Ο κόσμος της ανισότητας, της αθλιότητας, της εξαθλίωσης, της αδικίας, της καταστολής, των εκβιασμών και των ψεμάτων, που ζούμε, είναι απλώς μια προεικόνιση του καπιταλιστικού “παραδείσου”, που μας ετοιμάζουν.
Οι ειδήσεις για λιποθυμίες μαθητών στα σχολεία, εξαιτίας του κυοφορούμενου υποσιτισμού, είναι η ανατριχιαστική πρόγευση του “ελεύθερου κόσμου” που δημιουργούν.
Στα τέλη του 20ου αιώνα, η καθαρή περιουσία των 358 πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη, ήταν ίση με το εισόδημα του φτωχότερου 45% του παγκόσμιου πληθυσμού, που αριθμούσε 2,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους (Νίκος Μπογιόπουλος, “Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε!”, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, σελ. 70). Από τότε η ψαλίδα πλούσιων και φτωχών έχει ανοίξει κι άλλο, όμως κι αυτή η φωτογραφία του καπιταλιστικού συστήματος αρκεί.
Αυτή είναι η περίφημη καπιταλιστική “ελευθερία”: ελευθερία για τους πλούσιους, να καταδυναστεύουν και να υπερεκμεταλλεύονται τους φτωχούς. Αυτή είναι η καπιταλιστική “δικαιοσύνη”: απόλυτη ανισότητα, υπέρ των λίγων.
Εμείς τι κάνουμε απέναντι σε αυτό; Το συγκρότημα Μεθυσμένα Ξωτικά σε ένα τραγούδι του, αναφέρει πως κάποιοι μας προτείνουν “να λέμε πως δεν υπάρχουνε τριγύρω μας στραβά, και να κλείνουμε τ’ αυτιά μας σ’ όσα ακούγονται ουρλιαχτά”. Με αυτόν τον τρόπο, θα είμαστε πιο ευγενικοί, πιο αισιόδοξοι, πιο καθώς πρέπει, πιο… υποκριτές, πιο τυφλοί, πιο κουφοί.
Όμως δεν θέλουμε να ωραιοποιήσουμε την κατάσταση. Δεν ονειρευόμαστε έναν “πιο δίκαιο” καπιταλισμό. Το σύστημα είναι σάπιο από τη ρίζα του: θέλει ξερίζωμα, με αντικαπιταλιστική ανατροπή και εργατική-λαϊκή εξουσία.
Πηγή: Υπερβολές
Αφήστε μια απάντηση