του Θοδωρή Βουρεκά
Στην ιδρυτική συνέλευση της «Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της ΕΕ» στις 27/07/2011 υποστηρίξαμε ότι η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ γίνεται πλέον όρος για την επιβίωση της εργαζόμενης πλειοψηφίας του λαού μας. Σήμερα, μόλις δυο μήνες μετά, βλέπουμε πως η επιμονή και η ένταση της καπιταλιστικής κρίσης επισπεύδει τις εξελίξεις και επιβάλλει διαρκώς όλο και βαθύτερες αντιδραστικές τομές στις δομές και στις λειτουργίες της ΕΕ, που τείνουν να τη μετασχηματίσουν σε ένα εφιαλτικό πεδίο για τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, τα ζωτικά τους δικαιώματα, όπως επίσης και για τις δημοκρατικές ελευθερίες.
Η εφαρμογή μάλιστα αυτών των κατευθύνσεων και αντιδραστικών μετασχηματισμών καταβυθίζει ιδιαίτερα τον λαό της χώρας μας, που έγινε ο εύθραυστος κρίκος της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη. Έτσι φαίνεται πως θα έχουμε πρώτοι εμείς την τύχη να υποστούμε τα κύματα αυτών των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην ευρωζώνη και ευρύτερα στην ΕΕ. Επομένως, δεν είναι μόνο το αποκαλυπτικό παρελθόν και το επώδυνο παρόν της ΕΕ, αλλά είναι κυρίως το σκοτεινό μέλλον και οι άμεσες καταστροφικές κοινωνικές προοπτικές που αναδύονται μπροστά μας, που κάνουν ακόμα πιο επείγουσα την έξοδο από το επαπειλούμενο κοινωνικό Νταχάου του ευρώ και της ΕΕ.
Διαφωτιστικός ο «δωδεκάλογος» των Γερμανών βιομηχάνων
Διαδοχικοί κόμβοι που προοιωνίζουν ή πιο σωστά, περιγράφουν ανάγλυφα τις επερχόμενες αντιδραστικές τομές στο πλαίσιο της ευρωζώνης και της ΕΕ, είναι σε χρονολογική σειρά: πρώτο, το περιβόητο «Σύμφωνο για το Ευρώ», δεύτερο, οι αποφάσεις και οι κεντρικές ιδέες της Συνόδου της 21ης Ιουλίου και τρίτο, ο πρόσφατος «δωδεκάλογος» των γερμανών βιομηχάνων με τον εύγλωττο τίτλο «προς μια νέα συνθήκη για το ευρώ». Και οι τρεις αυτοί κόμβοι έχουν μια κοινή κεντρική ιδέα: την οικονομική και πολιτική ενοποίηση της ευρωζώνης και της ΕΕ κάτω από την μπαγκέτα του Βερολίνου με τους δικούς του κυρίως όρους. Πρόκειται για μια ενοποίηση που ενσωματώνει ακόμη και με διαφορετικά σενάρια την κυριαρχία του «Βορρά» σε βάρος του «Νότου», επικυρώνοντας και θεσμικά τους σημερινούς ενδοκαπιταλιστικούς συσχετισμούς στην ΕΕ. Στο πλαίσιο αυτό αφαιρούνται όλα τα οικονομικά εργαλεία των κρατών –μελών, τα οποία θα υπάγονται πλέον στους ανιδημοκρατικούς και στεγανούς θεσμούς της ΕΕ και των πολυεθνικών της, πραγματοποιώντας έτσι μια ολιγαρχική ποιοτική τομή στην ίδια της αρχιτεκτονική της ΕΕ. Αυτή η τομή – παρότι αφαιρεί εξουσίες από τις αστικές τάξεις κάθε χώρας ξεχωριστά – θωρακίζει συνολικά το «ευρωενωσιακό» κεφάλαιο από τις διεκδικήσεις και τις επιδράσεις του εργατικού και λαϊκού παράγοντα. Αποτελεί όμως ταυτόχρονα μια δραματική υποβάθμιση, ιστορικού χαρακτήρα, για τις δημοκρατικές ελευθερίες στην Ευρώπη για τα ίδια τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, αλλά και για κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας, όπως αυτή δομείται μέχρι τώρα σε κάθε ξεχωριστό εθνικό επίπεδο.
