Της Αλέκας Ζορμπαλά
Αισθάνομαι μια οργή ταυτόχρονα με ντροπή, την ώρα που γειτονικές μας χώρες, Τουρκία, Συρία, θρηνούν εκατοντάδες θύματα μέχρι στιγμής από τον σεισμό, εμείς εδώ σε αυτή τη χώρα, με το κράτος παρωδία, να έχουμε πνίγει με 10 πόντους χιόνι, να έχουν κλείσει σχολεία, δικαστήρια, μαγαζιά, το 112 να βαράει συνέχεια, έτσι για την πλάκα τους, να κλείνουν συνεχώς οι κεντρικοί δρόμοι (Αττική Οδός, Εθνική Οδός) και έξω, ειλικρινά, να βγαίνει και ήλιος με δόντια..
Εχθές, γυρνώντας από Καρδίτσα, εκατοντάδες αυτοκίνητα, μείναμε αποκλεισμένοι στην Εθνική Οδό στο ύψος της Θήβας, για δύο ώρες, ενώ απλά έπεφτε χιόνι, και ο δρόμος ήταν βατός, χωρίς να έχει συμβεί ατύχημα, χωρίς να κυκλοφορούν νταλίκες.
Και θυμάμαι, μικρή, μαθήτρια γυμνασίου, να ανηφορίζω την Φωκίωνος Νέγρη και την Βελβενδού, με πολύ περισσότερο χιόνι από σήμερα και να κάνουμε κανονικότατα σχολείο.
Δεν λέω, ότι “ήταν καλύτερα τα χρόνια εκείνα τα παλιά”, αλλά, σίγουρα, δεν παρέλυε μια χώρα, δεν τρομοκρατούνταν συνειδητά οι άνθρωποί της από μια κυβέρνηση και ένα επιτελικό κράτος, που αφήνει τις φωτιές να σβήνουν μόνες τους και αντιμετωπίζει έναν χιονιά (τόσο συμβατό με τον Φλεβάρη) με το να βάζει τους ανθρώπους και κάθε μορφής δραστηριότητας στον πάγο.
Δεν είναι κανένα χιόνι, καμία Μπάρμπαρα, το πρόβλημά μας.
Ένα ανίκανο κράτος είναι, μια κυβέρνηση “αρίστων” με μια επιτυχημένη επικοινωνιακή διαχείριση, μέσω των πετσωμένων ΜΜΕ, που προσπαθεί να μας πείσει για το πόσο ευάλωτοι είμαστε εμείς και πόσο αυτή μας φροντίζει, ως στοργικός πατερούλης.
Με το 112…
- φωτό από τον χθεσινό πολύωρο αποκλεισμό μας στην Εθνική, ενώ, απλά, χιόνιζε..
Αφήστε μια απάντηση