Προσπάθεια να αιματοδοτήσουν το πολιτικό σύστημα

Οι πολιτικές εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες που σε λίγες ώρες δεν αποκλείεται να έχουμε προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Δεν νομίζουμε ότι έχει άλλα περιθώρια παραμονής στην εξουσία η μνημονική κυβέρνηση του ΓΑΠ. Το πυροτέχνημα του δημοψηφίσματος ήταν καταδικασμένο να αποτύχει από την πρώτη στιγμή που ακούστηκε. Η λαϊκή οργή και αγανάκτηση που εκφράστηκε και πρόσφατα στην παρέλαση της 28^ης Οκτώβρη, ο λαϊκός παράγοντας που έχει βγει στο προσκήνιο δυναμικά και αποφασιστικά δεν αφήνει άλλα περιθώρια παρά μόνο βουλευτικές εκλογές σε μια προσπάθεια να αιματοδοτήσουν το πολιτικό σύστημα.

Τα αστικά επιτελεία γνωρίζουν –δεν χρειάζεται άλλωστε ιδιαίτερη πολιτική αντίληψη για να το διαπιστώσουν- ότι η πολιτική μνημονικής
κυβέρνησης-τρόικας έχουν φέρει τον εργαζόμενο λαό να βρίσκεται αντιμέτωπος με τόσο οξυμένα προβλήματα που δεν έχει γνωρίσει τις τελευταίες δεκαετίες. Με την φτώχια να στραγγαλίζει μαζικά τμήματα του πληθυσμού μας, την ανεργία να καλπάζει, την ηθική παρακμή, την κρατική καταστολή. Και όλα αυτά είναι ένα εκρηκτικό μίγμα που αν εκραγεί θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες για το αστικό σύστημα.

Το πολιτικό προσωπικό των πλουτοκρατών έχει πλήρη συνείδηση αυτού του γεγονότος, άσχετα τις παπαρολογίες που λέει για μαζική κατανάλωση. Είναι κάτι παραπάνω από φανερό, ότι οι πολιτικές εξελίξεις στο άμεσο διάστημα θα είναι καταιγιστικές. Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει σαπίσει εντελώς και η κυρίαρχη μορφή του, το (δι)κομματικό κατεστημένο, έχουν περιπέσει στην μεγαλύτερη κρίση νομιμοποίησης της ύπαρξής τους μετά τη μεταπολίτευση.

Ακόμα και αστοί αναλυτές το παραδέχονται, ακόμα και οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας –όσες ενστάσεις μπορεί να έχει κανείς για την εγκυρότητα τους- το απεικονίζουν.

Ετσι λοιπόν οι αστοί βάζουν σε εφαρμογή μια δοκιμασμένη απ’ το παρελθόν μέθοδο που θα λειτουργήσει σαν βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής που προκαλεί η καπιταλιστική επέλαση. Την εναλλαγή του κυβερνητικού θιάσου. Θέλουν να πιστεύουν ότι οι εκλογές θα λειτουργήσουν σαν αμορτισέρ που θα απορροφήσει την λαϊκή αγανάκτηση και οργή που υπάρχει και το πολιτικό σύστημα, ώστε κερδίζοντας
χρόνο, το πολιτικό σύστημα, να μπορέσει να διαχειριστεί καλύτερα την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση.

Μπορεί η κυβερνητική συμμορία να προσπαθεί με κάθε τρόπο να μείνει γαντζωμένη στην εξουσία με νύχια και με δόντια –είναι πολλά τα
λεφτά Αρη-, μπορεί ο ΓΑΠ, ο πιο μισητός πρωθυπουργός που υπήρξε μετά την μεταπολίτευση, να γνωρίζει ότι θα εξευτελιστεί στις εκλογές, πιθανόν να διαλυθεί και το κόμμα του αλλά δεν έχει περιθώρια να κάνει τίποτε άλλο.

Παρά την ανηλεή προπαγάνδα και την ατελεύτητη ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούν ανελλιπώς, έχουν απομονωθεί εντελώς από τον ελληνικό λαό. Και τα αφεντικά, ντόπια και ξένα, του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας, θα προσπαθήσουν να καναλιζάρουν την πολιτική κρίση που υπάρχει, πριν αυτή πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, άσχετα με τις επιθυμίες του ΓΑΠ. Και η συνταγή που θα εφαρμόσουν είναι δοκιμασμένη. Πρόωρες εκλογές. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν ότι όποιο αποτέλεσμα και να προκύψει δεν θα σημαίνει τίποτε ουσιαστικό για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. («Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες» είχε πει ο Κ. Μάρξ).

Οι εκλογές θα εξυπηρετήσουν αποκλειστικά την αιμοδότηση του συστήματος, θα λειτουργήσουν σαν βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης, θα δημιουργήσουν αυταπάτες σε πλατιά λαϊκά στρώματα ότι ένας άλλος κυβερνητικός θίασος μπορεί να δώσει λύσεις στα πιεστικά προβλήματα της εργατικής τάξης.

Παράλληλα, θα εξακολουθούμε να παρακολουθούμε μια χούφτα καπιταλιστικά παράσιτα, ντόπια και ξένα, να θησαυρίζουν λεηλατώντας τον τόπο και τους ανθρώπους της δουλειάς.

 Οσο η αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων για την βάρβαρη καπιταλιστική επέλαση δεν μετατρέπετε σε οργή και δυναμισμό που θα εκδηλωθεί στον στίβο των λαϊκών αγώνων, η αστική τάξη και οι λακέδες της δεν έχουν λόγο να ανησυχούν. Οσο ο λαός δεν συνηδητοποιεί ότι το “παχνίδι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο”, των βουλευτικών εκλογών, οι αιματορουφήχτρες καπιτάλες δεν πρόκειται να χάσουν τον ύπνο τους. 

Αν πραγματικά ενδιαφερόμαστε να αλλάξει κάτι στον βάρβαρο καπιταλισμό που μας πνίγει πρέπει να εγκαταλείψουμε το θανάσιμο εναγκαλισμό του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Να σταθούμε στο μετερίζι της ταξικής πάλης. Να αναδείξουμε την
κόκκινη γραμμή που χωρίζει τους εκμεταλλευτές από τη μια και τους εκμεταλλευόμενους από την άλλη. Την κεφαλαιοκρατία από τη μια και τα εργαζόμενα στρώματα από την άλλη.

Υ.Γ. Γ’ αυτό όμως το ζήτημα θα επανέλθουμε και θα πρότεινα στους συντρόφους να γράψουν τις απόψεις τους γ’ αυτό το θέμα.

Γ.Γ