Του Γιώργη Γιαννακέλλη
Ενα θέμα που διαχρονικά το καλύπτει το σκοτάδι, αφορά τα δημοσιογραφικά τρωκτικά των μυστικών κονδυλίων, τους δημοσιολόγους που βρίσκονται στα ¨πέι-ρολς¨ επιχειρηματιών, τους “λειτουργούς της ενημέρωσης” που ταυτόχρονα δουλεύουν και για λογαριασμό των μυστικών υπηρεσιών. Με αφορμή, λοιπόν την σημερινή σχετική αποκάλυψη του Documento, θα σας διηγηθώ κάποιες περιπτώσεις που γνωρίζω από πρώτο χέρι.
Να ξεκαθαρίσουμε αρχικά ότι αυτό είναι ένα πολύ επικίνδυνο θέμα και όσοι απ’ το δημοσιογραφικό σινάφι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις μόνο γενικόλογα έχουν αναφερθεί.
Ο Γ. Βότσης όταν παρίστανε τον αντιεξουσιαστή πριν καταντήσει κι αυτός μια καθεστωτική γραφίδα μέσα από τις σελίδες της Ελευθεροτυπίας έγραφε: «Στον μπαξέ της δημοσιογραφίας υπάρχουν (κι όχι πάντοτε ευδιάκριτα) τα… εύοσμα άνθη: Προκλητικά νεόπλουτοι αυλητρίδες πάσης εξουσίας, “βαποράκια” της κατευθυνόμενης πληροφόρησης, “παπαγαλάκια” των κερδοσκόπων, τρωκτικά των μυστικών κονδυλίων, πράκτορες και χαφιέδες…».
Ο δημοσιογράφος Κώστας Τσαρούχας δήλωνε δημοσίως ότι τουλάχιστον 40 δημοσιογράφοι είναι πράκτορες της ΚΥΠ/ΕΥΠ, έτσι γενικά κι αόριστα …
Λίγο πριν πεθάνει και σε ηλικία 90 (!) ετών, ένας ακέραιος δημοσιογράφος, αποκαλούμενος από πολλούς και σαν “πρύτανης της δημοσιογραφίας”, ο Χρήστος Πασαλάρης, είχε τέτοια διαύγεια που βρέθηκε αρθρογράφος και σύμβουλος έκδοσης στην εφημερίδα Realnews, του Χατζηνικολάου.
Τα κείμενα του (πρέπει να ήταν 2014 -15) είχαν εντυπωσιάσει ένα παιδάκι τότε, εκκολαπτόμενο δημοσιογράφο, και έχοντας διαβάσει το βιβλίο του “Οι βαρόνοι των media: χθεσινοί και σημερινοί”, τον είχε κάνει είδωλο. Εκανε τα αδύνατα δυνατά για να τον συναντήσει κάτι που τελικά έγινε. Κι αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές, σε σημείο που ο τότε γνωστός μου, -σήμερα αγνοώ την τύχη του- να μου λέει ότι έγιναν φίλοι με τον Πασαλάρη. Οπως μου είχε μεταφέρει, όταν κάποτε τον είχε ρωτήσει για τους δημοσιογράφους που δούλευαν για την ασφάλεια και σιτιζόταν από τα μυστικά κονδύλια είχε λάβει την απάντηση:
«Πέρασα 70 χρόνια στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι. Από τον παράνομο τύπο της Αντίστασης και αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη μέχρι διευθυντής στις μεγαλύτερες εφημερίδες της Ελλάδας. Αν γράψω ή πω όσα πραγματικά έζησα στα ΜΜΕ τότε “μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς” και αυτό θα δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα στο πολιτικό σύστημα. Και κάτι τέτοιο δεν πρέπει να γίνει».
Τα λόγια αυτά του Πασαλάρη μου τα μετέφερε ο συνομιλητής του και τα διατυπώνω από μνήμης. Ισως να μην είναι απόλυτα ακριβείς οι διατυπώσεις, αυτό ήταν το ουσιαστικό τους όμως περιεχόμενο.
Και πριν περάσουμε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και για να τεκμηριώσουμε ότι υπάρχουν δεκάδες δημοσιογράφοι που σιτίζονται από μυστικά κονδύλια να θυμίσουμε δυο κραυγαλέες περιπτώσεις που δεν αποδέχονται αμφισβήτησης.
Ηταν η περίοδος που υπουργός στο υπουργείο Εξωτερικών ήταν ο Αντώνης Σαμαράς και εκεί γινόταν το έλα να δεις με τα “μυστικά κονδύλια”, με πρώτους “πελάτες” γνωστούς δημοσιογράφους.
