Σαν σήμερα, 30/05/1826 πεθαίνει ο ιεράρχης Παλαιών Πατρών Γερμανός. Γεννήθηκε στην Δημητσάνα Αρκαδίας το 1771. Έφτασε στην Πάτρα, ως καινούργιος Μητροπολίτης, το 1806, σε μια εποχή που το Πατριαρχείο, μετά την εξόντωση των κλεφτών, (από τους Οθωμανούς με την συνεργασία του ιερατείου και των κοτζαμπάσηδων), είχε αρχίσει προπαγάνδα στον λαό, που ήταν οργισμένος από την στάση που είχαν προύχοντες και ανώτεροι κληρικοί.
Ο Γρηγόριος Ε (που αργότερα αφόρισε την επανάσταση του 1821) είχε στείλει επισκόπους να κηρύττουν την “κοινήν ήσυχίαν”, δηλαδή την εδραίωση της Οθωμανικής κυριαρχίας. Ο Γερμανός έφτασε στην Πάτρα το 1806, τον καιρό που ο αρχηγός των ανταρτών Κολοκοτρώνης, μετά από αφάνταστους κατατρεγμούς, έφευγε για τη Ζάκυνθο.
Σταλμένος από το Πατριαρχείο, έγινε Μητροπολίτης σε ηλικία μόλις 35 ετών και ακολούθησε με συνέπεια την γραμμή του Γρηγορίου. Ο νεαρός μητροπολίτης, που περιφρονούσε το λαό, «τους απαίδευτους και χυδαίους», χωρίς δισταγμό, πήρε το μέρος των κοτζαμπάσηδων και έγινε αρχηγός τους.
Όταν, έναν χρόνο μετά, το 1807, έφτασε στην Πελοπόννησο ο γιός του Αλή Πασά, Βελής, παραχώρησε νέα προνόμια και ιδιοκτησίες στους προύχοντες για να συνεχίσουν την εξόντωση των κλεφτών και να στηρίζουν την τότε εξουσία. Ιδιαίτερα όμως περιποιήθηκε τον αρχηγό τους, τον Γερμανό, που ήταν φίλος και «ομόφρων» του πατέρα του Αλή Πασά.
Έτσι, με την συνεργασία με τους Οθωμανούς, ο Γερμανός απέκτησε επιρροή ακόμα και στην Ρούμελη. Τόσο στενή ήταν η συνεργασία του με την Οθωμανική εξουσία, που, όταν γύρισε από την Κωνσταντινούπολη το 1818, οι πλούσιοι Τούρκοι της περιοχής έστειλαν χρυσοστολισμένα άλογα στην παραλία για να κάνουν μεγαλοπρεπή την άφιξη του.
Όμως, παρά τις προσπάθειες των κοτζαμπάσηδων και του ιερατείου, η Πελοπόννησος συνέχιζε να βράζει. Η Φιλική εταιρεία δεν είχε εμπιστοσύνη στους ανώτερους ιεράρχες και τους κοτζαμπάσηδες, επειδή ήξερε ότι έχουν στενές σχέσεις και κοινά συμφέροντα με τους Τούρκους. Όμως ήταν αναγκασμένη να προσπαθήσει να προσεταιριστεί κάποιους από αυτούς για να δοθεί κύρος στην εξέγερση που ετοιμαζόταν.
Ακόμα και σε αυτό το πλαίσιο, ο Γερμανός δεν ήταν καν η πρώτη επιλογή, αφού δεν του είχαν εμπιστοσύνη, (λόγω της στάσης του και του ότι είχε πάει Συνοδικός στην Κωνσταντινούπολη κοντά στους κύκλους του Σουλτάνου).
