Όταν πετάς πέτρες προς την κορυφή του βουνού, είναι σίγουρο ότι αυτές θα γυρίσουν κατά πάνω σου: Πως φτάσαμε στα γεγονότα της 20η Οκτώβρη

“Δεν είναι αναγκαίο να μου πείτε πως η βία γεννά βία. Εμείς, ο λαός, το έχουμε μάθει πολύ πριν από σας, κι απ’ τη μεριά μου το κατάλαβα πριν δέκα χρόνια. Όταν κανείς δεν κατέβηκε από την Ουάσινγκτον για να πει στον Porfirio Díaz πως, αφού άφηνε τους αγρότες να ζουν με χόρτα, θα μπορούσε να προκληθεί βία· ή, αφού πυροβολούσε αυτούς που ζητούσαν λίγες πένες παραπάνω τη βδομάδα, θα προκληθεί βία· ή, αφού έθρεφε τις ψείρες με φυλακισμένους, εδώ και δεκαετίες, σίγουρα θα προκληθεί βία”

Emiliano Zapata

———————————————

Παίρνω αφορμή από δύο ενδιαφέρουσες σημερινές αναρτήσεις: Αυτήν στο blog μας, με τον τίτλο «Συνεργασίες» κι αυτήν στο ιστολόγιο Redflyplanet, του οποίου τυγχάνω τακτικότατος αναγνώστης, με τίτλο «Το παρακράτος: Τότε και τώρα».

Στις παραπάνω αναρτήσεις, οι οποίες βέβαια είναι πολιτικά κι ιδεολογικά εκ διαμέτρου αντίθετες, εμπεριέχονται ορισμένα σημαντικά οπτικά
ντοκουμέντα από την περίοδο 1995-1998. Περίοδος, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί την κομβική αφετηρία, όσων είδαμε την Πέμπτη 20/10 στο Σύνταγμα. Μιλάμε για εποχή, όπου ο Σημιτικός εκσυγχρονισμός (εν όψει μάλιστα και της-από τότε- διαφαινόμενης καπιταλιστικής κρίσης) επελαύνει κι οδηγεί την κοινωνία στο ευρώ και την ΟΝΕ, με τους όρους που επέβαλε το (εξαρτημένο και κομπραδόρικο) ελληνικό κεφάλαιο. Μιλάμε για εποχή, όπου το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έχουν βγεί τραυματισμένα από τις εξελίξεις στο πάλαι ποτέ «σοβιετικό μπλοκ», αλλά κι απ’τις πολλαπλές κρίσεις (διασπάσεις, διαγραφές κλπ) στο εσωτερικό του. Το κυριότερο όμως είναι, ότι οι δυναμικές μαθητικές κινητοποιήσεις, το συγκρουσιακό κίνημα των αδιορίστων κατά του ΑΣΕΠ κλπ. της συγκεκριμένης περιόδου, έχουν πάρει τη…σκυτάλη απ’ την ΑΜΕΣΩΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ περίοδο (΄90-΄94), που χαρακτηρίστηκε  τη δολοφονία ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ και το δυναμικό κίνημα των καταλήψεων κατά των «μεταρυθμίσεων» Κοντογιαννόπουλου (περίοδο, που προσωπικά είχα την τύχη να τη ζήσω…εκ του συστάδην), το οποίο οδήγησε στη δημιουργία κάποιου  διαφορετικού ριζοσπαστικού ρεύματος αντίστασης (ιδίως στη νεολαία), το οποίο έκτοτε διαπερνά όλον τον κινηματικό χώρο.

Εκείνη ακριβώς την εποχή (΄95-΄98) έχουμε δύο καίρας σημασίας γεγονότα:
Αφενός το στοχευμένο χτύπημα του κράτους σ’αυτό που σχηματικά αποκαλούμε «Αναρικό χώρο», με την επέμβαση των ΜΑΤ στο ΕΜΠ το 1995, το άγριο κηνυγητό και τις συνεχείς καταδίκες και φυλακίσεις προσώπων του χώρου.
Αφετέρου έχουμε το γεγονός, το οποίο αποτυπώνεται, κατ’ αρχάς στο βίντεο της ανάρτησης «Συνεργασίες» και κατ’ επέκταση στα οπτικά ντοκουμέντα, που εμπεριέχονται στην προαναφερθείσα ανάρτηση του Redflyplanet. Η απάντηση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στις (αναμφισβήτητες) επιθέσεις με μολότωφ σε μέλη τους κατά τη διάρκεια της τότε (1998) επετείου του Πολυτεχνείου, δεν ήταν ούτε πολιτική, ούτε ιδεολογική, ούτε καν πρακτική. Ήταν ο ξυλοδαρμός και η ΠΑΡΑΔΟΣΗ στα ΜΑΤ 16χρονων μαθητών! Τότε ήταν, που «άνοιξε» η πληγή της περασμένης Πέμπτης… Την επόμενη της παραδοσης των 16χρονων στα ΜΑΤ, ομάδες του χώρου εισέβαλαν με τσεκούρια και καδρόνια στην αίθουσα «Παπαρηγοπούλου» της Νομικής, όπου γινόταν συνέλευση της σχολής (όπου παρεβρισκόταν κι ο γράφων ως μέλος των ΕΑΑΚ), με την ιαχή
«Κνίτες θα πεθάνετε»!  Για κάποιους από εμάς, τότε, η εν λόγω εξέλιξη ήταν αναμενόμενη, αφού κι ορισμένοι συμφοιτητές (και φίλοι) της ΠΚΣ και της ΚΝΕ αναγνώριζαν τη…μαλακία (όπως έλεγαν), που έκανε το κόμμα με τους 16χρονους. Αρκετά μέλη της τότε γενιάς της ΠΚΣ Νομικής, θυμούνται ότι πολλοί εξ ημών (μέλη της ΡΑΠΑΝ και της ΣΑΦΝ) τους προειδοποιήσαμε και τους σώσαμε, ελάχιστα λεπτά πριν την εισβολή, αλλά θυμούνται καλά και τις συζητήσεις και τους τσακωμούς μας περί το συγκεκριμένο θέμα.

