Του Γιώργη Γιαννακέλλη
Δεν ξέρω ποιες είναι οι πιο μελαγχολικές σκέψεις παρακολουθώντας την συμφορά που σκορπάει ο πύρινος όλεθρος: Αναλογίζομαι τα χιλιάδες ζωάκια που κάηκαν ζωντανά, την οικολογική καταστροφή και τον θρήνο για λαϊκές οικογένειες που είδαν την περιουσία τους να γίνεται στάχτη. Ταυτόχρονα όμως σκέπτομαι και το τεράστιο μέρος του ελληνικού λαού που επιβράβευσε με την ψήφο του μια κυβέρνηση που προσλαμβάνει μπάτσους αντί για πυροσβέστες, που προμηθεύεται Ραφάλ και πυρπολικά αντί για ασθενοφόρα και υλικά μέσα που θα αντιμετώπιζαν αποτελεσματικά φαινόμενα όπως οι πυρκαγιές.
Πριν λίγο είδα σε τηλεοπτικό δέκτη, έναν πολίτη να οδύρεται για την κρατική ανικανότητα που είχε σαν αποτέλεσμα η περιουσία του να παραδοθεί στις φλόγες, αφού “μια ώρα τηλεφωνούσε και δεν ερχόταν κανένας”, και να εκφράζει την λύπη του που υπήρξε ψηφοφόρος της Ν.Δ.
Και εδώ, κατά την άποψη μου, είναι το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Οτι είναι βουτηγμένη στα βαρίδια του κοινοβουλευτικού κρετινισμού και στην λογική της ανάθεσης. Οτι ο μέσος πολίτης, έχοντας την ψευδαίσθηση της ελεύθερης βούλησης, προτιμάει να αναθέτει την διαχείριση της ζωής του, μέσα από υπονομευμένες από την φύση τους διαδικασίες, των εκλογών στην προκειμένη φάση, σε εξουσιαστές. Οτι δεν πιστεύει στις δυνάμεις του και στα αποτελέσματα του οργανωμένου συλλογικού αγώνα.
Ναι είμαστε μειοψηφία όσοι αντιστεκόμαστε σ’ αυτή την κατάσταση, Ας θυμηθούμε όμως τους στίχους του Μπρεχτ:
Κι όταν νικιούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν
Πάλι δεν έχει η αδικία δίκιο!
Η ήττα μας δεν αποδείχνει τίποτ’ άλλο, πέρα απ’ το ό,τι παραείμαστε λίγοι όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια στην προστυχιά.
Αφήστε μια απάντηση