Όμως, όταν η προσέγγιση άλλων απέτυχε, ο Φιλικός Αντώνης Πελοπίδας, που είχε εντολή να μην μυήσει τον Γερμανό, αναγκάστηκε να τον προσεγγίσει. Ο Γερμανός δέχτηκε (όπως έκαναν και άλλοι που έβλεπαν ότι μπορεί να υπάρξουν αλλαγές και ήθελαν να διατηρήσουν τα προνόμια τους). Όμως, όσο πλησίαζε η εξέγερση, ο ίδιος και οι κοτζαμπάσηδες προσπαθούσαν πλέον με κάθε τρόπο να την ματαιώσουν, κηρύσσοντας «την αναβολήν ως καλίστην πολιτικήν».
Ο τρόμος τους έγινε πανικός όταν έμαθαν ότι θα έφτανε στην Πελοπόννησο ο Παπαφλέσσας για να ξεσηκώσει τον κόσμο. Προσπάθησαν να τον εμποδίσουν, να τον δολοφονήσουν, να τον φυλακίσουν, να τον συκοφαντήσουν. Όμως δεν τα κατάφεραν και ο Παπαφλέσσας άνοιξε την ιστορική μυστική σύσκεψη της Βοστίτσας με μια πύρινη ομιλία υπέρ της ένοπλης επανάστασης κατά των Οθωμανών.
Τότε οι κοτζαμπάσηδες, που ήθελαν να ματαιώσουν την επανάσταση του επιτέθηκαν. Την μεγαλύτερη επίθεση την δέχτηκε από τον Γερμανό, ο οποίος τον έβρισε και τον αποκάλεσε «άρπαγα, εξωλέστατον, αλιτήριον, ασυνείδητον, απατεώνα» που δε φρόντιζε για τίποτε άλλο «ειμή τίνι τρόπω να ερεθίση την ταραχήν του έθνους διά να πλουτίση εκ των αρπαγών».
Όμως ο Παπαφλέσσας δεν έκανε πίσω και απείλησε ότι θα προχωρήσει χωρίς αυτούς. Μπροστά στο ενδεχόμενο να απομονωθούν και να γίνουν στόχος και των Τούρκων και των Ελλήνων, οι κοτζαμπάσηδες αποφάσισαν να υποστηρίξουν (δήθεν) την επανάσταση, με την ελπίδα να την ματαιώσουν η να την ελέγξουν στην πορεία.
Οι Οθωμανοί, θορυβημένοι από την κατάσταση, κάλεσαν τους προεστούς και τους δεσπότες στην Τρίπολη, δήθεν για συζητήσεις. Ο Γερμανός είχε καταλάβει ότι είχαν άλλα σχέδια. Επειδή φοβήθηκε για την ζωή του, στην αρχή έκανε τον άρρωστο και μετά, μαζί με άλλους προεστούς, πήγαν και κρύφτηκαν στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας για να αποφασίσουν τι θα κάνουν.
Έτσι η Αγία Λαύρα όχι μόνο δεν είναι σύμβολο της επανάστασης του 1821 αλλά αντίθετα είναι σύμβολο του φόβου των κοτζαμπάσηδων και του ιερατείου και της προσπάθειας τους να την ματαιώσουν.
Όμως, 21 Μαρτίου 1821, ξέσπασε εξέγερση στην Πάτρα και ο λαός, με ηγέτη τον τσαγκάρη Παναγιώτη Καρατζά, έδιωξε τους Τούρκος και τους ανάγκασε να κλειστούν στο φρούριο. Τότε, βλέποντας ότι κάθε προσπάθεια να ματαιωθεί η εξέγερση είχε αποτύχει, ο Γερμανός και οι άλλοι προεστοί μπήκαν (εκ του ασφαλούς) στην πόλη (24 Μαρτίου, τρεις μέρες μετά την εξέγερση) και εγκατέστησαν αμέσως ένα «διευθυντήριο» (25 Μαρτίου) από το οποίο απέκλεισαν τους οπλαρχηγούς που είχαν καταλάβει την πόλη.
Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά. Η «ηγεσία» του Γερμανού, με την ανικανότητα της και τον αποκλεισμό των πραγματικών ηγετών της επανάστασης, οδήγησε γρήγορα σε διάλυση και ήττα των εξεγερμένων, είσοδο των Οθωμανών στην πόλη και σφαγή του λαού της Πάτρας στις αρχές Απριλίου.