Η γενικότερη αρθρογραφία, αλλά και ειδικότερα του «Πριν» έχει με σχετική επάρκεια καλύψει τόσο τη διακήρυξη για το «Σύμφωνο του Ευρώ», κατοχυρωμένο κυρίως ως ένα πανευρωπαϊκό μνημόνιο διαρκείας, όσο και τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου, που έχουν καταγραφεί ως πρώτο βήμα ένταξης της Ελλάδας σε καθεστώς «επιλεκτικής χρεοκοπίας», αλλά και κάθε χώρας με παρόμοια χαρακτηριστικά στη ροή και εξέλιξη της επελαύνουσας καπιταλιστικής κρίσης. Γι’αυτόν τον λόγο αξίζει ιδιαίτερα να φωτιστεί ο τρίτος και πιο πρόσφατος κόμβος των διαγραφόμενων αντιδραστικών τομών στην ΕΕ, που όπως προαναφέραμε είναι ο διαβόητος «δωδεκάλογος» της Ομοσπονδίας Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI). Βασική και αποκαλυπτική για τις ασκούμενες πολιτικές είναι η διαπίστωση των Γερμανών βιομηχάνων πως «η κρίση χρέους στην ευρωζώνη είναι ευκαιρία να ληφθούν αποφάσεις. Η πίεση των στιγμών βοηθάει στην προώθηση της πολιτικής που είναι απαραίτητη»! (11η θέση στον 12λογο).
Στρατηγικός μακροπρόθεσμος στόχος του BDI δηλώνεται πως είναι η πολιτική ενοποίηση της ευρωζώνης και της ΕΕ με διαρκή και συγκεκριμένα βήματα προσέγγισης. Προτείνουν συγκεκριμένα την υπέρβαση του σημερινού προσωρινού μηχανισμού στήριξης (EFSF), αλλά ακόμη και του μόνιμου υπό δημιουργία μηχανισμού (ESM), που όπως είναι γνωστό έχει αφετηρία λειτουργίας το 2013. Προτείνουν λοιπόν την υπέρβαση και την άμεση μετεξέλιξή τους σήμερα σε ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (EFF), τύπου ΔΝΤ. Προτείνουν το EFF να γίνει άμεσα εργαλείο ενιαίας δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής αφαιρώντας την αρμοδιότητα αυτή τώρα από τις χώρες-μέλη, κάτι που το «Σύμφωνο για το Ευρώ» προέβλεπε σε βάθος χρόνου. Το EFF θα δανειοδοτεί με εμπράγματες πάντοτε εγγυήσεις. Θα προηγείται αναγκαστική αξιολόγηση της βιωσιμότητας του χρέους κάθε χώρας-μέλους. Τέλος, η δανειοδότηση αυτή θα διαρκεί μόνο για 3 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων η αντίστοιχη χώρα θα χάνει και το δικαίωμα ψήφου. Μετά την παρέλευση τριετίας και εφόσον η δανειοδοτούμενη χώρα χρειάζεται ακόμα δανειοδότηση, το EFF θα επιβάλλει και θα επιβλέπει ένα καθεστώς «οργανωμένης χρεοκοπίας», δηλαδή στη δική μας γλώσσα, τη μακροπρόθεσμη αποικιοποίηση της χώρας αυτής.
Φυσικά, οι καλοί μας φίλοι Γερμανοί βιομήχανοι, παραλείπουν προς το παρόν στον επικυριαρχικό αυτό «δωδεκάλογό» τους, να προτείνουν επιπλέον και την επιβολή των περιβόητων Επενδυτικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) στις χώρες τις «οργανωμένης χρεοκοπίας», πράγμα που θα γίνεται στο όνομα δήθεν της αντιμετώπισης της τεράστιας εκλυόμενης ανεργίας. Οι ΕΟΖ είναι ουσιαστικά εργασιακά κολαστήρια με απόλυτες εξουσίες των επενδυτών, απέναντι και στους εργαζόμενους και στο φυσικό περιβάλλον. Ήδη, στον όμορφο κόσμο του κεφαλαίου, λειτουργούν τρεις χιλιάδες ΕΟΖ σε 120 χώρες ως απόλυτες κορωνίδες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, μη εξαιρουμένων και χωρών της ΕΕ (Πολωνία από γερμανικό κεφάλαιο, Λετονία από σουηδικό κεφάλαιο). Οι ζώνες αυτές υποδούλωσης των εργαζομένων έχουν ως πρότυπο τα περίφημα εργασιακά κάτεργα (maquiladoras) στο Μεξικό, στα σύνορα με τις ΗΠΑ, που λειτουργούν από τη δεκαετία του 1970.
Αφήστε μια απάντηση