Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί

Το είδαμε κι αυτό. Ο χωροφύλακας βγάζει το πηλίκιο και πιάνει την πένα του δημοσιογράφου και το ματσούκι του τηλεσχολιαστή. Μας ζητούν «ψυχραιμία», «αυτοσυγκράτηση», και μας λένε ότι «η βία φέρνει βία» ενώ δεν έχουν κανένα πρόβλημα να στολίσουν με δεκάδες κοσμητικά επίθετα τον δολοφόνο μπάτσο ξέροντας ότι η «δικαιοσύνη» τους θα επιφυλάξει και σ’ αυτόν την τύχη του Μελίστα.

Στο δικό τους μυαλό υπάρχει μόνο ο νόμος και η τάξη. Η πειθαρχία στο ζυγό του καπιταλισμού και η μετατροπή της κοινωνίας σε μια απέραντη φυλακή, με δεσμοφύλακες τους μπάτσους.
Αυτοί μπορεί να δολοφονούν μετανάστες, να σακατεύουν στο ξύλο διαδηλωτές.
Αλλά η δραστηριότητα τους πρέπει να είναι μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια.
Το να δολοφονούν εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδάκι τα ξεπερνάν.
Κι έτσι ακούμε τον Τράγκα, τον Χατζηνικολάου, τον Παπαχελά και τα υπόλοιπα δημοσιογραφικά μπουμπούκια να βάζουν στο στόχαστρο τους τον δολοφόνο μπάτσο αφήνοντας όμως το σύστημα που εκτρέφει αυτούς τους μηχανισμούς στο απυρόβλητο.

Οι τρομαγμένοι «νοικοκυραίοι», που κλεισμένοι στον οικογενειακό πυρήνα «φοβούνται» για τα παιδιά τους (αγνοώντας ότι αυτός ο «φόβος» δημιουργεί μικρά ασπόνδυλα τέρατα και όχι ελευθερογνώμονες ανθρώπους), ακούγοντας τα φουσκωμένα λόγια των δημοσιοκάφρων.
Φοβούνται ακόμα πιο πολύ και στρέφονται προς τους οπαδούς της αστυνομικής αντίληψης, οι οποίοι τους προτείνουν μια λύση που τους φαίνεται πρακτικά εφαρμόσιμη.
Το ίδιο δεν έγινε και με τα πρώτα μεγάλα κύματα του ρατσισμού απέναντι στους μετανάστες;
Ετσι, ένας έρπων φασισμός μολύνει το κοινωνικό σώμα και κατακτά συνεχώς νέες θέσεις, σε συνδυασμό με το «βαθύ κάθισμα» του εργατικού κινήματος και την κυριαρχία του ατομοκεντρισμού.

Υπάρχει όμως και η μαθητική και φοιτητική νεολαία.
Η νέα εργατική βάρδια που δεν κουβαλάει μέσα της τα βαρίδια της συντηρητικής αντίληψης και του ατομικισμού.

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΘΑ ΠΝΙΞΕΙ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΑΣ