Απλά θα τους κοιτάμε;

Εννοείται ότι δεν παρακολουθώ τίποτα από τις εξελίξεις (τα πράγματα “έχουν πάρει το δρόμο τους”, οπότε το να κάθομαι να “ενημερώνομαι” μπροστά από την τηλεόραση ή τον υπολογιστή δε μου λέει και πολλά).

Αυτό που θεωρώ ουσιαστικά ως δεδομένο είναι ότι θα βγάλουν κάποια κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας”, πιθανότατα και με την άμεση συμμετοχή τραπεζιτών μέσα σε αυτήν – και θα το κάνουν πριν το άνοιγμα των χρηματιστηρίων, ώστε να ησυχάσουν τα αφεντικά τους. Αυτή τη στιγμή είμαι σίγουρος πως στα κυρίαρχα ΜΜΕ θα γίνεται μια μεγάλη επιχείρηση εκφοβισμού – τρομοκρατίας του κόσμου (“αν δε βγει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας θα καταστραφούμε”).

Ο εκφοβισμός αυτός θα έχει αρκετά επιτυχημένα αποτελέσματα για αυτούς, διότι βασίζονται σε ένα μεγάλο πράγμα: Στο ότι ο κόσμος έχει “εκπαιδευτεί” με τέτοιο τρόπο ώστε “να τους χρειάζεται”. Δεν είναι εύκολο για τον εργάτη σήμερα να συλλάβει με το μυαλό του έναν κόσμο όπου αυτός θα πρέπει να σκέφτεται, αυτός θα πρέπει να παίρνει αποφάσεις, αυτός θα πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη, αυτός τελικά θα πρέπει να ασκεί την εξουσία.

Καλώς ή κακώς, σήμερα βρισκόμαστε σε μια ιστορική συγκυρία όπου ούτε οι μέχρι πρότινος κυβερνώντες μπορούν να τα κάνουν αυτά τα πράγματα. Ή τέλος πάντων “μπορούν”, αποδεκατίζοντας εμάς όμως. Αυτή είναι τελικά η “πολιτική λύση” που έχουν στο μυαλό τους αυτοί που σκέφτονται, παίρνουν αποφάσεις, αναλαμβάνουν τη ευθύνη και ασκούν την εξουσία για λογαριασμό μας.

Είναι λοιπόν απαραίτητο το να τους σταματήσουμε – είναι θέμα επιβίωσης για πολλούς από εμάς. Έλα όμως που ο “απλός πολίτης” που αυτοί καλλιέργησαν, με ευθύνη βέβαια και της αριστεράς που δεν αντιπάλεψε αυτή την κατάσταση όσο θα έπρεπε, ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΛΕΤΑΙ στην σκέψη ότι τώρα θα πρέπει αυτός να κάνει όλα αυτά τα δύσκολα πράγματα. Δεν τον κατηγορώ (τουλάχιστον όχι τόσο πολύ όσο νομίζετε), διότι είναι “λογικό” να φοβάται κανείς το άγνωστο. Και η “τέχνη” του να ασκείς εξουσία είναι μια “χαμένη έχνη” για το εργατικό κίνημα, μια τέχνη που θα πρέπει όμως να την ξαναμάθει.

Οι σημερινοί κυβερνώντες “τελείωσαν”. Και μη νομίζετε ότι είναι μόνο στην Ελλάδα, είναι και σε πολλές άλλες χώρες (απλά στην Ελλάδα είναι πιο λαμόγια, αεριτζήδες και ξέρω και εγώ τι άλλο, με τα κωμικοτραγικά αποτέλεσμα που όλοι πλέον βλέπουμε και έχουν φέρει την Ελλάδα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε παγκόσμια κλίμακα).

Τι μπορεί να αντικαταστήσει τους σημερινούς τελειωμένους κυβερνώντες; Η άρχουσα τάξη σκέφτεται και συσκέπτεται για μέρες τώρα, “προβάροντας” ένα σωρό σενάρια για να σώσει τράπεζες και λοιπούς κεφαλαιοκράτες.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, είναι επιτακτική ανάγκη για τους κομμουνιστές να επαναφέρουν τη δική μας πρόταση εξουσίας. Κάποτε την είπαν “λαοκρατία” εδώ στην Ελλάδα, και -για φαντάσου- ακολούθησε. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αποδεικνύεται η “γύμνια” και της αριστεράς, ή έστω των ηγεσιών της, που αδυνατούν να σκεφτούν έστω σε ένα πρωτόλειο επίπεδο μια τέτοια κίνηση. Και απλά κάθονται και κοιτάνε τον αντίπαλο από την τηλεόραση, ζητάνε που και που και…εκλογές, ενώ είναι φανερό ότι καμία κυβέρνηση, είτε με εκλογές, είτε με πραξικοπηματικό τρόπο (“κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας”) δε μπορεί να κυβερνήσει με την κοινωνία να είναι απέναντι της, ή έστω να μην της δίνει συναίνεση για περαιτέρω εξαθλίωση του λαού.

Όσο για τα σενάρια ότι “θα μας διώξουν από το ευρώ”, εμείς τα έχουμε ξαναπεί εδώ και χρόνια. Πρώτα όμως θα αρπάξουν ότι βρουν, πρώτα θα εξασφαλίσουν όσο μπορούν τις τράπεζες τους, και μετά θα πετάξουν την Ελλάδα “σαν στημένη λεμονόκουπα”. Αυτή τη στιγμή βέβαια, περισσότερο εκβιάζουν και τρομοκρατούν τον κόσμο. Και δεν μπορώ να πω, τα καταφέρνουν πολύ καλά.

Από την άλλη όμως, πιστεύω ότι υπάρχει κόσμος της εργασίας που αντιλαμβάνεται ότι το μοναδικό μέλλον που υπάρχει για αυτόν είναι σε έναν κόσμο χωρίς αυτούς.

Μένει αυτός ο κόσμος να οργανωθεί και να παλέψει μέχρι τέλους, αλλιώς απλά οδηγούμαστε -έτσι κι αλλιώς- σε έναν “άλλο κόσμο”, όπου όμως αυτοί που θα εξαφανιστούν θα είναι…πολλοί από εμάς, που απλά εξοντωνόμαστε, ως “θυσία στο βωμό των αγορών”. Και πολλοί άλλοι που θα επιβιώσουν, θα επιβιώσουν στη φτώχεια, και με το μόνιμο φόβο ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει και η δική τους σειρά να οδηγηθούν στο “βωμό”.

Αν η αριστερά σε αυτή τη συγκυρία δε σηκώσει το γάντι, ώστε να δώσει τη μάχη και να βάλει το λαό να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο από την ωμή καταστροφή που του “υπόσχεται” το κεφάλαιο, τότε η αριστερά αυτή θα έχει γράψει μια από τις μαύρες σελίδες στην ιστορία του εργατικού κινήματος.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *