Γράφει ο Βελισσάριος Κοσσυβάκης
Η NEW STAR διοργανώνει προς τιμήν της 8ης Μαρτίου – Παγκόσμιας ημέρας της Γυναίκας Κινηματογραφικό αφιέρωμα από 6 έως 15 Μαρτίου, προβάλλοντας 12 ταινίες, προς τιμήν 12 Μοναδικών Γυναικών Επαναστάτριες.
Αξιοσημείωτες
Εμβληματικές
Πνευματώδεις Σπουδαίες
Αντισυμβατικές
Τεράστια επιρροή στην εποχή τουςΟι 12 Αγωνίστριες του αφιερώματος για τα Δικαιώματα των Γυναικών και οι ταινίες προς τιμήν τους:
Κάθλιν Νιλ Κλέβερ,
«The Black Power Mixtape, 1967-1975» (2011), 94′
Ναντέζντα Κρούπσκαγια,
«Nadezhda», (1973), 97
‘Κωνσταντία Mαρκιέβιτς,
«The Irish Revolution» (2019), 99′
Σόφι Σολ,
«Sophie Scholl – The Final Days / Sophie Scholl – Die letzten Tage» (2005), 120′
Σίλια Σάντσες,
Short Documentary, 27′
Βίλμα Εσπίν Γιγιόις,
Documentary, 103′
Ντολόρες Ιμπάρρουρι,
«The Spanish Earth / Η γη της Ισπανίας» (1937) 52′
Κλάρα Τσέτκιν,
Short Documentary
Άντζελα Ντέιβις,
«Free Angela and All Political Prisoners / Ελευθερία στην Άντζελα και στους άλλους πολιτικούς κρατούμενους» (2012), 102′
Λέιλα Χάλεντ,
«Leila Khaled The Orange Tree (documentary)», 51′
Ρόζα Λούξεμπουργκ,
«Rosa Luxemburg/ Ρόζα Λούξεμπουργκ» (1986), 120′
Όλγα Μπενάριο,
«Olga/ Όλγα» (2004), 141′
Flickr Φωτογραφίες Αφιερώματος –
8 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ-
12 ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ:
Κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Το 1908 παρέλασαν 15.000 γυναίκες στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου
. Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα». Το ψωμί ως σύμβολο της οικονομικής ασφάλειας και τα τριαντάφυλλα ως σύμβολο της καλύτερης ποιότητας ζωής.
Η αστυνομία επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των λευκοντυμένων γυναικών, όμως το εργατικό κίνημα είχε ήδη γεννηθεί. Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους.
Η πρώτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Η Κλάρα Τσέτκιν, μια από τις μεγαλύτερες γυναικείες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου εργατικού επαναστατικού κινήματος, πρότεινε στη Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών να εορτάζεται κάθε χρόνο αυτή η μέρα ως επέτειος για την ηρωική θυσία των απεργών εργατριών γυναικών.
Οι Μαρξ και Ένγκελς και στη συνέχεια ο Λένιν απέδειξαν ότι η απελευθέρωση της γυναίκας από την ταξική εκμετάλλευση και τη διπλή καταπίεση, η πραγματική ισοτιμία της με τον άντρα μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Στις 8 Μαρτίου γιορτάζουμε το θάρρος και την αποφασιστικότητα των γυναικών
Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης οι γυναίκες του Παρισιού ζητούσαν «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» στις Βερσαλίες. Η γιορτή ουσιαστικά αφορά στους αγώνες συνηθισμένων γυναικών, που με το θάρρος και την αποφασιστικότητα τους έγραψαν ιστορία.
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η φεμινίστρια Alexandra Kollontai έπεισε τον Λένιν να επισημοποιήσει τη γιορτή στη Σοβιετική Ένωση.
Ωστόσο, περιστατικά που σημειώνονται με αφορμή τον εορτασμό της Ημέρας τη Γυναίκας, αποδεικνύουν την ανάγκη προβολής και τίμησης, αν μην τι άλλο, των αγώνων των γυναικών.Η ημερομηνία αυτή είναι καθοριστική για την πορεία του γυναικείου κινήματος ως αναπόσπαστου τμήματος του γενικότερου εργατικού, του επαναστατικού κινήματος.
Οι γυναίκες δε συνιστούν ούτε τάξη, ούτε ένα ενιαίο στρώμα. Αυτές που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από τη ριζική λύση του προβλήματος είναι οι γυναίκες που ανήκουν στην εργατική τάξη, την τάξη που θα απελευθερώσει την κοινωνία από κάθε μορφής εκμετάλλευση, σε κοινή δράση με εκείνους τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες που, λόγω της θέσης τους στην εκμεταλλευτική κοινωνία, η προοπτική τους είναι δεμένη με τον σοσιαλισμό. Η νίκη της αντεπανάστασης χειροτέρευσε τους όρους της πάλης των γυναικών και χρησιμοποιείται από τα αστικά κόμματα και τον οπορτουνισμό για την υποταγή στο σύστημα.