Ο Γερμανός δραπέτευσε «βυθισμένος είς λύπην» ενώ ο Καρατζάς και οι άλλοι οπλαρχηγοί συνέχισαν τις επιθέσεις, ακόμα και μέσα στην Πάτρα. Στην συνέχεια ο Γερμανός, μαζί με τους άλλους προύχοντες, προσπάθησαν να εμποδίσουν και να συκοφαντήσουν και τον Φιλικό Δ. Υψηλάντη, για να διατηρηθούν τα προνόμια τους και ο ρόλος που ήθελαν να έχουν. Μετά προσπάθησε να υπονομεύσει και τον Κολοκοτρώνη στις εκστρατείες για την ανακατάληψη της Πάτρας και την κατάληψη της Τρίπολης.
Το φθινόπωρο του 1822, ο Γερμανός φεύγει για την Ιταλία, ως εκπρόσωπος της Επανάστασης. Όταν επιστρέφει, είναι περίοδος εσωτερικών συγκρούσεων. Η κυβέρνηση Κουντουριώτη απομονώνει τους κοτζαμπάσηδες της Πελοποννήσου και αρχίζει να τους καταδιώκει. Ο Γερμανός, παρόλο που ήταν αμέτοχος στην σύγκρουση, συλλαμβάνεται, απαξιωμένος και από την αντιλαική στάση που είχε κρατήσει όλα τα χρόνια. Του πήραν όλα τα χρήματα (ακόμα και τα άμφια) και αφέθηκε ελεύθερος μετά από παρέμβαση του Σουλιώτη οπλαρχηγού Γ. Δράκου.
Προσπαθεί να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στην εξουσία, όμως 30 Μαϊου 1826, πεθαίνει από τύφο (που τότε θέριζε το Ναύπλιο).
Επειδή είχε δημιουργήσει πολλούς εχθρούς, ο θάνατος του γέννησε υποψίες για δηλητηρίαση, ενώ ακόμα και για τις τιμές στην κηδεία του υπήρξε διαμάχη.
Το όνομα του Π. Π Γερμανού μπορεί να είναι σήμερα γνωστό σε όλους, εξαιτίας της πλαστογραφίας του 1821 και του μύθου της Αγίας Λαύρας. Λιγότερο γνωστή είναι η αληθινή ιστορία του, αφού δεν βολεύει και την κατεστημένη κρατική/εκκλησιαστική αφήγηση.
Η πραγματικότητα είναι ότι η δράση του σχετικά με την επανάσταση (με εξαίρεση την-εκ του ασφαλούς-ευλογία των όπλων στην Πάτρα) ήταν όχι μόνο ασήμαντη αλλά -τις περισσότερες φορές-αρνητική και επιζήμια. Όπως η δράση του κοινωνικού στρώματος που εκπροσωπούσε (κοτζαμπάσηδες, αν. ιεράρχες κ.α),που εμφανίστηκε μετά την επανάσταση, ως «εκπρόσωπος» του έθνους, με ψεύτικες ιστορίες, μέσα από την κρατική και εκκλησιαστική προπαγάνδα.
Πηγές: «Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός χωρίς θρύλο», Τ. Σταματόπουλος, Κάλβος, «Απομνημονεύματα περί της ελληνικής επαναστάσεως 1821-1828» ,Φωτάκος (Χρυσανθόπουλος Φώτιος), Επικαιρότητα, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», G.Finlay, Τολίδη,»Μορφές του Εικοσιένα», Γ.Λαμπρινός, Μπάυρον «Ιστορία Ελληνικής Επαναστάσεως», Διονύσιος Κόκκινος, Μέλισσα, «Ο εσωτερικός αγώνας πριν και κατά την επανάσταση του 1821», Τ.Σταματόπουλος, Κάλβος, «Ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως», G.F Hertzberg Κύπειρος, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», Σ.Τρικούπης, Λιβάνης.
Πηγή: Praxis Review -twitter
Αφήστε μια απάντηση