτέ ένα φωτισμένο και εκσυγχρονιστικό ρεύμα, όπως έγινε ας πούμε με τη θεολογία της απελευθέρωσης στη Λατινική Αμερική.

Ούτως ή άλλως η θρησκεία, οποιαδήποτε θρησκεία ή δόγμα, και η Εκκλησία που την υπηρετεί βρίσκονται σε διάσταση από καταβολής εκκλησιαστικού κόσμου.    

Η Εκκλησία έγινε ένα σύστημα εξουσίας και ως τέτοιο όχι μόνο απέβαλε μιας εξ αρχής (από τον Παύλο ακόμη) τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά της χριστιανικής διδασκαλίας περί ταπεινότητας, ισότητας και αδελφοσύνης, αλλά και εγκαθίδρυσε το σύστημα ιεραρχίας και επιβολής, τους αποκλεισμούς, το φόβο και την τιμωρία, την υποταγή και την πειθαρχία, τη στενότητα σκέψης (μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι) για να μη διαταράσσει το κατασκεύασμα!..

Είναι πολύ γλαφυρή και αποκαλυπτική η περιγραφή του Ντοστογιέφσκι στους Αδελφούς Καραμάζοφ, στο κεφάλαιο για τον μέγα ιεροεξεταστή, του τρόπου με τον οποίο ο Ισπανός ιεροεξεταστής φυλακίζει τον ελθόντα  Χριστό και τον βεβαιώνει πως δεν τον χρειάζονται πια, τη δουλειά την έχουν αναλάβει εκείνοι (η Εκκλησία) γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν με ελευθερία. Κι αν ο Ντοστογιέφκσι εστιάζει στον καθολικισμό, δεν παύει να μιλά για τη χριστιανική Εκκλησία ως σύνολο.

Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι η θρησκεία καθαυτή και η θρησκευτική πίστη. Το θέμα αυτό είναι πολύ μεγάλο, κοσμοθεωρητικό, και έχει να κάνει με την ανάγκη των ανθρώπων να επικοινωνήσουν με το ανώτερο, να κάνουν τον εαυτό τους καλύτερο ως μέρος του όλου, να ερμηνεύσουν τον γύρω και τον μέσα κόσμο, να παρηγορηθούν σε μια κοινωνία που τους βασανίζει κ.ο.κ. Η υπόθεση θρησκεία δεν μπορεί να συζητηθεί στην αφοριστική, ούτως ή άλλως, έκθεση των ιδεών και σκέψεων ενός άρθρου. Και θα ήταν φτηνή επίδειξη αν ταυτίζαμε τις απόψεις ενός μητροπολίτη, αλλά και τη συμπεριφορά της εκκλησιαστικής εξουσίας, με τις βαθύτερες επιταγές της θρησκείας. Κάθε πράγμα θέλει τη δική του αντιμετώπιση και τη δική του κριτική.

Εν προκειμένω όμως, με όχημα τη θρησκευτική πίστη μεταδίδονται οι ακροδεξιές, φυλετικές και εθνομηδενιστικές αντιλήψεις, και συνεπώς δεν είναι απλές συμπτώσεις οι συμπάθειες ιεραρχών προς τη Χρυσή Αυγή και άλλες ακροδεξιές ομάδες.

Το πιο μαύρο δεν είναι στα ράσα!

Πηγή: Θανάσης Σκαμνάκης – kommon

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *