Μερικά συμπεράσματα από την πρόσφατη σύγκρουση ΠΑΜΕ-ομάδων αναρχικών

***

…Το παμε συγκρούστηκε με τους μηχανισμούς του παρακράτους, κατάφερε να περιφρουρήσει την πορεία του και να κρατήσει την πλατεία, κάνοντας αυτό που θα έπρεπε να είχε γίνει πολύ καιρό τώρα, από άλλους χώρους. Αλλά δεν το έκαναν.

Γιατί; Γιατί εμείς δεν είμαστε κνατ… γιατί τα παιδιά είναι κομμάτι του κινήματος, και συγκρούονται με το κράτος… κι άλλα τέτοια που ακούγονται κάθε φορά που τα παιδιά διαλύουν τις πορείες μετά το δεκέμβρη του 08’. Όμως τα παιδιά είναι βαθύ παρακράτος. Κι αν υποθέσουμε πως δεν είναι, τότε τους αξίζει ειδικός έπαινος, γιατί ούτε το κράτος δε θα τα κατάφερνε καλύτερα στη θέση τους.
…
Εδώ λοιπόν δεν χωράνε μεσοβέζικα πράγματα. Ή θεωρείς τα «παιδιά» κομμάτι του κινήματος που συγκρούεται με το κράτος, οπότε τους δικαιολογείς και τους λούζεσαι. Ή τους θεωρείς κομμάτι του κράτους που συγκρούεται με το κίνημα, ή έστω το προβοκάρει αντικειμενικά, ανεξαρτήτως προθέσεων, και κάνεις κάτι για να ξεκόψεις. Και να κοπεί μαχαίρι αυτή η ιστορία των τελευταίων χρόνων, όπου έχεις χορτάσει χημικά και συγκρουσιακές εκτονώσεις που δεν τις διαλέγεις, δεν τις διεξάγεις με τους όρους σου, και πληρώνεις τα σπασμένα των «παιδιών».

Αντ’ αυτού οι πιο πολλοί χώροι έπαιξαν το παιχνίδι των ίσων αποστάσεων. Με πιο θλιβερή περίπτωση αυτή του μ-λ, που είχε μπει στο στόχαστρο των ίδιων μηχανισμών το καλοκαίρι, στην ίδια πλατεία. Εξίσου τρανταχτή κι η η στάση της ακ, που στους νεκρούς της μαρφίν είχε τελείως διαφορετικό κριτήριο κι έκανε κριτική στις –δολοφονικές- πρακτικές του χώρου, ενώ τώρα θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνο το κουκουέ(!). Και τιμητική εξαίρεση η ανακοίνωση της ανταρσύα, που είναι αξιέπαινη, όχι τόσο για τα αυτονόητα που γράφει, αλλά επειδή για αυτά τα αυτονόητα, θα ακούσει τα εξ αμάξης, απ’ τους συμπαθούντες πέριξ των παιδιών.

Το θέμα είναι αν η ανακοίνωση εκφράζει και τη βάση τους, κι έναν ευρύτερο κόσμο του χώρου, που έχει αναπτύξει σε ανησυχητικό βαθμό αντικομματικά αντανακλαστικά. Όταν μένει το κουκουέ, είναι δεκανίκι του συστήματος, αλλά όταν φεύγει είναι προδοτικό. Φταίει που δε μένει να περιφρουρήσει το σύνολο της πορείας, φταίει όμως κι όταν μένει, γιατί δεν αφήνει να εκδηλωθούν οι συγκρουσιακές διαθέσεις του κόσμου. Αντιφατικές κριτικές, χωρίς ειρμό και νόημα. Επίκριση για την επίκριση.

Δεν καταλαβαίνουν όμως ότι αυτό που προβοκάρεται σε τελική ανάλυση –μεταξύ άλλων- είναι οι όποιες προοπτικές κοινής δράσης –ή έστω ένα λιγότερο ψυχροπολεμικό κλίμα- που θεωρητικά επιδιώκουν. Ποιος θα τολμήσει πχ τώρα να ξαναβάλει θέμα παραμονής του παμε στο σύνταγμα; Και γιατί να μείνει στην τελική; Για να έχουμε πάλι τα ίδια;

 ***

Από την άλλη βέβαια, το -φιλοΚΚΕ- άρθρο που παραθέσαμε πιο πάνω δε βλέπει ότι με τη στάση του το ΚΚΕ προβοκάρει και αυτό με τη στάση του “τις όποιες προοπτικές κοινής δράσης”. Γιατί δε στρέφεται μόνο εναντίον των “μπάχαλων’, αλλά και όλων των άλλων. Πώς θα οικοδομηθεί μια πολιτική -επιμέρους έστω- συμμαχιών, αν το ΚΚΕ χτυπά…όσους δεν είναι ΚΚΕ;

Ας δούμε αποσπάσματα από ένα άλλο ενδιαφέρον άρθρο για τα γεγονότα:

***

…Το κίνημα έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να αντιπαρατεθεί τελειωτικά με την κυβέρνηση του ΓΑΠ μεταθέτοντας τις εκκρεμότητές για έναν επόμενο γύρο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με το ΚΚΕ (ακόμα και από τη στάση του την Πέμπτη στο Σύνταγμα) είναι ο τρόπος που διαχειρίστηκε την σύγκρουση εκ των υστέρων. Και πρώτα απ’ όλα η απόπειρά του να συνδέσει τον νεκρό αγωνιστή με τα επεισόδια, αν και όλοι ξέρουν ότι αυτά τα δύο δεν έχουν άμεση σχέση. Μιλάμε δηλαδή για τη καπηλεία του ίδιου του νεκρού συντρόφου τους και τη συστηματική απόκρυψη των ευθυνών της αστυνομίας στο θάνατό του. Δείχνει πως τα στελέχη του Περισσού δεν αισθάνονται κανέναν ηθικό αυτοπεριορισμό, προκειμένου να αποδείξουν την ορθότητα της γραμμής τους.

