Του Δημήτρη Κάβουρα
Οι πανικόβλητες κινήσεις της αντιλαϊκής-αντεργατικής, μειοψηφικής κυβέρνησης Παπανδρέου, είναι αποτέλεσμα της ενεργούς παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα, με τη μεγαλειώδη συμμετοχή του στην 48ωρη απεργία και την αντίδρασή του στις παρελάσεις, ο οποίος, λαϊκός παράγοντας, για μια ακόμα φορά προκάλεσε πολιτικές εξελίξεις, έφερε την κυβέρνηση στα πρόθυρα της κατάρρευσης όπως και τον περασμένο Ιούνη. Προϊόν επίσης της παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα είναι, οι πανικόβλητες δηλώσεις των περισσότερων κομμάτων σχετικά με τη ματαίωση της παρέλασης, σε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα και κυρίως στη Θεσσαλονίκη, στην οποία αμφισβητήθηκε συνολικά το πολιτικό σύστημα, στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας και όχι μόνο η κυβέρνηση ή κάποια κόμματα.
Το πολιτικό σύστημα τρέμει κυριολεκτικά την οργή του λαού. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, βλέποντας ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει όπως κυβερνούσε, βλέποντας ότι ο λαός δεν θέλει να κυβερνιέται όπως έως τώρα, έκανε μια κίνηση αντιπερισπασμού ανακοινώνοντας δημοψήφισμα με το ερώτημα «ναι ή όχι στη νέα δανειακή σύμβαση».
Με την κίνηση αυτή, ο Παπανδρέου, τους καλεί όλους, όλα τα κόμματα, να πάρουν σαφή θέση απέναντι στα πράγματα, απέναντι στη νέα σύμβαση αλλά και στο δεύτερο μνημόνιο που συνεπάγεται απ αυτή. Η άρνηση των περισσοτέρων κομμάτων να δεχθούν το δημοψήφισμα σημαίνει άρνηση να πάρουν σαφή θέση απέναντι στο ερώτημα ναι ή όχι στη νέα δανειακή σύμβαση με ότι αυτή συνεπάγεται, δηλαδή τη λήψη νέων αντιλαϊκών μέτρων, τον περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας, το βάθεμα της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης κλπ, διότι ή θα αναγκαστούν να ταυτιστούν με το ΠΑΣΟΚ και να πουν ναι στο χρέος, ναι στη νέα δανειακή σύμβαση, ναι στην αντιλαϊκή πολιτική και θα αποκαλυφθούν, ή θα πουν όχι σε όλα αυτά με ότι συνεπάγεται. Η εκτόνωση της λαϊκής οργής μέσω των εκλογών, βολεύει μια χαρά τα κόμματα του κεφαλαίου, βολεύει όμως, όπως φαίνεται απ τις δηλώσεις τους και τα κόμματα της αριστεράς.
Η εκλογολαγνεία της αριστεράς, αντικειμενικά, ωφελεί τα κόμματα του κεφαλαίου τα οποία θέλουν, μέσω των εκλογών, να εκτονώσουν
τη λαϊκή αγανάκτηση, να δώσουν ανάσα και παράταση ζωής στο πολιτικό σύστημα. Ο τρόμος τους απέναντι στο ενδεχόμενο ο λαός να πει ΟΧΙ, στο χρέος, στην Ε.Ε., στο ευρώ, στην αντιλαϊκή πολιτική και στη νέα δανειακή σύμβαση, τους οδηγεί σε ενιαίο μπλοκ που απαιτεί εκλογές, παρόλο που έως τώρα τις πρόβαλαν μόνο ως σύνθημα για εσωτερική κατανάλωση. Κι αυτό διότι σε μια συρρικνωμένη προεκλογική περίοδο μπορούν να ξεμπερδέψουν πιο εύκολα με μια γενική καταγγελιολογία στα δεινά που έφερε στον τόπο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπεκφεύγοντας έτσι απ το να πάρουν σαφή θέση στο δια ταύτα, και υφαρπάζοντας την εξουσιοδότηση να υπογράψουν τα νέα δεσμά. Κατανοούμε πλήρως τη
θέληση του λαού να φύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η μισητή κυβέρνηση Παπανδρέου. Οι εκλογές όμως από μόνες τους τίποτα το θετικό δεν έχουν να προσφέρουν στην εργατική τάξη και στο λαό, κανένα πρόβλημά του δεν πρόκειται να λύσουν.
Οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη, πρέπει να δείξουν εμπιστοσύνη στην τάξη στην οποία αναφέρονται, στα φτωχά λαϊκά στρώματα που υποφέρουν, ανεξάρτητα απ το πού πρόσκεινται πολιτικά, να μην φυγομαχήσουν αλλά να σηκώσουν το γάντι του δημοψηφίσματος και να δώσουν τη μάχη του ΟΧΙ! Οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να επιδιώξουν να γίνει το δημοψήφισμα όσο το δυνατό πιο γρήγορα, να απαιτήσουν να γίνει έστω και αν μεσολαβήσουν εκλογές, παίρνοντας υπόψη ότι, αν γίνει, θα γίνει σε μια περίοδο που ο λαός βρίσκεται στους δρόμους, αυτοοργανώνεται και οικοδομεί κοινωνικό
μέτωπο.