Αξιοσημείωτο είναι το ότι, έκτοτε ο Α/Α χώρος μαζικοποιήθηκε κι έγινε ακόμα πιο επιθετικός, αλλά  και πιο παρεμβατικός πολιτικά με αποτέλεσμα τα μπλοκ των Α/Α ν’αποτελούνται πλέον από αρκετές χιλιάδες διαδηλωτών

Εδώ όμως τίθεται ένα βασικό ερώτημα, σχετικά με τη λογική και τη δράση της περιφρούρισης του ΚΚΕ, στις οποίες αναμένουμε την τοποθέτηση των συναγωνιστών της βάσης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αλλά και των φίλων του Redflyplanet:

Πως απ΄τη μια, πιάνεις ΕΝΟΠΛΟ ΑΣΦΑΛΙΤΗ (Γιαννακούλη και τόσους άλλους) στις γραμμές του κι αντί πρώτα να του ρίξεις ένα…καλό σουλτάν μερεμέτ και ν΄αποκλείσεις τη ΓΑΔΑ απαιτώντας την ΠΤΩΣΗ της κυβέρνησης, εσύ τον παραδίδεις στις ΑΡΧΕΣ, δηλαδή ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ; Και πως απ’ την άλλη, την ίδια στιγμή ξυλοκοπείς 16χρονους εξεγερμένους μαθητές (ο,τιδήποτε κι αν έκαναν) κι αντί να τους αφήσεις, ή έστω να τους παραδώσεις στους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ, απεναντίας εσύ τους ΠΑΡΑΔΙΔΕΙΣ στα ΜΑΤ, τα οποία τους ΛΙΑΝΙΖΟΥΝ και τους οδηγούν στα κρατητήρια; Επαναλαμβάνω, ότι μιλάμε για 16χρονους/ες, οι οποίοι/ες έιναι μεν ανώριμοι πολιτικά, αλλά βράζει το αίμα τους και αύριο θ’ αποτελέσουν τα πρωτοπόρα και δυναμικά τμήματα του εργατικού κι εν γένει λαικού κινήματος.

Εκτός κι αν η ηγεσία του ΚΚΕ θεώρησε ότι τα…ντου και οι μολότωφ κατά της περιφρούρισης στο ΕΜΠ το 1998, έγιναν από 15χρονα και 16χρονα αγόρια και κορίτσια, οπότε (για να κάνουμε και λίγη πλάκα) θα έπρεπε- πρώτα απ’ όλα- να διαγράψουν τα μέλη της ΚΝΕ, που τις έφαγαν  από μαθητές!

Εκεί -κατά τη γνώμη μου- το ΚΚΕ επέλεξε ν’ αποσχισθεί από τα υπόλοιπα ριζοσπαστικά τμήματα της κοινωνίας, τα οποία αναδεικνύονταν και
διαμορφώνονταν εκείνη την κρίσιμη περίοδο (οι λόγοι, που το οδήγησαν σ’αυτήν την επιλογή δεν είναι της παρούσης). Κι αντί στις γραμμές του
ΚΚΕ και της ΚΝΕ ν’ ανοίξει μια τέτοιου είδους ΠΟΛΙΤΙΚΟΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ συζήτηση ανάλυσης του φαινομένου κι αυτοκριτικής, η ηγεσία έβαλε το κεφάλι της στην άμμο και πίστεψε (ΟΛΩΣ ΑΝΟΗΤΩΣ, ως συνήθως) ότι η συγκεκριμένη στάση των μελων του κόμματος και της ΚΝΕ θα περνούσε στο…ντούκου.