Αυτή η επιλογή εντάσσεται στην προσπάθειά του να συσκοτίσει τα γεγονότα με τις γνωστές ιστορίες για «κουκουλοφόρους».
Ο όρος «κουκουλοφόροι» είναι ένας νεολογισμός των αστικών μίντια (πολύ εύχρηστος την εποχή του Γρηγορόπουλου, αλλά και κάθε φορά που οι διαδηλώσεις ξεπερνούν ένα όριο μαχητικότητας) με μόνο σκοπό να τρομάζει τους νοικοκύρηδες τηλεθεατές. Τον όρο «κουκουλοφόροι» τον κατάπιε αμάσητο και η ρεφορμιστική αριστερά και τον αναπαράγει κάθε φορά που δεν θέλει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Γιατί ο όρος «κουκουλοφόροι» από μόνος του δεν λεει τίποτα και υπονοεί τα πάντα. Τελικά περιγράφει κάθε έναν που δεν είναι όσο ειρηνικός «πρέπει» και ταυτόχρονα υπονοεί πως είναι βαλτός από τον αντίπαλο, πράκτορας. Πρόκειται για την γνωστή συνταγή του σταλινισμού να βαφτίζει πράκτορα του αντιπάλου κάθε έναν που διαφωνεί πολιτικά με τη «γραμμή».
…
Την επίθεση στο ΠΑΜΕ την ξεκίνησε ένας κόσμος που αναφέρεται στην αναρχία, όταν ύστερα από μια στιγμή εκνευρισμού ανάμεσα στο μπλοκ του Δεν Πληρώνω και τις αλυσίδες του ΠΑΜΕ οι οποίες εμπόδισαν στο συγκεκριμένο μπλοκ όπως και σε αλλά προηγουμένως να διαδηλώσουν μπροστά στη Βουλή. Το μεγαλύτερο μέρος του αναρχικού – αντεξουσιαστικού χώρου (οι συγκροτημένες του συλλογικότητες) δεν πήρε μέρος στην επίθεση, αλλά εκ των υστέρων την κάλυψε απόλυτα πολιτικά. Η επίθεση ήταν απίστευτα βίαιη, ξεπερνώντας κάθε όριο αντιπαράθεσης ανάμεσα στο κίνημα. Ο αναρχικός χώρος θα πρέπει να προβληματιστεί και να απολογηθεί στο κίνημα καθώς ανέχεται να δίνει χώρο σε ανεγκέφαλους με λουμπένικη ψυχολογία που θεωρούν χρήσιμο να πετάνε μάρμαρα, μολότοφ, και φωτοβολίδες σε διαδηλωτές, όχι μόνο εναντίον της περιφρούρησης του ΚΚΕ (σαν κάτι τέτοιο να ήταν επιτρεπτό) αλλά στο σωρό, σε ένα στατικό μπλοκ διαδηλωτών, το οποίο αν εξαιρέσει κανείς τις ολιγόλεπτες επιθέσεις της περιφρούρησης -με αποτέλεσμα επίσης αρκετούς τραυματισμούς- προς τη Γεωργίου είχε τραβηχτεί τον περισσότερο χρόνο σχεδόν στο μέσα ρεύμα της Αμαλίας, προσπαθώντας να αποφύγει τη βροχή από πέτρες.

Για το αν πήραν μέρος στην επίθεση στο ΚΚΕ και ασφαλίτες αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε παρά να κάνουμε εικασίες. Αλλά αν για τους ασφαλίτες δεν μπορεί να αποδειχτεί τίποτα, για τους ακροδεξιούς και κάθε είδους εθνικιστές που επιτέθηκαν στο ΚΚΕ δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Μπορεί να ήταν λίγοι, είναι απόλυτα καθαρό όμως, πως δίπλα στο black block, έδρασαν και οι κάθε είδους ελληναράδες με τις γαλανόλευκες (ακόμη και γνωστοί αγιοπαντελεημονήτες) που τρύπωσαν στη σύγκρουση χωρίς κανένα πρόβλημα. Άλλωστε, και για όσους δεν ήταν μπροστά, αυτό φαίνεται και από τα βίντεο των συγκρούσεων. Δίπλα στα συνθήματα «ΚΚΕ το κόμμα σου χαφιέ» ακουγόταν και «η Παπαρήγα στο Γουδί» και «κρεμάλα στους προδότες» και ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν την επίθεση μια κρεμάλα με το σύνθημα «προδότες κρεμάλα» που παραπέμπει προφανώς όχι στο χώρο της αναρχίας βρισκόταν στην πρώτη γραμμή χωρίς να ανησυχεί καθόλου όσους ήταν έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια με την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ. Το πιο απίθανο όμως είναι πως ολόκληρο το κομμάτι της αναρχίας αλλά και όλοι όσοι ανέλαβαν εκ των υστέρων να δικαιολογήσουν πολιτικά την επίθεση, ούτε είδαν, ούτε άκουσαν κάτι περί αυτού. Το προηγούμενο διάστημα η συμβίωση των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα νομιμοποίησε τους ακροδεξιούς ελληναράδες κάθε κοπής να έχουν μια θέση στον «πλατύ λαό». Αφού λοιπόν τα φασισταριά έγιναν πριν λίγους μήνες «κομμάτι του λαού» και με τη σφραγίδα της συνταγματολάγνας αναρχίας, τώρα που «ο λαός αγανακτεί από τους μπάτσους του ΚΚΕ», νομιμοποιούνται να επιτίθενται χωρίς να έχει σημασία αν το κοντάρι που σηκώνεται ενάντια στο μπλοκ του ΚΚΕ έχει τη μαυροκόκκινη ή την γαλανόλευκη. Όλοι οι καλοί χωράνε… Δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει αν είναι μεγαλύτερη η πολιτική κατάπτωση ή η ηθική. Για την ακρίβεια, η πολιτική συνθηκολόγηση της αναρχίας στους μπαχαλοχουλιγκάνους, ή ακόμη καλύτερα το καπέλωμά της από αυτούς, έχει και τις ηθικές της επιπτώσεις. Την επόμενη ξεκίνησαν μια σειρά επιθέσεων – αντιποίνων σε γραφεία του ΚΚΕ (και κυρίως στην επαρχία που δεν είχε άμεση αντίληψη όσων έγιναν την Πέμπτη στο Σύνταγμα), σαν να είναι κάτι πολύ λογικό και σωστό.

Καθόλου αναπάντεχο. Η πολυδιαφημιζόμενη Συνέλευση της Πλατείας του Συντάγματος (και για την ακρίβεια τα υπολείμματά της), αυτή που το καλοκαίρι απαγόρευε τις πολιτικές οργανώσεις, αυτή που καταδίκαζε κάθε βία, ενώ ταυτόχρονα δεν είχε πρόβλημα να τραμπουκίζει το ΚΚΕ μ-λ που έσπασε την «απαγόρευση», αυτή που δεν τόλμησε να καλέσει ούτε καν σε αυτοάμυνα του κινήματος όταν δεχόταν σκληρή επίθεση από τα ΜΑΤ, αυτή η συνέλευση την επόμενη έβγαλε φιρμάνι: «Από χθες οριστικά πια και αμετάκλητα, το λεγόμενο «ΚΚΕ» δεν είναι παρά ένα ανάχωμα στο εγχείρημα ενταφιασμού του κοινοβουλευτικού πτώματος και πρέπει να αποτελεί βασικό πολιτικό στόχο οποιουδήποτε ελεύθερου ανθρώπου παλεύει για την αξιοπρέπειά του σε αυτές τις κρίσιμες μέρες». Το κίνημα των αγανακτισμένων βρήκε το στόχο του.

