Ο επιθανάτιος ρόγχος τους.

Πηγή: Ολγα Στέφου – Εποχή

Είναι περασμένα μεσάνυχτα, μία μέρα μετά την πορεία, την τεράστια διαμαρτυρία που οι πολλοί είδαν την οργή του λαού και οι λίγοι είδαν συνθήματα μίσους, αποπολιτικοποίηση και πιθανό εκφασισμό.

“Μητσοτάκη κάθαρμα!”
Τους τρόμαξε, λένε, το σύνθημα. Μα δεν ήξεραν μέχρι τώρα π θα πει απελπισία. Δεν είμαστε φανατισμένοι, δεν είμαστε απολιτικοί, δεν είμαστε όχλος, είμαστε λαός, ο Μέγας Λαός που από την απελπισία, πέρασε τελικά στην οργή κι αυτή η οργή έγινε ο δικός τους φόβος.
Γιατί τώρα ήρθε η ώρα τους να απελπιστούν.

Όσοι ψεύτικα κράτησαν αποστάσεις. Όσοι σιώπησαν. Όσοι λάτρεψαν τους δυνάστες στα φανερά και μίσησαν την τάξη μας, πάνω από όλα. Είμαστε φτωχός λαός, γίναμε πρώτα φτωχοποιημένοι, τώρα είμαστε αντικειμενικά φτωχοί. Κι αν φτάσεις στον πάτο τη ς αξιοπρέπειας, τότε μόνος δρόμος είναι η φυγή προς τον ουρανό.

Τι σας ανησυχεί εσάς που μας φοβάστε; Βολευτήκατε σε ένα καθεστώς που, μόλις πέσει, θα χάσετε την αξιοπιστία σας, αυτό φοβάστε. Τα στόματα που φιμώσατε, που κυνηγήσατε, που λογοκρίνατε, τα μάτια σας που κοίταξαν αλλού όταν κάποιοι έγιναν “εχθροί” ενός τρομακτικού κόσμου, όλα αυτά δεν θα τα ξεχάσει τούτος εδώ ο λαός.

Δεν θα σας λυπηθεί τούτος εδώ ο λαός. Θα σας ξεβράσει η ιστορία του. Αυτό φοβάστε. Το τέλος σας. Σας ενοχλεί η οργή μετά από τέσσερα χρόνια σιωπής που οι τραμπούκοι ήταν οι λίγοι και τα θύματα ήμασταν εμείς. Τα γύψινα χρόνια της τρομοκρατίας τους, γεμάτα αίμα, στάζει το αίμα από τα κορμιά των νεκρών ασθενών, των γυναικών που χάθηκαν, των παιδιών που πέθαναν σε υδάτινους τάφους, σε κρεβάτια νοσοκομείων, από τις σφαίρες των μπάτσων ή μέσα σε τρένα.

“Και τι να έλεγε ο Υπουργός, ότι δεν είναι τα τρένα ασφαλή; Την επόμενη μέρα δεν θα έμπαινε κανένας στα τρένα”, είπε ο Γεωργιάδης.

Καλά κάνετε και φοβάστε, εσείς, το καθεστώς, εσείς, οι υπερασπιστές του, εσείς, οι σιωπηλοί της ιστορίας. Γιατί είμαστε στην αυγή του νέου κόσμου. Καλά κάνετε και φοβάστε. Κι εσείς, σύντροφοι των αγώνων, μας καλεί κάτι τρομερό, σπουδαίο, από τα ύψη των ευγενών αναγκών και της Θείας Αγανάκτηση ς, από τις φλέβες της απελπισίας, που κύλησε στο σώμα, το δηλητηρίασε και όταν έφτασε η ώρα να το σκοτώσει μια για πάντα, νίκησε η Ανάγκη. Πόλεμος είναι. Χωρίς όπλα, Δεν θέλουμε όπλα εμείς, όπλα έχουν οι βασανιστές μας. Δικαιοσύνη και δικαίωση θέλουμε. Όπλο μας είναι η ελπίδα να δραπετεύσουμε, πριν πεθάνουμε. Κανένας δεν κέρδισε τέτοια ελπίδα, ποτέ.

Στους δρόμους ήτανε παιδιά, αυτό κι αν κάτι σημαίνει! Παιδιά, μας φάνηκαν λίγο διαφορετικά, ε; Δεν έχουν μάθει να τα φωνάζουν τα λόγια όπως τα φωνάζουμε εμείς, δεν ξέρουν να ουρλιάζουν με τον ώριμο θυμό που έρχεται με την ηλικία, δεν είναι αυτό που λέμε -ζηλεύοντας τα νιάτα τους- “μια πολιτικοποιημένη γενιά, όπως ήταν οι δικές μας”.
Είναι κάτι πολύ πιο σπουδαίο: η τελευταία μας ελπίδα να ξαναδούμε ουρανό. Είναι ο επιθανάτιος ρόγχος τους.

Τα παιδιά μπροστά, εμείς από πίσω και μαζί στο μέλλον που μας αξίζει.