➤ Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ήταν το “φαγοπότι” που είχε στηθεί, που όταν τα “έσπασαν” Μητσοτάκης και Σαμαράς, ο πρώην πρωθυπουργός, γεννήτορας του Κυριάκου, κατέθετε στην ΕΣΗΕΑ: Στο ΥΠΕΞ «Υπήρχε ένα τσουβάλι με χαρτονομίσματα. Για την ακρίβεια, ήταν μια μαύρη νάιλον σακούλα, σαν αυτές που βάζουν τα σκουπίδια. Ήταν γεμάτη πεντοχίλιαρα. Από εκεί έπαιρναν χρήματα και τα μοίραζαν».
➤ Οι μπάτσοι της Σκότλαντ Γιαρντ που ήρθαν εδώ στην ιστορία της 17Ν έγραψαν μια έκθεση που την δημοσίευσε τα περιοδικό τους “Janes Intelligence Review”. Στην έκθεση τους, λοιπόν, οι Αγγλοι πράκτορες αναφέρουν: «δημοσιογράφοι που δουλεύουν σε ΜΜΕ λειτουργούν ταυτόχρονα και ως κρατικοί υπάλληλοι».
Οι παραπάνω όμως είναι χαφιέδες της πλάκας και ψιλικατζήδες …Το πολύ χρήμα από τα μυστικά κονδύλια, σύμφωνα με τις φήμες που κυκλοφορούν, έχει πέσει στον “τετραπέρατο” και τον “εργολάβο” δυο μακαρίτες εκδότες, που ήταν ταυτόχρονα και παραγωγοί τηλεοπτικών εκπομπών. Η βασική τους δουλειά όμως ήταν να εκτελούν αποστολές που τους ανάθετε η ΕΥΠ. Αλλά είπαμε: αυτές είναι φήμες και τις προσπερνάμε.
Κι εδώ να κάνουμε μια παρένθεση και να θυμηθούμε τι έγραφε ένας πρώην σύντροφος μας, τότε σπουδαστής σε ΙΕΚ δημοσιογραφίας με μέντορα μια πολύ παλιά καραβάνα των αστικών ΜΜΕ, που σήμερα έχει καταντήσει κι αυτός … ξέρετε … “η εποχή τα βάρη κι οι συνθήκες …”:
- Και εδώ είναι η ουσία του προβλήματος. Το ότι δηλαδή οι πάντες που έχουν θητεύσει για δεκαετίες στο δημοσιογραφικό επάγγελμα είναι γνώστες προσώπων και καταστάσεων, αλλά κανένας δεν λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Ολοι γνωρίζουν π.χ ποιος είναι ο εκδότης-δημοσιογράφος που έχει αποκτήσει βίλα σε νησί των Κυκλάδων, σιτιζόμενος πλουσιοπάροχα και για δεκαετίες απ’ τα μυστικά κονδύλια.
- Οι πάντες ξέρουν το πώς βρήκε το κεφάλαιο μεγαλοδημοσιογράφος να γίνει μέτοχος στον όμιλο ΜΜΕ του Αλαφούζου.
- Είναι κοινό μυστικό για τις τεράστιες καταθέσεις που έχουν στείλει … διακοπές σε εξωτικά νησιά για να “αράξουν” στις off shore τους, αρκετοί δημοσιογράφοι.
- Και οι πάντες γνωρίζουν ότι πηγή αυτών των ποσών κατά βάση είναι τα λεγόμενα “μυστικά κονδύλια”.
- Οχι δεν είναι ανεξήγητο γιατί ενώ για δεκαετίες και αφού έχουν αλλάξει αρκετοί πρωθυπουργοί (Κ. Μητσοτάκης, Α. Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Σαμαράς. Τσίπρας, Κυρ. Μητσοτάκης), όλοι οι αποδέκτες από τα μυστικά κονδύλια δεν κρεμάστηκαν ποτέ στα μανταλάκια και μια σχετική έρευνα που έγινε από την ΕΣΗΕΑ ήταν για το θεαθήναι.
- Ο λόγος απλώς. Οι αστικές κυβερνήσεις εναλλάσσονται. Οι δημοσιογράφοι όμως που επιδίδονται σε εκείνο το είδος της δημοσιογραφίας, που δεν είναι παρά «η τέχνη να κάνεις το λαό να πιστεύει αυτό που η κυβέρνηση θεωρεί σωστό», όπως έγραφε ο Γερμανός ποιητής και συγγραφέας Χάινριχ Φον Κλάιστ, είναι πάντα απαραίτητοι και δεν έχει σημασία το αφεντικό τους.