Τι ακριβώς εμπόδισε το ΚΚΕ;

Η αφήγηση για “τα μέλη του ΚΚΕ που ανέλαβαν το ρόλο των μπάτσων στην περιφρούρηση της βουλής” θα είχε νόημα αν ο κόσμος την Πέμπτη πράγματι ήθελε να κάνει “εισβολή στο κτίριο” και εμποδίστηκε από τις αλυσίδες του ΚΚΕ. Όμως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο στα σοβαρά. Η προηγούμενη μέρα, με τετραπλάσιο κόσμο στους δρόμους από αυτόν της Πέμπτης 20/10 και με σαφώς περισσότερο παλμό, δεν έδειξε καμιά τέτοια διάθεση, ούτε όταν το μπλοκ του ΚΚΕ βρισκόταν μπροστά στον άγνωστο, ούτε όταν έφυγε.

Οι αναρχικοί την ώρα που κατηγορούν το ΚΚΕ για εσχάτη προδοσία και για Βάρκιζες θα έπρεπε αν είχαν στοιχειώδη συνέπεια να αναρωτηθούν γιατί οι ίδιοι παρά τις χιλιάδες κόσμου που υποτίθεται ότι ακολουθεί πλέον τις αναρχικές ιδέες δεν κατάφεραν να γενικεύσουν τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Γιατί ακόμα και όταν επιχείρησαν να μεταφέρουν τις συγκρούσεις προς τα Εξάρχεια δεν κατάφεραν να κρατήσουν παραπάνω από μερικά λεπτά σε μάχες που συμμετείχαν τελικά μερικές δεκάδες ανθρώπων. Που ήταν ο χώρος να δώσει τη μάχη που δεν τον άφησε το ΚΚΕ; Γιατί ενώ άλλες φορές οι συγκρούσεις διαρκούσαν μέχρι τα ξημερώματα της επόμενης μέρας εδώ μεχρι να σουρουπώσει είχαν τελειώσει όλα;

Η αφήγηση που θέλει τον λαό οργισμένο και ασυγκράτητο που τον εμποδίζουν οι κάθε είδους γραφειοκρατικές ηγεσίες δεν επιβεβαιώθηκε στην 48ωρη απεργία. Ο κόσμος που διαδήλωσε είχε λιγότερο διάθεση για σύγκρουση από ότι στις απεργίες του Ιουνίου (15 και 28-29/6). Και αυτό παρότι η 48ωρη ερχόταν σαν κορύφωση μιας πολύ σκληρής απεργίας των ΟΤΑ, παράλληλα με καταλήψεις σε πλήθος δημόσιους οργανισμούς, της κατάληψης στο μηχανογραφικό της ΔΕΗ, κλπ. Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, στη διάρκεια της απεργίας τους, έδειξαν και ανυποχώρητη στάση και συγκρουσιακή διάθεση, αψήφησαν ακόμη και την επιστράτευση της κυβέρνησης. Κι όμως, την Τετάρτη, το μπλοκ των ΟΤΑ ήταν που έκανε αλυσίδες προκειμένου να εμποδίσει τους μπάχαλους να επιτεθούν σε μια διμοιρία ΜΑΤ που «ξεχάστηκε» σε ένα στενό. Παρομοίως το μπλοκ της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ. Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για το κίνημα θα πρέπει να προβληματιστεί, να εξηγήσει για ποιο λόγο συμβαίνει κάτι τέτοιο, και πάντως δεν θα πρέπει να κλείνει τα μάτια του.

Εδώ θα επιχειρήσουμε μια καταρχήν ερμηνεία. Η βία (εκτός από κάποιους διεστραμμένους εγκέφαλους) δεν έχει οπαδούς αφεαυτή. Γίνεται «χρήσιμη» και «θεμιτή» μόνο όταν παράγει αποτελέσματα που δεν μπορούν να παραχθούν χωρίς αυτή. Ένας που απεργεί, για παράδειγμα, δεν θέλει ντε και καλά να παίξει ξύλο. Έχει όμως κάθε δικαίωμα -και θέληση ίσως- αν η απεργία χτυπηθεί από τα ΜΑΤ να απαντήσει. Θα χρησιμοποιήσει βία για να περιφρουρήσει την κατάληψη του και πολύ καλά θα κάνει. Σε μια μαζική διαδήλωση τώρα, θα απαντήσει ίσως στη βίαιη επίθεση που δέχεται από τα ΜΑΤ και θα συγκρουστεί μαζί τους, αν αυτό μπορεί να φέρει αποτέλεσμα στον αγώνα του. Το να σπάει όμως ένα φανοστάτη ή μια στάση είναι κάτι εντελώς άσκοπο. Μια προηγούμενη περίοδο, περισσότερο «ειρηνικής» ταξικής πάλης, τέτοιες ενέργειες μπορεί να γίνονταν ανεκτές σαν μια «συμβολική» κίνηση στις παρυφές της κινητοποίησης. Σε περιόδους όμως σαν τη σημερινή όπου τα διακυβεύματα είναι πολύ σοβαρά, η άσκοπη βία δεν θεωρείται «χρήσιμη» όσο μένει συμβολική, μπορεί μάλιστα να γίνει και αποκρουστική. Αυτό έγινε αντιληπτό στο χώρο που είχε εδώ και χρόνια έχει φετιχοποιήσει τέτοιες ενέργειες ειδικά ύστερα από τα γεγονότα της Μαρφίν που μια ακόμα «συμβολική» πράξη κατέληξε στην τραγική πραγματικότητα του θανάτου 3 υπαλλήλων πέρσι στις 5 Μάη.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Το σενάριο μια σύγκρουσης μπροστά στη βουλή έχει παιχτεί τουλάχιστον 10 φορές τον τελευταίο χρόνο. Ο τρόπος που ξεδιπλώθηκε αυτή η σύγκρουση και το σχεδόν πάντα νικηφόρο αποτέλεσμα για τις δυνάμεις καταστολής έβαλε σε δοκιμασία την αποτελεσματικότητα αυτού του είδους της σύγκρουσης. Είναι διαφορετικό να γίνεται μια δυο τρεις φορές για να ανάψουν τα αίματα και άλλο να γίνεται μια ρουτίνα (σαν την άλλοτε μονόλεπτη σύγκρουση των ΕΑΑΚ μπροστά στα λουλουδάδικα) από την οποία κανείς δεν ελπίζει ότι θα βγει κάτι και το μόνο που μετράμε είναι τραυματισμένους και συλληφθέντες και όλα αυτά σε ένα χώρο που η αστυνομία έχει αποδείξει ότι μπορεί να ελέγξει. Είναι επίσης γνωστό ότι σε ένα βαθμό η σύγκρουση πήρε μαζικές διαστάσεις τουλάχιστον 2-3 φορές χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα και με τα ΜΑΤ πάλι να επιβάλλουν την τάξη.

