Ανέξοδα λόγια

Διαβάζοντας τις Κυριακάτικες εφημερίδες είδαμε αρκετές απ’ αυτές να αναφέρονται στην αστυνομική βία στην ατιμωρησία των μπάτσων κ.λ.π.
Ολες αυτές τις διαπιστώσεις δεν χρειαζόταν να τις διαβάσουμε απ’ τις εφημερίδες για να τις μάθουμε. Τις γνωρίζουμε καλά.
Η αστυνομική τρομοκρατία είναι συστατικό στοιχείο της λειτουργίας του αστικού κράτους. Οι φυσικοί φορείς της, οι μπάτσοι, μετατρέπονται σ’ ένα στρατιωτικό σώμα που μαθαίνει να μισεί την κοινωνία, γιατί μόνο έτσι μπορούν ν’ ασκήσουν τον κατασταλτικό τους ρόλο.

Από κει και πέρα όμως υπάρχει ένα «δια ταύτα», στο οποίο δεν αναφέρονται οι φυλλάδες. Μπροστά σ’ αυτή την δεδομένη κατάσταση πώς θα έπρεπε να αντιδράσει ο κόσμος; Οι επιλογές που έχει είναι δύο. Ή παίζει το ρόλο του κακομοίρη καρπαζοεισπράκτορα, που σκύβει το κεφάλι, γυρίζει την πλάτη, τις τρώει και μετά καταγγέλλει την κρατική καταστολή ή φροντίζει να οργανώσεις μαχητική αντίσταση.

Θα τολμούσε, άραγε, κάποιος δημοσιοκάφρος να πάρει ξεκάθαρη θέση στους αναγνώστες του; Να τους προτείνει δηλαδή είτε να δεχθούν τον ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα είτε να βγουν στους δρόμους αντιστεκόμενος μαχητικά στην κρατική καταστολή (και αυτό σε κάποιες περιπτώσεις σημαίνει καλυμμένα πρόσωπα, γιατί ο τόπος είναι γεμάτος με ρουφιανοκάμερες).

Όχι φυσικά. Ανέξοδα λόγια γράφουν οι δημοσιογράφοι για να καναλιζάρουν αν δεν μπορεί να εκτονώσουν την λαϊκή οργή.