Πριν από λίγο το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, μέσα από τις συνήθεις κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις, κατέληξε σε μια νέα διαπραγμάτευση στην πλάτη του Ελληνικού Λαού που παίρνει πια χαρακτηριστικά δικτατορίας με κοινοβουλευτική πρόσοψη καθώς:
-Νομιμοποιήθηκε πλήρως και τελεσίδικα η γραμμή προσαρμογής και μάλιστα άμεσης (χρονοδιαγράμματα κλπ), χωρίς διαμεσολαβήσεις, όλων των “αντιπροσωπευτικών” διαδικασιών, στις τακτικές επιλογές του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου. Η υπαγόρευση ημερομηνιών και θεμάτων δημοψηφισμάτων η εκλογών από τους G20, το Εurogroup και τα επιχειρηματικά-εκδοτικά συμφέροντα στην Ελλάδα συνιστά το επιστέγασμα των αυταπατών της αριστεράς, ιδίως της κοινοβουλευτικής αλλά και γενικότερα των “αντιμνημονιακών μετώπων” που προσπαθούσε όλο αυτό το διάστημα να προβάλει.
-Νομιμοποιήθηκε πλήρως η συζήτηση για την επιβολή χούντας, δηλαδή κυβέρνησης “εθνικής ενότητας”, άσχετα από τους επιμέρους τακτικισμούς. Η συμφωνία στη δανειακή σύμβαση, το “κίνημα” των βουλευτών υπέρ της “εθνικής συνεννόησης”, η καταιγιστική προπαγάνδα των εγχώριων και διεθνών media, σε συνθήκες απουσίας πολιτικής πρότασης από την πλευρά της εργατικής τάξης, αποτελεί σοβαρή παρακαταθήκη για την αστική τάξη στην Ελλάδα που εκτιμούμε ότι θα πάρει συγκεκριμένη μορφή, είτε άμεσα (μετά και τις εξαγγελίες Παπανδρέου), είτε λίγο αργότερα μετά την ψήφιση της δανειακής σύμβασης. Είναι δευτερεύον ζήτημα ο χρόνος ένταξης των επιμέρους αστικών κομμάτων σε αυτήν, αφού ήδη μέσα από αυτή τη διαδικασία όλα δήλωσαν ρητά την πρόθεση τους να συνδράμουν. Μένει το παζάρι για τους όρους.
-Νομιμοποιήθηκαν πλήρως και πέρασαν σχεδόν στα ψιλά τροχιοδεικτικές κινήσεις όπως το ξήλωμα των ηγεσιών του στρατού, οι διατυπώσεις για κυβερνήσεις τραπεζιτών, απόστρατων στρατιωτικών, δικαστών κλπ που διατυπώθηκαν σε μέσα ενημέρωσης και στη βουλή όλο αυτό το διάστημα, κινήσεις που δείχνουν την επόμενη μέρα της “δημοκρατίας που δεν έχει αδιέξοδα”.
-Νομιμοποιήθηκε ξανά η εκμηδένιση του λαϊκού παράγοντα (μετά από τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις αλλά και τα πρόσφατα γεγονότα την 28η Οκτωβρίου), ο οποίος καθηλώθηκε μπροστά στις τηλεοράσεις η σε άνευρες κομματικές παρελάσεις και το κέντρο βάρος μεταφέρθηκε στις ενδοαστικές αντιθέσεις των οποίων η αριστερά έγινε, για ακόμα μια φορά στην ιστορία, ουρά. Η επόμενη μέρα θα δώσει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στο σήριαλ “πότε θα φύγει ο Παπανδρέου”, “άν θα φύγει ο Παπανδρέου”, “πότε θα γίνουν εκλογές” κλπ. Η τραγωδία της “εκλογικής” γραμμής της αριστεράς όλες αυτές τις μέρες, την έφερε στην γωνία. Ακραίο παράδειγμα αυτής της γραμμής ήταν η σημερινή ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη βουλή ο οποίος έδωσε όρκο πίστης στη “δημοκρατία”, στις εκλογές (τις οποίες ζητάει και η ΝΔ), ακόμα και στο Ευρώ καθησυχάζοντας μάλιστα τους εργάτες ότι “δεν πρόκειται να φύγουμε από το ευρώ γιατί δεν προβλέπεται νομικά!!!!”. Και το ΚΚΕ όμως ζήταγε “εκλογές εδώ και τώρα”. Ο χώρος του “εξωκοινοβουλίου”, (χωρίς τα τμήματα που κινούνται γύρω απο τον ΣΥΡΙΖΑ όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ), δεν κατάφερε να εκφράσει κάτι διαφορετικό.
– Μέχρι τώρα αυτές οι καταστροφές ήταν επικίνδυνες και επιζήμιες κυρίως για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα. Μετά και το πανηγύρι της αστικής τάξης με το κοινοβούλιο, τον πρόεδρο της δημοκρατίας, τα δημοψηφίσματα, τις συγκυβερνήσεις κλπ όλη αυτήν την εβδομάδα, πανηγύρι που πήρε λόγω της κρίσης διεθνείς διαστάσεις είναι πια επικίνδυνες, σαν παράδειγμα, και για τις εργατικές τάξεις όλης της Ευρώπης. Αυτές τις ώρες το ΔΝΤ ετοιμάζεται για απόβαση στην Ιταλία με τις ευλογίες της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι.
Το γεγονός ότι μπαίνουμε σε νέα φάση αντιδραστικής απάντησης στην κοινωνική δυσαρέσκεια από το σύστημα (που όσο βυθίζεται στην κρίση και δεν υπάρχει απάντηση, τόσο πιο επικίνδυνο γίνεται) δεν φαίνεται να έχει γίνει αντιληπτό από τα κομματικά επιτελεία όσων υποστηρίζουν ότι μιλούν στο όνομα του λαϊκού κινήματος. Το γιατί συμβαίνει αυτό και το πώς θα μπορούσε, αν μπορεί, να αλλάξει, γίνεται όρος, όχι μόνο νίκης, αλλά και επιβίωσης μπροστά σε αυτά που έρχονται.
Αναδημοσίευση από praxis μέσω leninreloaded
Αφήστε μια απάντηση