Σε τι λοιπόν αποσκοπεί ακόμα μια απλή επανάληψή της; Αυτή η συζήτηση δεν έχει σχέση με το ρόλο του ΚΚΕ όχι μόνο μπροστά στη Βουλή αλλά γενικότερα. Το ΚΚΕ επαναλαμβάνουμε έλλειπε όλες τις άλλες φορές ακόμα και την Τετάρτη τουλάχιστον από το μεσημέρι. Είχαμε κάποιο αποτέλεσμα; Όχι. Μήπως οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν όπως άλλες φορές; Όχι. Γιατί δεν στήθηκαν οδοφράγματα στους γύρω δρόμους; Γιατί ο κόσμος προτίμησε να φύγει; Το επαναλαμβάνουμε για ακόμα μια φορά. Γιατί ακόμα και στα Εξάρχεια ο κόσμος του αναρχικού χώρου σε μια περιοχή που νοιώθει μια μεγαλύτερη οικειότητα απέφυγε να έλθει σε μια γενικευμένη αντιπαράθεση με τα ΜΑΤ; Ας θυμίσουμε τι ακολούθησε μετά το απόγευμα της 5ης Μάη 2010 όταν τα ΜΑΤ και οι Δίας εισέβαλλαν σε στέκια και καταλήψεις (Ζαίμη) ακόμα και σε σπίτια, αποκαθιστώντας την παρουσία τους στα Εξάρχεια μετά τα Δεκεμβριανά. Όλα αυτά έχουν καμία σημασία να τα σκεφτούμε ή η κουβέντα τελειώνει με το “ΚΚΕ το κόμμα σου χαφιέ”.

Συγκεκριμένα τώρα, την Πέμπτη, όλοι μπορούν να καταλάβουν ότι μια επίθεση στη Βουλή με σκοπό να μπει κανείς μέσα είναι ένα δύσκολο εγχείρημα με αρκετούς ενδεχομένως νεκρούς (για να μην μιλήσουμε για τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που είναι απαραίτητα όπως ένα σχέδιο, μια οργάνωση, κλπ) δεν είναι μια ιστορία του στυλ ρίχνω ένα μπουκάλι και γίνομαι λαγός μέσα στα μπλοκ των διαδηλωτών. Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι θα είναι ένας απλός περίπατος. Και όσο δεν υπάρχουν τέτοια εχέγγυα, μια επίθεση στη Βουλή στην καλύτερη περίπτωση έχει μόνο συμβολικό χαρακτήρα που θα εκφυλιστεί για χιλιοστή φορά στις αψιμαχίες και στους ψεκασμούς μπροστά στα λουλουδάδικα. Και γι’ αυτό δεν συγκινεί πια κανέναν ένα τέτοιο εγχείρημα. Και αυτό είναι άσχετο με το αν το ΚΚΕ έχει (όπως την Πέμπτη) ή δεν έχει (όπως τις προηγούμενες φορές) αλυσίδες μπροστά στην Αμαλίας.

Επιπλέον, και αυτό είναι το πιο σοβαρό, το πρόβλημα δημιουργείται όχι αν αποκρουστεί μια τέτοια επίθεση, αλλά αν… πετύχει, στο βαθμό που δεν υπάρχει ένα εναλλακτικό σχέδιο στα μυαλά αυτών που κινητοποιούνται. Δηλαδή, ένα σχέδιο για το μετά. Έστω συγκεχυμένο, έστω μισοδιαμορφωμένο, αλλά τέλος πάντων ένα εναλλακτικό σχέδιο ορατό. Που κάποιος να έχει πάρει την ευθύνη να το διατυπώσει και κάποιοι να έχουν πεισθεί ότι αξίζει να παλέψουν, να συγκρουστούν και ίσως να πεθάνουν γι’ αυτό. Μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι αρκεί να καταλυθούν τα σύμβολα (όπως το κοινοβούλιο) και αυτόματα θα ξεχυθεί μια δημιουργική δύναμη από τις μάζες που καταπιέζονται. Όμως δεν είναι παράλογο ο κόσμος που κινητοποιείται (παρά τις όποιες αυταπάτες του κάθε φορά) να απαιτεί μια στοιχειώδη σοβαρότητα πριν αρχίζει να παίζει ξύλο με τα ΜΑΤ. Και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ μια τέτοια σοβαρότητα όσο δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για την επόμενη μέρα, όσο το κίνημα δεν ενοποιείται σε μια τέτοια κατεύθυνση. Αυτό είναι ουσιαστικά το πρόβλημα και αυτό ακριβώς μπλοκάρει την περαιτέρω κλιμάκωση του αγώνα και της φυσικής κατ’ επέκταση αντιπαράθεσης με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Είναι διαφορετικό να συγκρούεσαι για να διαμαρτυρηθείς και άλλο να συγκρούεσαι για “να μπεις στη Βουλή” ανατρέποντας προφανώς το αστικό καθεστώς. Οι αναρχικοί στην πραγματικότητα επιμένουν στις συγκρούσεις διαμαρτυρίας και σε αυτό ταυτίζονται με τη ρεφορμιστική αριστερά που κι αυτή με τη σειρά της επιμένει στις ειρηνικές μαζικές διαμαρτυρίες της προηγούμενης εποχής. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν και οι δύο είναι ότι ο πόλεμος τώρα είναι ολοκληρωτικός και το πιο αδύναμο σημείο του στρατοπέδου μας δεν είναι ότι αποφεύγει ακριβώς τη φυσική αντιπαράθεση, ούτε φυσικά ότι δεν “περιφρουρεί” επαρκώς τις συγκεντρώσεις του, αλλά ότι συνειδητοποιεί ότι ο αγώνας δεν είναι πλέον για να υποχωρήσει η κυβέρνηση αλλά για να ανατραπεί, συνειδητοποιεί ότι το μνημόνιο θα φύγει μαζί με την κυβέρνηση και για να το πούμε αλλιώς μαζί με τους καπιταλιστές. Αυτό όμως φέρνει την συζήτηση στην επόμενη μέρα. Βεβαίως έπρεπε να περάσουμε απ’ όλες αυτές τις φάσεις του κινήματος. Ειρηνικές και μαζικές διαμαρτυρίες, συγκρούσεις με την αστυνομία, απεργίες, καταλήψεις κ.ο.κ. Τώρα όμως όλα αυτά φτάνουν στα όριά τους. Από δω και πέρα οι λύσεις είναι συνολικές. Αυτό είναι που ανακόπτει την ορμή. Από την μία είναι μια στιγμή ωρίμανσης από την άλλη όσο δεν βρίσκουμε την απάντηση τόσο υπάρχει ο κίνδυνος της απογοήτευσης του μάταιου του αγώνα, μιας άτακτης υποχώρησης και τελικά μιας ιστορικής ήττας του κινήματος. Όλα αυτά τα σκέφτεται κανείς ( ή απλώς εξαντλεί τη σκέψη του στο πώς θα αντιμετωπίσει το ΚΚΕ ή τους μπάχαλους.