Το γυναικείο ζήτημα ως ιστορικό κοινωνικό φαινόμενο είναι ένα σύμπλεγμα οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών ανισοτιμιών και διακρίσεων που εκδηλώνονται σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, συμπεριλαμβανομένων και των σχέσεων των δυο φύλων και πηγάζει από τις ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης. Μπήκε στην πραγματική κοίτη του, από τους ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού – κομμουνισμού, Μαρξ και Ενγκελς, που ανέδειξαν την ταξική φύση του, την αντανάκλασή του στο εποικοδόμημα, νομικό, πολιτικό, ιδεολογικό, πολιτιστικό κάθε εκμεταλλευτικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού και τις προϋποθέσεις για τη λύση του.
«Η σοβιετική εξουσία και η θέση της γυναίκας»
«Δεν μπορεί να υπάρχει, δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει πραγματική “ελευθερία”, ωσότου δε λυτρωθεί η γυναίκα από τα προνόμια που ο νόμος παραχωρεί στον άντρα, δε λυτρωθεί ο εργάτης από το ζυγό του κεφαλαίου, δε λυτρωθεί ο εργαζόμενος αγρότης από το ζυγό του καπιταλιστή, του τσιφλικά, του εμπόρου».
Λένιν, Νοέμβρης του 1919
«Το ότι η εργαζόμενη γυναίκα έχει ανάγκη, λόγω των ειδικών φυσιολογικών λειτουργιών της, από ιδιαίτερη υποστήριξη στον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, είναι για μένα ολοκάθαρο. Οι περισσότεροι από τους Αγγλους, που υποστηρίζουν το τυπικό δικαίωμα των γυναικών να υποβάλλονται από τους καπιταλιστές στην ίδια εκμετάλλευση με τους άντρες, ενδιαφέρονται στην ουσία, άμεσα είτε έμμεσα, για την καπιταλιστική εκμετάλλευση των εργαζομένων και των δύο φύλων. Ομολογώ ότι μ’ ενδιαφέρει πιο πολύ η υγεία της επερχόμενης γενιάς απ’ ό,τι η απόλυτη τυπική ισότητα των δύο φύλων…».
Ένγκελς, 1885
Ο Λένιν στις συνομιλίες του με την Κλάρα Τσέτκιν, βάζοντας το ζήτημα στην ταξική του διάσταση, υποστήριζε:
«Όσο εξακολουθεί να υπάρχει ο καπιταλισμός … οι εργαζόμενες γυναίκες είναι υποχρεωμένες να σκύβουν κάτω από διπλό ζυγό, η μοίρα τους θα είναι να αδικούνται, να καταπιέζονται. […] Γι’ αυτό η πραγματοποίηση του κομμουνισμού είναι αδύνατη, αν δε συνεργαστούν στην αλλαγή της κοινωνίας και τα εκατομμύρια των εργαζόμενων γυναικών συνειδητά και αποφασιστικά». […] «Οι γυναικείες μάζες πρέπει να γίνουν δικές μας, κι αν θα ήτανε ακόμα δεμένες με αλυσίδες απ’ τον ουρανό, υποστήριξα την ιδέα του Λένιν. Εδώ στο κέντρο της επανάστασης με την κοχλάζουσα ζωή της, με το γοργό και δυνατό χτύπο της καρδιάς, μου γεννήθηκε το σχέδιο μιας μεγάλης διεθνούς εκδήλωσης των εργαζόμενων γυναικείων μαζών. Ιδιαίτερα με σπρώξανε σ’ αυτό οι μεγάλες σας εξωκομματικές γυναικείες συνδιασκέψεις και τα συνέδρια. Θα έπρεπε να δοκιμάζαμε να τις μετατρέψουμε από εθνικές σε διεθνείς. Είναι αναμφισβήτητο ότι ο παγκόσμιος πόλεμος και οι συνέπειές του συντάραξαν βαθιά τις πλατύτατες γυναικείες μάζες των διαφόρων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων. Δημιουργήθηκε μέσα τους ένας αναβρασμός, μπήκαν σε δράση. Οι πικρές έγνοιες για να σώσουν τη ζωή τους, και να της δώσουν περιεχόμενο, βάζουν μπροστά τους προβλήματα, που είναι ζήτημα αν η πλειονότητά τους υποψιαζόταν καν την ύπαρξή τους και μόνο η μειοψηφία τους τα ένιωσε καλά. Η αστική κοινωνία δεν είναι σε θέση να δώσει στα ζητήματα αυτά ικανοποιητική απάντηση. Μπορεί να τη δώσει μόνο ο κομμουνισμός. Πρέπει να αναγκάσουμε τις πλατύτατες γυναικείες μάζες των καπιταλιστικών χωρών να το καταλάβουν αυτό και γι’ αυτό να συγκαλέσουν εξωκομματικό παγκόσμιο γυναικείο συνέδριο».
“Αν και είμαστε γυναίκες, φόβο δε νιώθουμε. Η γλώσσα κόβει σαν ξυράφι, για χάρη των παιδιών μας γινόμαστε ατρόμητες.
Μέσα από την Ένωσή μας, που μεγαλώνει, εμείς οι εργάτες θα κερδίσουμε τη λευτεριά”.
Εμίλια Ρομάνατης Ιταλίας το 19ο αιώνα όταν φτιάχτηκαν οι πρώτες εργατικές ενώσεις.
8 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
12 ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ- ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΑΠΟ 6 ΕΩΣ 15 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023
Στο STUDIO NEW STAR Art Cinema
Σπάρτης και Σταυροπούλου 33, Πλατεία Αμερικήςτηλ: 210 8640054, 210 8220008
Αφήστε μια απάντηση