Του Γιώργη Γιαννακέλλη
«Η πολιτική είναι η ευγενής τέχνη τού να παίρνεις τις ψήφους των φτωχών και να κάνεις εκστρατείες με λεφτά των πλουσίων, υποσχόμενος ότι θα προστατέψεις τους μεν από τους δε»,
Οσκαρ Ασμέριντζερ.
Τις προσωπικές μου απόψεις σχετικά σχετικά με τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες τις έχω εκφράσει αρκετές φορές και φυσικά τώρα που άνοιξε επίσημα η προεκλογική περίοδος με την σημερινή ανακοίνωση του Μητσοτάκη ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν στις 21 Μάη και ότι αν χρειαστεί δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, θα διεξαχθεί «το αργότερο έως τις αρχές Ιουλίου», περιοδικά θα μοιράζομαι μαζί σας κάποιες σκέψεις γ’ αυτό το θέμα.
Διαχρονικά το καθεστώς της αστικής δικτατορίας χρησιμοποιούσε κάθε τρόπο για να χειραγωγήσει την λεγόμενη κοινή γνώμη για να εκφραστεί στις εκλογές όπως αυτή ήθελε.
Στο παρελθόν με κάτι τερατουργήματα εκλογικούς νόμους που σε συνδυασμό με όργιο βίας και νοθείας –όπως το 1956 που η ΕΡΕ αν και ήρθε δεύτερο κόμμα στις εκλογές έφτιαξε κυβέρνηση ή το 1961 τότε που ψήφιζαν και τα ..δέντρα– μέχρι την μεταπολίτευση που επικράτησε το διαβόητο «Καραμανλής ή τανκς».
Από τότε, φυσικά, μέχρι σήμερα, έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι. Ούτε για ολοφάνερη εκλογική νοθεία τους παίρνει, ούτε η τρομοκρατία του χωροφύλακα και του παρακρατικού μπορούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Τώρα οι εκλογές γίνονται με την θεσμική νοθεία, όπως την περιέγραψα στην ανάρτηση που τιτλοφορούσα: Το παραμύθι της “ελεύθερης βούλησης” στις εκλογές. Οσο για το τι αξία έχει η λαϊκή ψήφος αρκεί να θυμηθούμε την επική κυβίστηση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που μετέτρεψε μέσα σε λίγος ώρες το “ΟΧΙ” σε “ΝΑΙ” του δημοψηφίσματος του ’15.
Στο ερώτημα επίσης αν πρέπει ή όχι οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες να συμμετέχουν σε τέτοιες αναμετρήσεις έχω τοποθετηθεί και από προηγούμενες αναρτήσεις μου.
Σύμφωνα με τον Λένιν πρέπει να αξιοποιείται κάθε δυνατότητα, συνεπώς και η συμμετοχή μας στις εκλογές, για να πηγαίνει ένα βήμα μπροστά το ταξικό κίνημα, αλλά στις δεδομένες πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις είναι θέμα οπτικού πεδίου του καθένα μας, αν όντως η συμμετοχή μας στις όποιες εκλογές πηγαίνει το κίνημα μπροστά.
Π.χ. ο Λένιν στον βιβλίο του “Αριστερισμός η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού” (το έχω αναρτήσει σε μορφή κειμένου στον προσωπικό μου ιστότοπο) απευθυνόμενος στους Γερμανούς αριστερούς τους ασκούσε κριτική για την απέχθεια τους στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό γράφοντας:, “Όσο καιρό δεν θα έχετε τη δύναμη να διαλύσετε το αστικό κοινοβούλιο και οποιοδήποτε αντιδραστικό ίδρυμα άλλου τύπου, είστε υποχρεωμένοι να δουλεύετε μέσα σ’ αυτά, ακριβώς γιατί εκεί μέσα υπάρχουν ακόμη εργάτες που τους έχουν αποβλακώσει οι παπάδες και η αποπνικτική ατμόσφαιρα των απομακρυσμένων χωριών. Διαφορετικά κινδυνεύετε να γίνετε απλούστατα φαφλατάδες”. (Είναι το βασικό αλλά όχι μοναδικό απόσπασμα του Λένιν που χρησιμοποιούν σχεδόν όλες οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για να δικαιολογούν την συμμετοχή τους στις εκλογές).
Βασικά αυτό το “επιχείρημα” είναι γελοίο. Κι αυτό για πολλούς λόγους. Ο Λένιν στην συγκεκριμένη μπροσούρα του έκανε κριτική στις θέσεις που είχαν οι «επαναστάτες» ηγέτες της II Διεθνούς, σαν τον Κάουτσκι στη Γερμανία, τον Ότο Μπάουερ και τον Φρίντριχ Άντλερ στην Αυστρία, Αναφερόταν πάντα σε συγκεκριμένες καταστάσεις που υπήρχαν σε μια δεδομένη στιγμή
Όπως μας έλεγε πάλι ο μεγάλος αυτός θεωρητικός μας, η «ζωντανή ψυχή του μαρξισμού» είναι η «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», οπότε μ’ αυτή την αντίληψη, πυξίδα, πρέπει να καθορίζουμε αν είναι σκόπιμο ή όχι να συμμετέχουμε σε τέτοιες διαδικασίες.