Τι έκανε το ΚΚΕ μπροστά στη Βουλή;

Πάμε τώρα πίσω στο ΚΚΕ. Το κόμμα αυτό κατηγορείται όχι μόνο από την αναρχία αλλά και από ένα μέρος της αριστεράς ότι περιφρουρούσε τη βουλή αντικαθιστώντας τα ΜΑΤ στο ρόλο τους. Ανεξάρτητα λοιπόν από τις διαθέσεις του κόσμου και αν πράγματι ήθελε να δώσει μια σύγκρουση ή όχι, το ΚΚΕ ήταν τη δεδομένη στιγμή στην απέναντι πλευρά. Και αυτό σύμφωνα με όσους υποστηρίζουν αυτή την άποψη δεν μπορούσε, ούτε μπορεί να μείνει αναπάντητο. Τώρα τι απάντηση μπορεί να δώσει κανείς, εδώ διίστανται οι απόψεις. Άλλοι θεωρούν ότι πρέπει να είναι πολιτική καταγγέλλοντας την ηγεσία του και άλλοι να περιλαμβάνει και φυσικά μέτρα όπως και έγινε την Πέμπτη με την επίθεση στις αλυσίδες του αλλά και σε κόσμο που ήταν πίσω απ’ αυτές με πέτρες και μολότοφ και ακόμα με πυρπολήσεις γραφείων και ξυλοδαρμούς μελών του όπου αυτό είναι εφικτό.

Αν όμως για την αναρχία και ένα μικρό μέρος της άκρας αριστεράς είναι ξεκάθαρο ότι το ΚΚΕ φύλαγε τη Βουλή για πολύ περισσότερο κόσμο που δεν είναι κατά ανάγκη μέλη οι οπαδοί του κόμματος θεωρούν ότι το ΚΚΕ απλώς περιφρουρούσε τη συγκέντρωσή του και καλά έκανε μάλιστα. Όσοι το πιστεύουν αυτό δεν είναι ούτε χαφιέδες, ούτε οπαδοί του κράτους και των αφεντικών. Μπορεί να είναι εργάτες, απεργοί, άνθρωποι που είναι στο δρόμο όλο αυτό το διάστημα. Όλοι αυτοί δεν είναι κατ’ ανάγκην οπαδοί των ειρηνικών διαμαρτυριών, μπορεί να πιστεύουν ότι αλλού είναι το κέντρο της αντιπαραθέσεις πχ στους χώρους δουλειάς ή στις γειτονιές, ότι στο Σύνταγμα δεν υπάρχουν οι όροι για μια σύγκρουση, άλλοι ότι δεν έχει σημασία γενικά η σύγκρουση με τα ΜΑΤ αλλά η αλλαγή της συνείδησης των ανθρώπων κ.ο.κ. Και για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούν ότι οι επιθετικές ενέργειες κατά της αστυνομίας προβοκάρουν τις μαζικές διαμαρτυρίες και ως εκ τούτου πρέπει να αποφευχθούν. Oι απόψεις αυτ΄ς υπάρχουν στα μυαλά χιλιάδων ανθρώπων που βρέθηκαν όχι μόνο προχθές στο Σύνταγμα αλλά και τις άλλες φορές και το πρόβλημα δεν είναι απλώς οι αλυσίδες του ΚΚΕ;

Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντήσει κανείς πριν το ρίξει στις κατάρες για το “προδοτικό” ΚΚΕ που είναι “το κόμμα του χαφιέ”. Το ΚΚΕ είναι “το κόμμα του χαφιέ”, όσο και οι μαύροι είναι “κουκουλοφόροι, προβοκάτορες, ασφαλίτες και άνθρωποι του Καρατζαφέρη”. Και όσο επίσης ο ΓΑΠ είναι “Τζέφρυ, αμερικάνος, προδότης, εβραίος και μασόνος”. Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί δείχνουν και την απόλυτη φτώχεια ανθρώπων που δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει πέρα από τη μύτη τους.

Το ΚΚΕ δεν είναι το κόμμα του χαφιέ, ούτε την Πέμπτη περιφρουρούσε τη Βουλή, ακόμα κι αν οι αλυσίδες τους είχαν μέτωπο τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Το ΚΚΕ στην πραγματικότητα είναι ένα ρεφορμιστικό και ταυτόχρονα φοβικό κόμμα. Δεν πιστεύει τίποτα περισσότερο από ότι η υπόλοιπη ρεφορμιστική αριστερά: “Τα πράγματα πρέπει να γίνουν σιγά σιγά, να συνειδητοποιηθεί ο λαός, να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο επίπεδο πάντα της συνείδησης, να μην φοβίσουμε τα μεσοστρώματα, να μην προκαλούμε το κράτος γιατί αυτό θα δώσει αφορμή για την καταστολή, να πείσουμε την πλειοψηφία (άρα και τον κάθε βλαμμένο μικροαστό) γιατί αλλιώς δεν γίνεται τίποτα” (σ.σ. εδώ πάντως ο συντάκτης του άρθρου θεωρούμε ότι είναι “φάουλ”, διότι, τι να κάνουμε, υπάρχουν και οι μικροαστοί στην κοινωνία, και θα πρέπει κάποιους έστω από αυτούς να τους πείσουμε ώστε να είμαστε αρκετοί για να κάνουμε την επανάσταση. Αλλιώς, ποτέ δε θα γίνουμε αρκετοί, και άρα πάντα θα μας ρημάζουν). Όλα αυτά τα βλέπουμε όχι μόνο στο ΚΚΕ αλλά σε πολύ κόσμο. Τα είδαμε στο Σύνταγμα όλο το καλοκαίρι όχι μόνο στους αγανακτισμένους της Αμαλίας που το μόνο που ξέρανε είναι η ελληνική σημαία και η μούντζα, το είδαμε και στους από κάτω που η σημαία τους ήταν ο πασιφισμός και προς θεού μην τρομάξουν οι από πάνω και φύγουνε. Όλο τους το πρόβλημα ήταν να συνεχιστούν οι βιωματικές εμπειρίες και όχι φυσικά να καταληφθεί η εξουσία.