Ούτε αυτό το απλό δεν πρόβλεψαν οι καθοδηγητές της ηγεσίας, αφού είναι γνωστό ότι και μια απλή παρέα να «έδινε» στην αστυνομία μια άλλη παρέα επειδή η άλλη παρέα έσπασε 3-4 τζάμια στη γειτονιά, θ’άνοιγε βεντέτα του σκοτωμού. Ας θυμηθούμε πως έχουν διαμορφωθεί-έως σήμερα- οι σχέσεις των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ και του Ντέμη Νικολαίδη, όταν ο τελευταίος «έδωσε» στην ΕΛΑΣ οργανωμένους της Original, επειδή οι τελευταίοι έπαιξαν…σφαλιάρες, ναι σφαλιάρες (τι προτοφανές κι αποτρόπαιο έγκλημα θεέ μου!), με αντιπάλους οπαδούς στο γήπεδο του Ατρομήτου Περιστερίου πριν 6-7 χρόνια! Άλλλωστε, δεν ήταν μόνο ο κόσμος του Α/Α χώρου, που εξοργίστηκε, αλλά είχαν «μουδιάσει» ακόμα και απλά μέλη κι «επιρροές» της ΚΝΕ σ’όλες τις σχολές. Απλά, το κόμμα προέβη- γι άλλη μια φορά- σε λάθος εκτίμηση κι ανάλυση της κατάστασης: Υποτίμησε τη ΔΥΝΑΜΙΚΗ και το βαθμό ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ των «πιστσιρικάδων» αλλά και όλου του Α/Α χώρου,
θεωρώντας ότι έχει να κάνει με…παιδάκια, που θα γίνουν «φύλλο και φτερό» με την πρώτη…μπαλωθιά, όπως είχε γίνει σε παλαιότερες εποχές
(Καταλήψεις κατά του νόμου 815, Χημείο ’79, πορεία Πολυτεχνείου ‘80).

Δυστυχώς όμως, δεν ήταν έτσι  κι εδώ οφείλω να παραδεχθώ ότι σ’ αυτό το σημείο, η σχετική ανακοίνωση της Α.Κ κάνει σωστή διαπίστωση όταν λέει ότι «Το αντιεξουσιαστικό κίνημα, που τα τελευταία 30 χρόνια μπαινοβγαίνει στις φυλακές και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της
αντίστασης της κοινωνίας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, έχει αποκτήσει δύναμη, δυνατότητα και συνείδηση».

Η ηγεσίες του κόμματος και της ΚΝΕ υποτίμησαν το γεγονός ότι ο εν λόγω χώρος άρχισε να πλαισιώνεται, όλο και περισσότερο από ΕΡΓΑΤΙΚΑ στοιχεία, ΔΥΝΑΜΙΚΟΥΣ,  ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΥΣ και ΓΕΝΝΑΙΟΥΣ αγωνιστές, οι οποίοι επεδίωξαν να δώσουν στο χώρο περισσότερα ΠΟΛΙΤΙΚΑ και ΤΑΞΙΚΑ χαρακτηριστικά. Ο Δεκέμβρης του ’08 ήταν η εξελικτική έκφραση κι η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ κατάληξη όλων των παραπάνω διεργασιών της δεκαετίας του ’90. Και φυσικά μιλάμε για αγωνιστές κι όχι για ασφαλίτες, παρακρατικούς και συμπλεγματικούς τυχοδιώκτες, των οποίων η ύπαρξη και η δράση μέσα σε ορισμένες ομάδες του Α/Α χώρου δεν αμφισβητείται.

Τα παραπάνω ντοκουμέντα λοιπόν δείχνουν-πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη- ότι, αντί η ηγεσίες του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να μελετήσουν ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΑ και ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΑ το σημαντικό αυτό κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο, ιδίως μέσα στα πλαίσια της ιδιεολογικής επέλασης του τότε «εκσυγχρονισμού», αυτές προτίμησαν να ΞΑΝΑΤΣΟΥΒΑΛΙΑΣΟΥΝ τα πράγματα (αναρχικοί και οργισμένοι= ασφαλίτες και παρακρατικοί) και να προβούν σ’ ένα ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ πολιτικών και ιδεολογικών λογαριασμών με όρους δεκαετίας ΄30 θεωρώντας προφανώς, ότι η…μάχιμη πιτσιρικαρία (που αναδείχθηκε  απ’ τις κοινωνικές διεργασίες και συνθήκες του ΄90  και του Δεκέμβρη του΄08) ΔΕΝ αποτελούσε ΡΗΓΜΑ στο σύστημα, αλλά εν δυνάμει ΕΧΘΡΟ του κινήματος, δημιουργώντας ΑΣΒΕΣΤΟ μίσος εκατέρωθεν, ΣΥΝΕΠΙΚΟΥΡΟΥΜΕΝΕΣ βέβαια κι εξ ορισμένων–μέχρι βλακείας- ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΝ του Α/Α χώρου.

Κι όπως λέει μια σοφή Αμερικανική παροιμία: «Όταν πετάς πέτρες προς την κορυφή του βουνού, είναι σίγουρο ότι αυτές θα γυρίσουν κατά πάνω σου».

askordoulakos

0 απαντήσεις στο “Όταν πετάς πέτρες προς την κορυφή του βουνού, είναι σίγουρο ότι αυτές θα γυρίσουν κατά πάνω σου: Πως φτάσαμε στα γεγονότα της 20η Οκτώβρη”

Γράψτε απάντηση στο Δημήτρης Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *