Ο φάκελο της Ασφάλειας του πρώην γ.γ του ΚΚΕ Γρηγόρη Φαράκου. ο οποίος πέθανε σαν σήμερα το 2007

Ηταν σαν σήμερα 23 Μάρτη του 2007, όταν σε ηλικία 84 ετών αφήνει την τελευταία του πνοή ο Γρηγόρης Φαράκος. 

Εντονη η πολιτική του παρουσία στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας τις επόμενες δεκαετίες μετά την Μεταπολίτευση, όταν στις στις πρώτες εκλογές που έγιναν εκλέγεται βουλευτής με το ψηφοδέλτιο της Ενωμένης Αριστεράς.

Σαν μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε του ΚΚΕ υπήρξε για πολλά χρόνια υπεύθυνος για την ΚΝΕ, (Εχει αφήσει εποχή το πόνημα που του αποδίδεται, χωρίς να φέρει την υπογραφή του “Για μια ταξική, πατριωτική, ηθική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας” που κυκλοφόρησε το 1977. Ηταν τόσο συντηρητικό που σου θύμιζε φυλλάδιο του κατηχητικού).

Χρημάτισε για πολλά χρόνια διευθυντής του “Ριζοσπάστη”, μέχρι το 1989 που εκλέχτηκε γ.γ. της Κ.Ε. του κόμματος.

Ο Γρηγόρης Φαράκος αποχώρησε από το ΚΚΕ με τη διάσπαση του 1991, καθώς τάχθηκε με την τάση της λεγόμενης ανανεωτικής πτέρυγας., δραστηριοποιούμενος στον Συνασπισμό της Αριστεράς,  

Μόνο καλή άποψη δεν έχουμε για τα τελευταία χρόνια της πολιτικής παρουσίας του Γ. Φαράκου. 

Για ιστορικούς και μόνο λόγους σας παραθέτουμε τον φάκελο της Ασφάλειας για τον πρώην γ.γ του ΚΚΕ Γρηγόρη Φαράκο.

2 απαντήσεις στο “Ο φάκελο της Ασφάλειας του πρώην γ.γ του ΚΚΕ Γρηγόρη Φαράκου. ο οποίος πέθανε σαν σήμερα το 2007”