- Εδώ όμως για να τα λέμε όλα και να είμαστε δίκαιοι, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα στην αποκάλυψη των ονομάτων. Ενώ η δημοσιογραφική πιάτσα βοά για τον απότομο και εύκολο πλουτισμό κάποιων δημοσιολόγων, -είναι γνωστός ο τύπος του οποίου “ο Κοσκωτάς προίκισε την κόρη” του, καθώς και αυτός ο δημοσιογράφος που σε μια νύχτα ο Χριστοφοράκος τον έκανε εκδότη-, αλλά δεν υπάρχουν χειροπιαστά στοιχεία που να τα αποδεικνύουν αυτά, όπως και την εμπλοκή κάποιων άλλων με τα μυστικά κονδύλια.
Δημόσιες αναφορές για δημοσιογράφους – ασφαλίτες έχουν γίνει κατά καιρούς αρκετές. Κάποια απ’ αυτές που συζητήθηκαν αρκετά ήταν σε βάρος του αποτυχημένου εκδότη ενός περιοδικού, του ¨Ρεσάλτο”, -ο οποίος μάλιστα υπήρξε και υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ, του Θύμιου Παπανικολάου. Πρώην συνεργάτης του τον κατηγόρησε δημόσια σαν συνεργάτη της ασφάλειας την εποχή της χούντας,
Αυτός επίσης που έχει καταγγελθεί δημόσια σαν δημοσιογράφος ασφαλίτης είναι και ο δημιουργός της ιστοσελίδας που υποστηρίζει την Ν.Δ., antinews, μακαρίτης πια, Βασίλης Ζήσης.
Ο Δ. Ρίζος έχει γράψει γι’ αυτόν άρθρα στα οποία τον λούζει με όλα τα «κοσμητικά» που διαθέτει η δημοσιογραφική πιάτσα: ρουφιάνος της ΚΥΠ, πρακτορίσκος της CIA, πλαστογράφος, άνθρωπος για όλες τις βρόμικες δουλειές κ.λπ. («Αδέσμευτος», 12.12.1994)».
Στα δικαστήρια κατέληξε και η υπόθεση του δημοσιογράφου Γ. Μασαβέτα όταν ο πρώην γενικός διευθυντής του ΟΤΕ Θεοφ. Τόμπρας, τον είχε κατηγορήσει σαν πράκτορα της ΚΥΠ με το ψευδώνυμο “Ναζωραίος”. Τελικά δεν μπόρεσαν να επαληθευτούν αυτοί οι ισχυρισμοί και ο εκδότης της “Αυριανής” καταδικάστηκε που τους αναδημοσίευσε.
Και φυσικά δεν ήταν οι μοναδικές περιπτώσεις, Η παρακάτω ερώτηση που έχει τεθεί στον Χρυσοχοϊδη, προέρχεται από την ομογενειακή εφημερίδα της Αμερικής «Καλάμι» και είναι φανερό ποιον σημερινό “έγκυρο” μεγαλοδημοσιογράφο φωτογραφίζει.
Αυτές είναι κάποιες απ’ τις περιπτώσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Ειδικά την περίοδο που ήταν διοικητής της ΕΥΠ ο Ι. Κοραντής είχε “ανθίσει” το είδος του “ενοικιαζόμενου δημοσιογράφου-ασφαλίτη”. Ατόμων δηλαδή τα οποία χωρίς να έχουν οργανική σχέση με την ΕΥΠ αναλάμβαναν “ειδικές αποστολές”, με το αζημίωτο φυσικά. (Για την θητεία αυτού του τύπου στην ΕΥΠ, θα επεξεργαστούμε τον τρόπο να κάνουμε μια αναλυτική ανάρτηση γιατί παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον).
Η πιο καραμπινάτη περίπτωση πατενταρισμένου χαφιέ – προβοκάτορα που εμφανίζεται, είναι αυτή του δημοσιογράφου Ντάνου Κρυστάλη. Είναι πολύ γνωστή και δεν χρειάζεται να γράψουμε περισσότερα.
Πάμε τώρα να σας διηγηθώ και κάποιες άλλες περιπτώσεις.
Πρέπει να ήταν εποχή 1991-92. Πασίγνωστος δημοσιογράφος, σήμερα, και τότε άσημος δημοσιογραφίσκος, έκανε κάθε βράδυ υπέρογκους λογαριασμούς σε κέντρο διασκέδασης της παραλιακής γιατί ήταν καψούρης με ωραία αοιδό. Είχε μάλιστα γίνει καθημερινό θέμα στα δημοσιογραφικά πηγαδάκια.