Και στην τελική όλες οι ομάδες που κατεβαίνουν σήμερα στις εκλογές έχουν καμιά πιθανότητα να αποκτήσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση; Και άντε να πούμε ότι είχαν. Μέσα στο κοινοβούλιο “υπάρχουν ακόμη εργάτες που τους έχουν αποβλακώσει οι παπάδες και η αποπνικτική ατμόσφαιρα των απομακρυσμένων χωριών” και θα πάλευαν για να … αποβλακωθούν; Μην τρελαθούμε και εντελώς.
Πέρα απ’ αυτό, ας πάμε και σε μια υπόθεση εργασίας. Αν υποθέσουμε ότι στις προσεχείς εκλογές υπάρξει κάποια εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία αστικών κομμάτων η εφαρμοζόμενη πολιτική θα παραμένει ουσιαστική η ίδια και θα διαφέρει μόνο σε κάποια δευτερεύοντα στοιχεία. Οσο η τάξη μας παραμένει όμηρος στα δεσμά της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας με τις εκλογές το καλύτερο που μπορεί να αναμένουμε είναι να αλλάξουν οι … διάολοι που μας επιτηρούν στα καζάνια της καπιταλιστικής κόλασης που βρισκόμαστε.
Προφανώς από δω και πέρα θα ακούμε συνεχώς ανέξοδες προεκλογικές υποσχέσεις από τα κόμματα εξουσίας. Οπως έλεγε και ένας απ’ τους πιο σημαντικούς Αμερικάνους συγγραφείς του 20ου αιώνα, ο Χένρι Λούις Μένκεν: «Αν ένας πολιτικός ανακάλυπτε ότι υπήρχαν κανίβαλοι στην περιφέρειά του, θα τους υποσχόταν ιεραπόστολους για δείπνο». Η πραγματικότητα όμως είναι μια και μας την έχει διδάξει ο Λένιν: «Το καθολικό εκλογικό δικαίωμα αποτελεί δείκτη της ωριμότητας των διαφόρων τάξεων στην κατανόηση των καθηκόντων τους. Δείχνει πώς σκέπτονται οι διάφορες τάξεις να λύσουν τα προβλήματά τους. Η ίδια η επίλυση των προβλημάτων αυτών δεν κατορθώνεται με τις ψηφοφορίες, αλλά με όλες τις μορφές της ταξικής πάλης μέχρι και τον εμφύλιο πόλεμο». Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Και πιθανόν τώρα κάποιος καλόπιστος να προβάλλει την ένσταση του: Δεν είναι καλό να γίνει παρελθόν αυτή η ανάλγητη κυβέρνηση και να σταματήσουμε να βλέπουμε καθημερινά φάτσες σαν του Γεωργιάδη και του Βορίδη; Από άποψη … αισθητικής, φυσικά. Ομως πρέπει να έχουμε κάποια πράγματα ξεκάθαρα.
Οτι χρώμα και να έχει ο κυβερνητικός θίασος, το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό των πλουτοκρατών δηλαδή, που καταλαμβάνει την κυβερνητική εξουσία δεν παύει να υπάρχει αστική δικτατορία. Ανάλογα σε ποια θέση είναι κάθε φορά το καπιταλιστικό σύστημα έχουμε κάποιες διαφοροποιήσεις που αφορούν ποσοτικά και όχι ποιοτικά μεγέθη.
Διαφοροποιήσεις δηλαδή στο βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, και στο βαθμό αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος.
Ανάλογα επίσης σε τι κατάσταση βρίσκεται το εργατικό ταξικό κίνημα έχουμε κάποιες διαφορές στην ένταξη της κρατικής καταστολής, στις εργασιακές συνθήκες, στην υποτυπώδη λειτουργία του λεγόμενοι “κοινωνικού κράτους”.
Και σε τι αποσκοπούν οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες; Τίποτε άλλο παρά στο να αιματοδοτήσουν το καπιταλιστικό σύστημα. Οι αστικές εκλογές αποτελούν μια διαδικασία εξασφάλισης εργατικής και λαϊκής συναίνεσης από την αστική τάξη.
Να καλλιεργηθεί δηλαδή η μαζική αυταπάτη στις καταπιεζόμενες τάξεις και τα στρώματα της κοινωνίας ότι μέσα από την διαδικασία των κοινοβουλευτικών εκλογών είναι αυτές που επιλέγουν τους κυβερνήτες τους και επομένως «έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν».
Δεν έχει σημασία ποιο αστικό κόμμα είναι στην κυβερνητική εξουσία; Φυσικά και έχει. Το πρωτεύον όμως είναι να μην καλλιεργούμε εκλογικές αυταπάτες, να μην είμαστε δέσμιοι του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, να μην προχωράμε σε «ανάθεση», να μην δεχόμαστε άλλοι να καθορίζουν την ζωή μας, χωρίς εμάς και τις περισσότερες φορές εναντίον μας.
(Εδώ να επαναλάβω αυτό που έγραφα πριν κάποιες μέρες. Η συμμετοχή ή όχι στις εκλογές για τους επαναστάτες και κομμουνιστές δεν είναι ζήτημα αρχής. Συναρτάται με τις ανάγκες ανάπτυξης της ταξικής πάλης στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και κάθε φορά πρέπει να κρίνεται συγκεκριμένα. Θα επανέλθουμε όμως αναλυτικά σ’ αυτό το θέμα).
Αφήστε μια απάντηση