Το ΚΚΕ μέχρι προχθές καθόταν μακριά απ’ όλα αυτά. Τώρα πλησίασε για πρώτη φορά στο Σύνταγμα, ήρθε κοντά και στους υπόλοιπους διαδηλωτές. Αλλά ήρθε με τις δικές του γνωστές απόψεις.
…
Το ΚΚΕ βεβαίως δεν περιφρουρούσε μόνο τα δικά του μπλοκ. Αυτό θα μπορούσε να το κάνει λίγο πιο πέρα από κει και να μην χρεώνεται τίποτα από όσα συμβούν. Αυτή τη φορά επέλεξε ένα διαφορετικό σχέδιο. Να επιβάλει τη γραμμή του και στους υπόλοιπους, παίζοντας ηγεμονικό ρόλο σε όλη τη διαδήλωση.
…
Η αντίδραση των μαύρων στο ΚΚΕ, ήταν εκ των προτέρων χαμένη. Δεν θα είχε καμία τύχη να φτάσει στο στόχο της που ήταν άλλη μια σύγκρουση μπροστά στα λουλουδάδικα και τον άγνωστο. Έτσι το μόνο που έμενε ήταν μια θεαματική σύγκρουση με τις αλυσίδες του ΠΑΜΕ σε απευθείας μετάδοση από τα κανάλια που ήταν στημένα κατά δεκάδες στα ξενοδοχεία της Β. Γεωργίου. Ίσως κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν θα φαντάζονταν που θα κατέληγε αυτή η αντιπαράθεση, ούτε και τις ευρύτερες συνέπειες που θα είχε. Το ίδιο ενδεχομένως να μην είχαν υπολογίσει και αυτοί που έριξαν τις μολότοφ στην Μαρφίν ή στο τμήμα της Καλλιδρομίου την ώρα που ήταν φίσκα στον κόσμο από τη λαϊκή. Τα πράγματα όμως έχουν τη δυναμική τους.

Το ΚΚΕ από την άλλη έπαιξε και αυτό στο συμβολικό επίπεδο του θεάματος θέλοντας να δείξει ότι μπορεί να εγγυηθεί μια ειρηνική διαδήλωση. Είναι μια συμπεριφορά που ταιριάζει απόλυτα στην πολιτική του ανάλυση πως μια μεγάλη ειρηνική διαδήλωση μπορεί να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική αρκεί να είναι μαζική και να μην ανοίξει ρουθούνι.
…
Δεν κατέλαβε όμως το χώρο διώχνοντας κάποιους, αλλά με τον όγκο του, και τη δυνατότητά του για οργανωμένη και συγκροτημένη κινητοποίηση. Σε αυτό δεν λεει τίποτε διαφορετικό από αυτά που λεει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ή οι περισσότερες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
(Εδώ παρενθετικά να πούμε πως η υποκρισία της προαναφερομένης αριστεράς καταλήγει στην αυτογελοιοποίησή της. Ενώ δεν προτείνει τίποτε διαφορετικό, εγκαλεί το ΚΚΕ που έχει την δύναμη, την οργάνωση και τη θέληση να κάνει πράξη ότι λεει).

Βεβαίως μέσω αυτής της επιλογής του το ΚΚΕ αναλάμβανε από το παράθυρο και ένα επιπλέον ρόλο. Να περιφρουρεί ταυτόχρονα και τη Βουλή. Όμως αυτό δεν προέκυψε από μια κεντρική συμφωνία, ούτε ήταν ο βασικός του σκοπός. Αυτό προκύπτει εκ των πραγμάτων και αυτό θα έκανε οποιοσδήποτε ήθελε να είναι συνεπής με τη γραμμή της “ειρηνικής μαζικής διαδήλωσης”. Βεβαίως το αστικό καθεστώς παρά τα όσα έλεγε δεξιά και αριστερά ο Αδωνις και ο Πρετεντέρης δεν περίμενε να διασωθεί από την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ; Χιλιάδες μπάτσοι ήταν ακροβολισμένοι γύρω από το Σύνταγμα και μπορούσαν κάλλιστα να υπερασπιστούν τον στάβλο τους. Επομένως κι αυτή η περιφρούρηση έχει επίσης ένα συμβολικό χαρακτήρα. Είναι τα διαπιστευτήρια του ΚΚΕ στην αστική τάξη αλλά τίποτα περισσότερο. Θα ήταν εντελώς διαφορετικό να μην υπήρχε τίποτα πίσω από τις γραμμές του ΚΚΕ και το κόμμα αυτό να ήταν η τελευταία γραμμή άμυνας του αστικού κράτους. Όμως εδώ συμβαίνει και κάτι ακόμα. Το ΚΚΕ παίζοντας το ρόλο του πυροσβέστη ταυτόχρονα ανεβάζει την διαπραγματευτική του δυνατότητα με την αστική τάξη και μάλιστα σε συνθήκες που η ίδια δυσκολεύεται να κυβερνήσει. Όπως και οι συνδικαλιστές γραφειοκράτες έτσι και το ΚΚΕ δεν μπορεί να διαπραγματευτεί τίποτα όσο είναι ανίκανο να κινητοποιήσει την εργατική τάξη. Πιστεύει ότι με ελιγμούς και ζικ ζακ θα αναγκάσει την αστική τάξη να έρθει σε μια συμφωνία, αποφεύγοντας μάλιστα να συγκρουστεί μαζί της. Ότι αρκούν μερικές επιδείξεις δύναμης για να πετύχει το σκοπό του. Στο βάθος πιστεύει ότι θα διεμβολίσει ακόμα και ένα μέρος αυτής της αστικής τάξης. Διάφορες τακτικές από το παρελθόν (παλλαϊκό, αντιμονοπωλιακό ή εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο) έχουν υπηρετήσει ανεπιτυχώς εννοείται αυτό το σχέδιο.

Όμως αυτό που συμβαίνει στο τέλος είναι ακριβώς το αντίθετο. Η αστική τάξη τέτοιου είδους παιχνίδια τα ξέρει να παίζει καλύτερα από την ηγεσία του ΚΚΕ. Μπορεί από τη μία να δίνει συγχαρητήρια στο ΚΚΕ για την στάση του, υπερθεματίζοντας του ρόλου της περιφρούρησης στο να αποφευχθεί μια έφοδος στη Βουλή, όμως οι ίδιοι ακριβώς δεν παύουν να βρίζουν το ΚΚΕ όταν καταλαμβάνει τις μπουκαπόρτες στο λιμάνι, ή όταν καλεί τον κόσμο να μην πληρώσει τα χαράτσια. Θα χρησιμοποιήσουν το ΚΚΕ όσο αυτό φαίνεται να τους εξυπηρετεί και στο τέλος θα το πετσοκόψουν για ακόμα μια φορά όταν θα έρθει εκείνη η ώρα. Και σήμερα το αστικό καθεστώς δεν έχει καμία όρεξη να σωθεί από το ρεφορμισμό. Το κράτος έκτακτης ανάγκης που χτίζεται και που σε μια στιγμή θα γίνει το νέο καθεστώς δεν έχει καμία θέση ούτε για το ΚΚΕ ούτε για τους παλιούς συνδικαλιστές. Αυτή η εποχή έχει περάσει ανεπιστρεπτί και αυτό είναι που θα αναγκάσει αυτή την αριστερά ή να δώσει τη μάχη ή να ξεφτιλιστεί εντελώς. Και αυτό συνεχίζει να είναι μια ανοιχτή υπόθεση και δεν θα εξαρτηθεί από τις διαθέσεις, ούτε από τις συμφωνίες της εκάστοτε ηγεσίας.