Γούστο του και καπέλο του θα πείτε, μόνο που το πρόβλημα ήταν ότι τον νταλγκά του τον πλήρωνε ο ελληνικός λαός, με τα λεφτά που έπαιρνε ο σημερινός μεγαλοδημοσιογράφος από τα λεγόμενα “μυστικά κονδύλια”. Οι φήμες που κυκλοφορούσαν τότε ανέφεραν ότι ο υπουργός δημόσιας τάξης Θεόδωρος Αναγνωστόπουλος, της Ν.Δ. για άγνωστο λόγο, του είχε αναθέσει την διαχείριση του ποσού των απόρρητων δαπανών του υπουργείου του. Πιθανόν ελάχιστοι να γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβαινε, αλλά ο τύπος ήταν η προσωποποίηση του άσματος “τα ποτά τα ξενύχτια κι οι γυναίκες” …. Σήμερα πάντως είναι σούπερ κυριλέ και σοβαρός δημοσιογράφος. Είναι και η ηλικία, η οικογένεια που δημιούργησε, το όνομα που έχτισε στην πιάτσα ….
Πάμε τώρα και σε μια πιο σοβαρή ιστορία.
Ηταν τέλη Μάρτη του 1995 όταν είχε προκύψει μια σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ της Ε.Ο 17 Νοέμβρη και του διευθυντή της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» Σ. Φυντανίδη.
Αφορμή ήταν ο τρόπος που παρουσίασε αυτό το έντυπο την επίθεση που είχε κάνει, η 17Ν με δύο ρουκέτες στις εγκαταστάσεις του MEGA στην Παιανία.
Εγραφε τότε μεταξύ άλλων σε προκήρυξη της η 17 Ν: “Η «Ελευθεροτυπία» είναι η μόνη εφημερίδα όπου στα τελευταία χρόνια αποκαλύφθηκε με ντοκουμέντα ότι τρεις δημοσιογράφοι — εκ των οποίων οι δύο από τους σημαντικότερους συντάκτες της, ήταν πράκτορες της ασφάλειας και υποχρεώθηκαν ν’ αποχωρήσουν”.
Μετά απ’ αυτό ο Φυντανίδης έκανε γαργάρα με ταβανόπροκές, αυτή την σοβαρότατη καταγγελία, γεγονός που αποδεικνύει την βασιμότητα των ισχυρισμών της 17Ν.
(Είναι μια άλλη ιστορία το πώς κατόρθωνε η επαναστατική οργάνωση να συλλέγει τέτοιες πληροφορίες).
Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό το απόσπασμα από το κείμενο της 17Ν και το είχε συγκρατήσει.
Μετά από αρκετά χρόνια, όταν βρεθήκαμε παρέα με τον Δημήτρη Κουφοντίνα στο σπίτι του, -σε μια από τις τελευταίες άδειες που είχε πάρει από την φυλακή-, πάνω σε μια χαλαρή θεωρητική κουβέντα, όπως αυτές που γίνονται σε φιλικές παρέες με κρασάκι και τα σχετικά, η συζήτηση ήρθε πάνω στο θέμα: δημοσιογράφοι – χαφιέδες. Ανέφερα, λοιπόν, στον Δημήτρη, το συγκεκριμένο απόσπασμα από την προκήρυξη της οργάνωσής του και του ζήτησα να μου πει τα ονόματα.
Οντως μου είπε τα τρία αυτά ονόματα των δημοσιογράφων που ταυτόχρονα ήταν και έμμισθοι χαφιέδες της ασφάλειας.
Θυμάμαι ότι το όνομα ενός δημοσιογράφου απ’ αυτούς με αιφνιδίασε και μου προκάλεσε μεγάλη αίσθηση. Φυσικά δεν μπορώ να μεταφέρω προσωπικούς διαλόγους.
Ασυναίσθητα τώρα το μυαλό μου γυρνάει δυο δεκαετίες πίσω, Στο 2002, στο αποκορύφωμα της τρομοϋστερίας και της ολονύχτιες συζητήσεις που κάναμε σε ένα “κουτούκι” που διατηρούσε στου Ψυρρή, ένα «διαμάντι» του επαναστατικού κινήματος, μια απ’ τις πιο δυναμικές συντρόφισσες που έχω γνωρίσει, η Λένα Νικητοπούλου. Η συντρόφισσα αυτή, ήταν η ψυχή στις «Κινήσεις Αλληλεγγύης στους Πολιτικούς Κρατουμένους», μιας συλλογικότητας που στάθηκε δίπλα στους φυλακισμένους της 17Ν. Και εννοώ, πιο συγκεκριμένα στις συζητήσεις που κάναμε για αρκετούς δημοσιογράφους – χαφιέδες της ασφάλειας. Το πρόβλημα είναι ότι οι υπόνοιες και τα λογικά συμπεράσματα δεν αρκούν για να βγεις δημόσια και να αποκαλέσεις κάποιον δημοσιογράφο όργανο των μυστικών υπηρεσιών …
Αφήστε μια απάντηση