Δείτε μια σύγκριση που μόνο μια “απροσάρμοστη” ιστοσελίδα σαν την δικιά μας θα μπορούσε να κάνει. Και αυτή έχει σχέση το πώς αντιμετωπίζουν τα διεθνή γεγονότα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.
Ισως να θυμάστε τον Σεπτέμβρη πέρυσι που πέθανε από βαθιά γηρατειά, στα 96 της χρόνια, ένα κοινωνικό παράσιτο. Η βασίλισσας της Βρετανίας Ελισάβετ. Πιθανόν να μην λησμονήσατε το πόσο ραδιοτηλεοπτικός χρόνος καταναλώθηκε σ’ αυτό το γεγονός που κανονικά θα έπρεπε να είναι εντελώς αδιάφορο.
Εμείς σας φέρνουμε στην μνήμη κάποια από τα σχετικά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της επόμενης μέρας, 9/9/22.
Χτες στην Γαλλία συνέβησαν κοσμοϊστορικά γεγονότα. Ο γαλλικός ξεσηκωμός εξελίσσεται σε εξέγερση, φέρνοντας σε πανικό όχι μόνο την Γαλλική μεγαλοαστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό αλλά και τις ηγεσίες αρκετών καπιταλιστικών χωρών που φοβούνται μήπως ο εξεγερτικός “ιός” περάσει τα σύνορα της Γαλλίας.
Την λύση που βρήκαν οι “δικοί” μας ντερμπεντέρηδες, ήταν να τον θεωρήσουν ανύπαρκτη την εξέγερση του Γαλλικού λαού . Και έτσι στους τηλεοπτικούς δέκτες τα συγκλονιστικά γεγονότα που συμβαίνουν στην Γαλλία αν δεν αγνοηθούν εντελώς, θα προσπεραστούν με μια τηλεγραφική αναφορά, ενώ στις περισσότερες εφημερίδες θα υποβαθμιστούν με κάποιες δίστηλα στις εσωτερικές σελίδες.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα μόνο τρία πρωτοσέλιδα ημερήσιων εφημερίδων κάνουν μνεία σ’ αυτά τα γεγονότα και τα δυο απ’ αυτά -από “ΝΕΑ” και “Ριζοσπάστη”- εστιαζόμενα στις δηλώσεις που έκανε ο γ.γ της Κ.Ε του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, που βρέθηκε στο Παρίσι. Το τρίτο εξώφυλλο είναι από την εφημερίδα Kontra news,
Ανεξάρτητα όμως από την παραπάνω, αναμενόμενη κατάσταση, παρακολουθώντας τα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Γαλλία δεν σε πιάνει και μια μελαγχολία; Οταν βλέπεις τους Γάλλους προλετάριους να συγκρούονται σώμα με σώμα με τους σιδερόφραχτους πραιτοριανούς του καθεστώτος, ενώ οι δικές μας διαδηλώσεις διαλύονται όταν πέσουν δυο δακρυγόνα;
Δεν σου δημιουργεί θλίψη το κατάντημά και η μοιρολατρία μας, όταν προσπαθούμε να επιβιώσουμε έχοντας να αντιμετωπίσουμε μια αισχροκέρδεια και ακρίβεια που χτυπάει κόκκινο χωρίς να αντιδρούμε;
Βλέποντας την εξέγερση των Γάλλων εργατών και τις μορφές πάλης που επιλέγουν δεν είσαι στα πρόθυρα να δεχθείς την θεωρία του σαλταρισμένου Λιακόπουλου; Οτι δηλαδή μας ραντίζουν και μας αποκοιμίζουν;
Πώς διάολο γίνεται εμείς να παρακολουθούμε αδιάφορα, ή έστω με κάποιες άσφαιρες “ειρηνικές” και “καθώς πρέπει” 24ωρες απεργίες και κινητοποιήσεις, να έχουν ξεπουληθεί όλες οι δημόσιες δομές, να δημιουργούν τις προϋποθέσεις να ιδιωτικοποιήσουν μέχρι και το νερό, να έχουν φτάσει τον εργασιακό μας βίο μέχρι τα 67 για να καταλήξουμε με συντάξεις φιλοδώρημα;
Πώς γίνεται να αποδεχόμαστε να βλέπουμε τα δεξιά λαμόγια να ληστεύουν τα δημόσια ταμεία, να αδιαφορούν για τις στοιχειώδεις υποδομές ασφάλειας που κοστίζουν δεκάδες ανθρώπινες ζωές, όπως έγινε με το πρόσφατο έγκλημα των Τεμπών;
Και μόνο που υπάρχει περίπτωση σαν εκλογικό σώμα να επιλέξουμε τους ίδιους δυνάστες μας που μας έχουν οδηγήσει σ’ αυτή την κατάσταση δεν είναι τραγικό;
Φυσικά σ’ αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις και προσπαθούμε καθημερινά μέσα απ’ αυτή την διαδικτυακή γωνία να τις δώσουμε.
Ολοκληρώνουμε την ανάρτησή μας με κάποιους στίχους του Μπρεχτ:
Κι όταν νικιούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν
Πάλι δεν έχει η αδικία δίκιο,
Η ήττα μας δεν αποδείχνει τίποτ άλλο, πέρα απ’ το ότι
παραείμαστε λίγοι όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια στην προστυχιά.
Και περιμένουμε απ’ τους θεατές τουλάχιστον να ντρέπονται!
Θυμηθείτε επίσης και κάτι άλλο από το θεατρικό έργο του Μπρεχτ, «Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων»: «Μόνο η βία ωφελεί όπου εξουσιάζει η βία».
Αφήστε μια απάντηση