Αυτή είναι μια αντίφαση που απαιτεί μια στοιχειώδη διαλεκτική σκέψη για να γίνει αντιληπτή. Τα πράγματα δεν είναι άσπρο μαύρο. Η ιστορία δεν έχει καλούς και κακούς, ούτε αγωνιστές και προδότες. Η συμπεριφορά αυτή είναι στον γενετικό κώδικα του ρεφορμισμού αλλά και όσων πιστεύουν στη γραμμικά εξέλιξη της κοινωνίας που θα αναγκάσει τους πάντες να της ανοίξουν χώρο για να περάσει. Επίσης συμβαίνει και κάτι ακόμα που οι αναρχικοί φαίνεται να το ξεχνάνε. Οι φοβίες του ΚΚΕ δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις φοβίες των ανθρώπων μπροστά σε μια αναμέτρηση με ένα καθεστώς που έχει δείξει ότι δεν έχει πρόβλημα να ματοκυλίσει τον αντίπαλό του. Βεβαίως το ΚΚΕ δεν είναι γενικώς χύμα άνθρωποι αλλά ένας μηχανισμός που έχει εσωτερικεύσει αυτή τη συμπεριφορά αναγάγωντάς την σε μόνιμη στρατηγική του. Όμως εκεί βρίσκεται η πηγή αυτής της συμπεριφοράς και όχι σε κάποιο είδος προδοσίας. Η κατηγορία επίσης της Βάρκιζας στην οποία έχει δεσμευτεί το ΚΚΕ δεν είναι απολύτως σωστή. Μην ξεχνάμε ότι το κόμμα αυτό ηγήθηκε δύο χρόνια μετά τη Βάρκιζα ενός τριετούς εμφυλίου πολέμου πράγμα που το πλήρωσε με χιλιάδες εκτοπίσεις και φυλακίσεις μελών του και των ηγετών του συμπεριλαμβανομένου. Και μιας και οι δηλώσεις του Άδωνη επιβεβαιώνουν το ρόλο του ΚΚΕ, τότε θα πρέπει να θυμηθούμε ότι κάθε τρεις και λίγο ο τύπος αυτός δεν παύει να υπενθυμίζει ότι το ΚΚΕ είναι ένα αντικοινοβουλευτικό κόμμα έτοιμο να πνίξει την Ελλάδα για ακόμα μια φορά στον εμφύλιο πόλεμο. Μια Ελλάδα που σύμφωνα πάλι με αυτό το ρεντίκολο είναι και η τελευταία κομμουνιστική χώρα στην Ευρώπη. Αυτές οι δηλώσεις όμως δείχνουν πως κάθε φορά ακόμα και οι κρυφοφασίστες αντιλαμβάνονται τη διπλή φύση του ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ δεν είναι μια ΑΕ, ούτε “αστικό κόμμα” όπως γράφεται και ξαναγράφεται εδώ και κει. Βεβαίως έχει επιχειρήσεις και στελέχη που ζουν απ’ αυτές. Όμως δεν θα είχε τίποτα απ’ όλα αυτά αν δεν είχε χιλιάδες εργάτες στις γραμμές του, αν δεν οργάνωνε απεργίες και αγώνες, αν δεν ενέπνεε αυτόν τον κόσμο στον αγώνα για μια άλλη κοινωνία. Το ΚΚΕ είναι ένα εργατικό κόμμα και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς. Δεν είναι υπάλληλοι του κράτους, ούτε παρακρατικοί. Αυτό το ρόλο τον έχουν οι φασιστικές συμμορίες και όχι ο ρεφορμισμός. Κάθε ταύτιση ενός εργατικού ρεφορμιστικού κόμματος με τους φασίστες είναι εγκληματική και συσκοτίζει κάθε συζήτηση για το πώς θα αντιμετωπίσουμε την αντεπαναστατική αστική επίθεση που δεχόμαστε όπως επίσης και τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα και αν το σύνθημα λεει ότι η “χούντα δεν τελείωσε το 73″ συνεχίζουμε να ζούμε σε μια -έστω και πετσοκομμένη- αστική δημοκρατία. Το ΚΚΕ υπάρχει και λειτουργεί σε αυτό το πλαίσιο. Αλλά και όλοι οι άλλοι χρησιμοποιούν αυτές τις ελευθερίες για να δράσουν. Οι συγκεντρώσεις, οι καταλήψεις κτιρίων, η δυνατότητα να έχουμε ένα δικηγόρο στη δίκη, μια στοιχειώδη δημοσιογραφική ελευθερία, όλα αυτά τα χρησιμοποιούν όλοι ακόμα και οι αναρχικοί. Αν δεν υπήρχε αστική δημοκρατία να είναι όλοι σίγουροι ότι δεν θα υπήρχε καμία “απελευθερωμένη ζώνη”, ούτε η Βίλα και η Λέλα, ούτε η Υφανέτ ούτε και καμία άλλη κατάληψη. Όλα αυτά υπάρχουν επίσης γιατί υπάρχει και ένας ευρύτερος συσχετισμός στον οποίο έχει συμβάλει αυτή η κατά τα άλλα καθεστωτική αριστερά. Αυτή η αριστερά έχει χωθεί με τα μούτρα σε αυτή τη δημοκρατία. Συμμετέχει σε όλο της το εύρος. Παίρνει μέρος στις εκλογές, παίρνει επιδοτήσεις έχει χτίσει μηχανισμό επαγγελματικών στελεχών για να αντεπεξέλθει σε αυτό το είδος πολιτικές αντιπαράθεσης και έχει δημιουργήσει και μερικές επιχειρήσεις για να αναπαράγεται αυτός ο μηχανισμός. Όλοι παίρνουν κάτι από τις αστικές ελευθερίες και δεν έχει κανένα νόημα να παριστάνουν τις παρθένες και τις αγνές κυρίες. Η νομιμοποίηση της αριστεράς στη μεταπολίτευση και μαζί της όλων των υπολοίπων “επαναστατικών δυνάμεων” ήταν προϊόν ενός συμβιβασμού. Όχι μόνο από τη μεριά της αριστεράς αλλά και από τη μεριά του συστήματος. Το ίδιο και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες και όλες οι κατακτήσεις του εργατικού κινήματος και όλων τα άλλων κινημάτων. Τώρα όλα αυτά αμφισβητούνται και μαζί μ’ αυτό ολόκληρο το σύστημα της προηγούμενης ισορροπίας.

Μαζική ειρηνική κινητοποίηση και μειοψηφική συμβολική αντιβία

Ανεξάρτητα από την αντιπαράθεση ανάμεσα στους οπαδούς της μαζικής περιφρουρημένης αλλά πάντα ειρηνικής διαδήλωσης με αυτούς της μειοψηφικής συμβολικής βίας που θα πυροδοτήσει την εξέγερση, τα γεγονότα όχι τόσο του μεσημεριού της Πέμπτης όσο όλου του διημέρου, ήταν μια τρανή απόδειξη της χρεοκοπίας και των δύο αυτών στρατηγικών μέσα στο κίνημα.