  1. Φαράκος: το επιστέγασμα μιας υπόθεσης προδοσίας των ιδεολογικών αρχών. Ο Φαράκος, παρά το ότι αρχικά, όπως έχει γραφτεί, δεν είχε αποδεχτεί την πραξικοπηματική ”έκτη πλατιά ολομέλεια” των χρουτσιωφικών πραξικοπηματιών του 1956, εναντίον της ηγεσίας και της γραμμής του ΚΚΕ, εντούτοις πολύ γρήγορα πέρασε στις γραμμές της νέας ρεβιζιονιστικής ηγεσίας, έγινε μέλος της Κ.Ε. μετά το “όγδοο συνέδριο” του 1961, και παρέμεινε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου μέχρι και Γενικός του Γραμματέας ως και το 1991. Ως τη στιγμή δηλ. που πέρασε με πολύ θόρυβο και κουρνιαχτό στις γραμμές εκείνων των απροκάλυπτων ψευτοαριστερών αντικομμουνιστών, που αχόρταγα ήθελαν και την τυπική διάλυση κι αυτού του συγκεκριμένου κόμματος που τους στέγασε και τους ανέδειξε, αλλά και κάθε Κομμουνιστικού κόμματος σε όλο τον κόσμο. Εν τω μεταξύ, επί τρεις δεκαετίες, μέχρι την τελική ακραία αντιδραστική στροφή του, ο Φαράκος όχι μόνο θεωρούνταν ως ο …απολύτως κομματικός και ως ο πιο αφοσιωμένος μεταξύ των αφοσιωμένων στην υπόθεση του κομμουνισμού, ο αγωνιστής με τις σπουδαίες περγαμηνές, αλλά και σε όλο το διάστημα από το 1968 ως και το 1990 θεωρούνταν επίσης από τους πιο γνήσιους εκφραστές αυτής της γραμμής που η ηγεσία του ΚΚΕ θεωρούσε ως “ορθόδοξη-μαρξιστική-λενινιστική” και την οποία γραμμή αντέτασσε τόσο στους ρεβιζιονιστές ευρωκομμουνιστές της δεξιάς, όσο και στους μ- λ επαναστάτες (που τους βάφτιζε συλλήβδην “αριστεριστές”): της γραμμής του ρεβιζιονιστικού… ΚΚΣΕ σε ελληνική μετάφραση. Το γεγονός λοιπόν της τελικής του στροφής προς την “άκρα δεξιά” του ρεβιζιονισμού – ρεφορμισμού κσι η συλλήβδην αποκήρυξη της κομμουνιστικής ιδεολογίας και ιστορίας -πέραν από το ότι αποκάλυψε την πραγματική ουσία της ιδεολογικής ταυτότητας του Φαράκου και το κατά πόσο αυτός πίστευε πραγματικά στα κομμουνιστικά ιδεώδη (όπως κι αν αυτά τα ερμήνευε μετά το 1956 το επίσημο ΚΚΕ), βάζει καθέναν από μάς σε έντονες σκέψεις για τον πραγματικό ρόλο που έπαιξαν και παίζουν μέσα στο ευρύτερο κομμουνιστικό κίνημα επί ολόκληρες δεκαετίες πολλοί άνθρωποι που θεωρούνται κατεξοχήν “ιδεολόγοι” και υποτιθέμενοι φορείς της “επαναστατικής γραμμής”, πούροι και ασυμβίβαστοι Που όταν όμως φτάνει η ώρα της κρίσιμης καμπής αποδεικνύονται απλώς φαφλατάδες, ανερμάτιστοι πολύ “λίγοι” στο μέγεθος και πολύ μπόσικοι, άνθρωποι που πήραν διαζύγιο από τις αρχές και τις ανάλογες πράξεις. Αναρωτιέται ακόμη πολλοί τι πραγματικά πίστευε ο Φαράκος όταν επί δεκαετίες ανέμιζε τη σημαία του “μαρξιστή-λενινιστή” ηγέτη και κυκλοφορούσε με την προμετωπίδα του γερού θεωρητικού στελέχους,του συγγραφέα πολλών βιβλίων, άρθρων και μελετών,του διευθυντή της εφημερίδας του Κόμματος για δεκαπέντε κρίσιμα χρόνια. Πίστευε τίποτα από όλα αυτά στην πραγματικότητα ο Φαράκος ή όλα πια ήταν στα χέρια του ένα “δήθεν”, ένα ψέμμα από την αρχή ως το τέλος, μια συνειδητή απάτη για να στηρίζει τις πολιτικές φιλοδοξίες αυτού του ανθρώπου; Από την άλλη, πάλι τα συλλογίζεσαι και λες: πώς είναι δυνατόν να έφτασε στην κατάντια αυτή του 1991 κι εντεύθεν ένα στέλεχος που αναμφισβήτητα είχε πολεμήσει τον ταξικό εχθρό με το όπλο στο χέρι, είχε τραυματιστεί βαριά, είχε περάσει μέσα από δύο αντάρτικους επαναστατικούς αγώνες και που είχε φυλακιστεί για χρόνια επί χούντας, όταν πιάστηκε για παράνομη δουλειά στην Ελλάδα, αλλά δεν έσπασε ούτε λεπτό μπροστά στους φασίστες διώκτες… Είναι πολλά τα αναπάντητα “γιατί;” και τα απίστευτα των απίστευτων στην περίπτωση αυτού του ανθρώπου. Έτσι, αφήνοντας στην άκρη θεωρίες “συνωμοσίας”, ας αρκεστούμε σε ένα ταπεινότερο, σε ένα λιγότερο θεαματικό, αλλά σίγουρα θεμελιωμένο λογικό συμπέρασμα. Στο συμπέρασμα εκείνο που λέει: “Βάρδα σύντροφε, να μην αρχίσει και σε παίρνει ο κατήφορος των παραχωρήσεων και των ιδεολογικών συμβιβασμών με κάθε εκφυλισμένη πολιτική κατεύθυνση, γιατί τότε το βαρέλι δεν θα έχει πάτο! Κι αν κάπου η συγκυρία σε βρει ακόμη πιο χαλαρό, με ήδη χαλαρές έως πλαδαρότητας και μπόσικες λόγω οπορτουνισμού τις αρχές σου, και μάλιστα σε συνθήκες “κοινοβουλευτικής, καθωσπρέπει νομιμότητας” πια, και πολιτικής γραμμής που γίνεται καθημερινό βόλεμα στους “δημοκρατικούς θεσμούς” του αστικού κράτους, ακόμη και οικονομική επιδότηση του ” επαναστατικού κόμματος” από δαύτους,μιας γραμμής που γίνεται επαγγελματική κοινοβουλευτική ρουτίνα και συνήθης τακτικισμός και ελιγμοί εντός των εσκαμμμένων του συστήματος και ρούπι παραέξω! Γιατί τότε, αγαπητέ σύντροφε, πάει, την έκατσες τη βάρκα! Θάρθει αναπόφευκτα κι η στιγμή που -όπως ο Φαράκος- θα φτύνεις δημόσια όσα έλεγες πως ήταν τα ιερά και τα όσια μιας ολόκληρης ζωής. Το σύστημα, αφού πρώτα σε κολακέψει για το κατάντημά σου, έπειτα από λίγο θα σε πετάξει σαν τη στιμμένη λεμονόκουπα στα αζήτητα της ιστορίας. Όπως πετάχτηκε κι ο Φαράκος! Και θα σου αξίζει, εκατό τοις εκατό, π’ ανάθεμά σε! Όπως ακριβώς του ταίριαξε και του Φαράκου, το άδοξο, το εντελώς αξιοκαταφρόνητο εκείνο τέλος όλης της πολιτικής του διαδρομής…

    • Από το 56 με το 20ο του αντικομμουνιστικου αντεπαναστατικου συνέδριου του ΚΚΣΕ απο το ελληνικό ΚΚΕ έκαναν κυριολεκτικα παρελαση τετοιοι σαν
      το Φαρακο μερικοί απ τους οποίους ανέβηκαν στην ανωτερη ιεραρχία του κομματοςΕνω μερικοί απ αυτούς πέρασαν ανοιχτά στις τάξεις του
      ταξικού εχθρού και έδρασαν με πολυ σαν ζήλο και ορεξη
      Σημερινό παραραδειγμα τέτοιου στελέχους είναι ο Θεωδωρακακος
      Λογική εξήγηση αυτές οι μεταστροφες δεν έχουν
      Ένα χαλαρό και σάπιο κομματικό υπόβαθρο ισως να είναι το γεννεσιουργο αίτιο Μία περαιτέρω μελέτη του φαινομένου είναι απαραιτητη

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *