Της Τ. Γ.
25 Μαρτίου. Κι ήρθε πάλι η “εθνική υπερηφάνεια”, και στολίστηκε με σημαιούλες, αποφθέγματα και στιχάκια, και έντυσε τους “γυμνούς βασιλιάδες”….
Κι όσο πιο ανιστόρητος, όσο πιο άβουλος, σκυφτός και εθελόδουλος ραγιάς, τόσο πιο υπερόπτης Ελλην, τόσο πιο υπερήφανος πατριώτης …
Θλιβεροί απόγονοι και ανάξιοι πρόγονοι των μελλοντικών γενεών …
Αξιολύπητες μαριονέτες, ανίκανες να αντιληφθούν πως “όσο περισσότερο τους κλέβουν τη ζωή, τόσο τους ταΐζουνε με έθνος και φυλή”, οι εξουσιαστές τους….
Για να μπορούν εκείνοι, ανέμελοι Μωυσήδες και λοιπός συρφετός, ανάμεσα σε φιέστες και παράτες, να γεύονται “μπισκότα πλασμένα με μελάνι σουπιάς και κιμά γαρίδας”, όσο πλάθουν το δικό μας μαύρο μέλλον και στην κρεατομηχανή τους αλέθουν τις ζωές μας…
Ζωές αναλώσιμες, σε νοσοκομεία που σε θαλάμους μελλοθανάτων έχουν μετατραπεί, σε ανήλιαγα σπίτια όπου η φτώχεια κατοικεί, σε σκοτεινά υπόγεια, όπου η ανεργία σφιχταγκαλιάζεται με την κατάθλιψη και την ενδοοικογενειακή βία …
Οχι, εμείς δεν νιώθουμε καμιά εθνική υπερηφάνεια. Θυμός, οργή, αγανάκτηση μας πλημμυρίζει, που 202 χρόνια μετά, απ’ την μεγάλη εξέγερση του 1821, ακόμα οι “κοτσαμπάσηδες”, διαφεντεύουν τη χώρα …
Μα και μια μεγάλη αποφασιστικότητα να συνεχίσουμε το χρέος να πράττουμε … “Βράδυ – πρωί θα λιώνουμε μολύβι, για την τιμή και για τη λευτεριά”…
Αφήστε μια απάντηση