Το σενάριο της μαζικής και «ειρηνικής κινητοποίησης» που προτείνει το ΚΚΕ και η υπόλοιπη ρεφορμιστική αριστερά έχει αποδειχθεί εξίσου αναποτελεσματικό με τη «συμβολική βία». Η κινητοποίηση της Τετάρτης ήταν η μεγαλύτερη της μεταπολίτευσης (με εξαίρεση ίσως την πρώτη του Πολυτεχνείου), το επιστέγασμα πολύ μαζικών κινητοποιήσεων. Το πολυδιαφημιζόμενο κίνημα των αγανακτισμένων ήταν εξίσου αναποτελεσματικό, αν και μαζικό. Τελικά, πόση είναι αυτή η περίφημη μαζικότητα που θα πρέπει να έχει μια διαδήλωση; Επιπλέον, ούτε αυτή η ταχτική αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου εναλλακτικού, ορατού σχεδίου. Εκτός αν θεωρήσουμε τέτοιο τις ερχόμενες εκλογές όποτε θεωρήσει ο ΓΑΠ, οι αντοχές της ελληνικής αστικής τάξης ή η ίδια η εξέλιξη της κρίσης ότι πρέπει να γίνουν. Μόνο εκεί θα μπορούσε να καταλήξει η εμμονή σε αυτό το είδος των κινητοποιήσεων. Στο ίδιο όμως αδιέξοδο βρίσκεται και το σχέδιο της διαρκούς σύγκρουσης ακόμα κι αν σ’ αυτό συμμετέχουν λίγες εκατοντάδες κυρίως νεαροί διαδηλωτές, αφήνοντας τον υπόλοιπο κόσμο παγερά αδιάφορο και κυρίως πολύ πιο αδιάφορο από άλλες φόρες στο πρόσφατο παρελθόν. (Ιούνης 2011, Μάης 2010) Και αν το πρώτο σχέδιο προσδοκά μια αλλαγή συσχετισμών στις κάλπες το δεύτερο απλώς καιει κάθε διάθεση σε χιλιάδες κόσμου που ενώ θα ήθελαν, αδυνατούν να ακολουθήσουν όταν αυτή καταλήγει τη μια στη Μαρφίν και την άλλη σε ένα ενδοταξικό εμφύλιο με το ΚΚΕ.

Δυστυχώς η πρακτορολογία, η χαφιεδολογία, η πνευματική φτώχεια αλλά και η χρήση μαφιόζικων μεσών ξεκαθαρίσματος λογαριασμών δεν αφήνει περιθώρια να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση και να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα. Το χαρτί της περιφρουρημένης διαδήλωσης καίγεται όταν αυτή μετατρέπεται σε εσωτερική αστυνόμευση και καταστολή κάθε δυναμικής προς μια μαζική αντιπαράθεση του κινήματος με τις δυνάμεις καταστολής, ενώ το χαρτί της δυναμικής αντιπαράθεσης καίγεται στα χέρια ομάδων που την εκφυλίζουν σε μια βαρετή επανάληψη ενός πετροπόλεμου χρησιμοποιώντας απλώς το υπόλοιπο πλήθος ως ασπίδα προστασίας όσων συμμετέχουν σε αυτές τις ενέργειες. Η επιμονή μάλιστα σε αυτό όταν κατ’ επανάληψη δεν λειτουργεί ως πυροκροτητής μιας γενικευμένης σύγκρουσης και η συνεχιζόμενη επιβολή αυτών των πρακτικών με τραμπούκικο σχεδόν τρόπο στο υπόλοιπο σώμα μιας μαζικής διαδήλωσης που απλώς τρέχει μακριά από τα επεισόδια, δείχνει ότι αυτές οι ομάδες λειτουργούν πλέον για την πάρτη τους και για την αναπαραγωγή τους με τον ίδιο τρόπο που κάνει το ΚΚΕ το οποίο κατηγορούν για ανάλογες συμπεριφορές. Με μια διαφορά όμως. Ότι το ΚΚΕ έχει να απολογηθεί στην κοινωνία για οτιδήποτε διαπράττει ο μηχανισμός του και τα μέλη του. Ο αναρχικός χώρος όμως με ένα πλήθος ομάδων πολλές από τις οποίες μπορεί να εμφανίζονται για μια και μοναδική φορά μπορεί να ελίσσεται να λύνει τις διαφορές με πεσίματα και τραμπουκισμούς εν ψυχρώ και όχι στη διάρκεια μιας διαδήλωσης και για όλα αυτά να μην αναλαμβάνει κανένας καμία ευθύνη.

Η μάχη της 19-20 Οκτώβρη χάθηκε. Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη που θα είναι πολύ σύντομα, ας απασχολήσει στα σοβαρά όσους θεωρούν ότι η σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος δεν διορθώνεται αλλά ανατρέπεται για να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα. Πάνω απ’ όλα όμως χρειαζόμαστε μια αριστερά που να μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό το επίπεδο της αναμέτρησης. Μακριά από τους στρατηγούς της ήττας. Μακριά από τους συμβολισμούς της προηγούμενης εποχής. Μακριά από τη συνθηκολόγηση με το ρεφορμισμό και τον τυχοδιωκτισμό. Μακριά από την υποταγή σε κάθε είδος αυθορμητισμού. Μακριά από σικέ συγκρούσεις που καταλήγουν σε αγώνες ταχύτητας. Μακριά από όσους δεν αντιλαμβάνονται ότι η αντιπαράθεση με το μνημόνιο δεν μπορεί να γίνει αποφεύγοντας διαρκώς την αναμέτρηση με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Μακριά από όσους συσκοτίζουν την πραγματικότητα. Μακριά από τους λιακόπουλους του κινήματος. Και κάτι τελευταίο. Η εν θερμώ ενδοκινηματική βία σε μια στιγμή έντασης μπορεί να δικαιολογηθεί εκ των υστέρων χωρίς όμως να γίνεται αποδεκτή. Κάθε συνέχεια όμως αυτής της αντιπαράθεσης εν ψυχρώ αποτελεί συνειδητή γενίκευση και ως εκ τούτου δεν αφήνει κανένα περιθώριο συνεννόησης. Ο καθένας από κει και πέρα αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Η ταξική πάλη στην Ελλάδα έχει αναπτύξει τέτοιους ρυθμούς ώστε αύριο γίνεται και μοιάζει φυσιολογικό αυτό που προχθές φαινόταν αδιανόητο και χθες μακρινό. Και μέχρι τότε να θυμόμαστε. Ο αντίπαλος δεν είναι ούτε το ΚΚΕ ούτε η αναρχία, αλλά το αστικό κράτος και οι καπιταλιστές. Όποιοι επιμένουν στα πληκτρολόγιά τους και στα κείμενά τους ακόμα και μετά από μια βδομάδα ότι υπάρχει μια διαφορετική ιεράρχηση είναι άξιοι της τύχης τους.