Το δημοψήφισμα, αν γίνει, θα γίνει σε μια περίοδο όπου έχουμε «Επιδείνωση, μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζομένων τάξεων, σημαντικό ανέβασμα για τους παραπάνω λόγους της δραστηριότητας των μαζών, που σε «ειρηνική» εποχή αφήνουν να «τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο απ’ όλες τις συνθήκες της κρίσης, όσο και από τις ίδιες τις «κορυφές», σε αυτοτελή ιστορική δράση, αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους, κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή, απ’ όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζομένων τάξεων» .
Πρακτικά και ουσιαστικά, το ΟΧΙ στη νέα δανειακή σύμβαση μπορούν να το υποστηρίξουν μόνο εκείνες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αντιπροτείνουν άλλη προοπτική, αυτή που περνά κατ’ αρχάς από τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε.. Αλλά ακόμα παραπέρα, μπορούν επί της ουσίας να προπαγανδίσουν, να υποστηρίξουν και εντέλει να υλοποιήσουν την άρνηση της νέας δανειακής σύμβασης μόνο οι δυνάμεις που είναι διατεθειμένες να υλοποιήσουν εδώ και τώρα πρόγραμμα εξουσίας με το οποίο είναι εφικτή η άλλη προοπτική.
Το πρόγραμμα αυτό συμπυκνώνεται ως εξής:
–
Μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία.
Να χάσουν τα κεφάλαιά τους οι εγχώριοι και διεθνείς τοκογλύφοι αντί να ληστευθεί η εργατική τάξη και τα εργαζόμενα στρώματα για να πληρωθούν οιαπαιτήσεις των καπιταλιστών-παράσιτων.
–
Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, των αυτό-απασχολουμένων και επαγγελματιών που προλεταριοποιούνται. Ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων επαγγελματιών.
–
Ανατροπή του αντεργατικού Προγράμματος Σταθερότητας, του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου σφαγείου, κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων.
–
Έξοδος από την ΟΝΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
-Κρατικοποίηση τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων, οργανισμών κοινής ωφέλειας, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο.
–
Χωρισμός κράτους-εκκλησίας. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
–
Απαγόρευση των απολύσεων. Αυξήσεις στους μισθούς. Μείωση του χρόνου εργασίας.
Δουλειά για όλους. Ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων. τιμωρία όλων όσων εμπλέκονται σε πράξεις βίας ενάντια στο κίνημα.
Από την άποψη της ιστορικής στιγμής που ζούμε και της κατάστασης στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, και μόνο η απειλή μίας μη αποδοχής του χρέους ή των δανειακών συμβάσεων από την Ελλάδα εντός των προσεχών μηνών, θα προκαλούσε διάλυση της ευρωζώνης, κατάσταση χρεοκοπίας στις μισές χώρες – συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας – γαλλο-γερμανική αντιπαράθεση που δεν αποκλείει και τη σύρραξη, αδυναμία των διεθνών οργανισμών τύπου G20 και ΠΟΕ να λειτουργήσουν και ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης όλων των διεθνών συμφωνιών που τους διέπουν. Η γενίκευση τέτοιων συγκρούσεων μπορεί να προκαλέσει εξεγέρσεις σε όλη την Ευρώπη, και ίσως στις ΗΠΑ. Εφόσον λοιπόν και μόνο η άρνηση πληρωμής του χρέους μπορεί να πλήξει και να αποδυναμώσει την ιμπεριαλιστική αλυσίδα, να προκληθούν εξεγέρσεις σε μια σειρά χώρες, τότε μπορούμε στην Ελλάδα να απομονώσουμε την αστική τάξη απ τα ευρωπαϊκά και διεθνή στηρίγματά της και να
την τσακίσουμε, να νικήσει δηλαδή η επανάσταση στην πρώτη της πράξη, στηριγμένη στην εργατική τάξη της Ελλάδας, στην εργατική τάξη της Ευρώπης και του κόσμου και αξιοποιώντας τις ιμπεριαλιστικές κόντρες και διαφορές.
Σε μια πιθανή επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, οι πολιτικές δυνάμεις που το στήριξαν, πρέπει να επιδιώξουν τον άμεσο σχηματισμό κυβέρνησης για την υλοποίηση του ΟΧΙ και να καλέσουν τις κοινωνικές δυνάμεις του ΟΧΙ σε γενική πολιτική απεργία για την πραγμάτωση αυτού του στόχου, πράγμα που θα αποτελέσει την έναρξη της επανάστασης.
Κάβουρας Δημήτρης
Αφήστε μια απάντηση